Υπηρέτες δύο αφεντάδων;;; Τέσσερα μικρά και ένα μεγάλο ερώτημα

του Πάνου Χριστοδούλου

Κλείνουμε μια περίοδο ενός μήνα με περιορισμό μετακίνησης. Ενός μήνα που ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε τους πολίτες ως σύγχρονους ελεύθερους πολιορκημένους. Εννοούσε από τον ιό sarscov 2. Μόνο που οι πολίτες είμασταν ταυτόχρονα πολιορκημένοι και από το καθεστώς των ΜΜΕ. Σε μια εποχή του θεάματος, οι φουτουριστικές εικόνες των ταινιών της δεκαετίας του 90 δεν πέτυχαν τις προβλέψεις στα ιπτάμενα αυτοκίνητα (εδώ ούτε μοριακό έλεγχο δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε σε όλα τα νοσοκομεία), αλλά στην επιτήρηση των σκέψεων από την αόρατη δύναμη επικοινωνιακών επιτελείων. Επιτελείων που καλλιεργούν καθημερινά τον φόβο, το αίσθημα ενοχής, την απειλή στους πολίτες. Ακόμα και στην περίφημη καμπύλη τονίζεται η μια πλευρά ως προς την τήρηση των περιορισμών και αποκρύπτεται ότι η ίδια η κυβέρνηση μπορεί να συμβάλει αυξάνοντας τη δυναμική  του Εθνικού συστήματος Υγείας.

Μέσα σε αυτό το ιδιότυπο τηλεοπτικό reality, στο οποίο πάρα τη θέληση μας (;) συμμετέχουμε γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα. 4 μικρά και ένα μεγάλο.

1. Μέχρι πρόσφατα (ορισμένοι ακόμα και τώρα) μιλούσαν για την 《πιο κρίσιμη εβδομάδα》και για ακόμα πιο αυστηρούς ελέγχους. Πώς γίνεται την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, χωρίς να ξέρει πως θα καταλήξει η 《πιο κρίσιμη εβδομάδα》ανακοινώνει ημερομηνίες για άρση των περιορισμών με λεπτομέρειες;
2. Το διάστημα αυτό δεν έχει δημιουργηθεί πρόγραμμα για τεστ (μαζικό ή δειγματοληπτικό έλεγχο), δεν έχουν δημιουργηθεί αυτόνομα κέντρα υποδοχής-νοσηλείας covid-19, δεν έχουν γίνει προσλήψεις (και άρα η δυναμική των νοσοκομείων δεν έχει αυξηθεί). Τι άλλαξε με την κατάσταση πριν ένα μήνα όταν άρχισαν τα περιοριστικά μέτρα;
3. Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώνεται από ΜΜΕ το ποσό κρίσιμο ήταν ότι έκλεισαν τα σχολεία, και πλέον ανακοινώνεται το άνοιγμα τους. Με ποια κριτήρια;
4. Ο κ. Τσιόδρας δήλωνε 《οι Ρομά είναι άνθρωποι》. Τι μέτρα έχουν παρθεί ώστε οι ομάδες συνανθρώπων μας, που βρίσκονται σε αντίστοιχες συνθήκες να έχουν υγειονομική προστασία από τον Sars cov2;

Τα οποία τέσσερα ερωτήματα οδηγούν στο κεντρικό και πιο σημαντικό:

Από πότε, την αρχή ή τη λήξη μιας περιόδου πανδημίας δεν την αποφασίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (όπως ορίζουν τα διεθνή πρωτόκολλα), αλλά οι οικονομικές επιτροπές μιας Ένωσης χωρών;

Το ερώτημα αυτό θα είχε αξία να απαντήσει ο κ. Τσιόδρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Χαρδαλιάς και όλη η επιστημονική και επικοινωνιακή ομάδα που τους πλαισιώνει. Γιατί αυτή τη στιγμή ζούμε ένα παράδοξο που είχε αναφέρει στα δοκίμια φιλοσοφίας του ο UmbertoEco: 《…στις εκθέσεις προϊόντων πάντα τοποθετούνται τα φανταχτερά πρώτα, οι πορσελάνης, τα διαμάντια, τα μπιχλιμπίδια. Ο κόσμος ενθουσιάζεται. Στο τέλος τοποθετούνται τα μέσα παραγωγής, οι μπουλντόζες, τα τρακτέρ, τα οποία ο κόσμος μαθαίνει να απεχθάνεται αν και επί της ουσίας του είναι τα πιο απαραίτητα》 .

Αντίστοιχα πλέον τα ΜΜΕ μας παρουσιάζουν μια καλογυρισμένη εικόνα καθημερινά στις 6. Ο κόσμος αγνοεί ότι πίσω από την βιτρίνα υπάρχουν εργαζόμενοι. Γιατροί, νοσηλευτές, τεχνολόγοι, φαρμακοποιοί, διοικητική, καθαριστές, βιολόγοι, χημικοί, μηχανολόγοι, προγραμματιστές.

Οι εργαζόμενοι ξέρουν πιο υπηρετούν, Το απέδειξαν και πρόσφατα. Οι πρωταγωνιστές των δελτίων και των 6 έχουν αποφασίσει; Την κοινωνία ή την Κομισιόν και τις επιχειρηματικές ελίτ;

• Χριστοδούλου Πάνος, Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας/ Εργαστηριακής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψηφίος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGcert Διαχείρισης κρίσεων δημόσιας υγείας και ανθρωπιστικής απάντησης.

https://ygeionomikoi.gr/