ΤΑΜΕΙΑΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ( του Σαράντη Μιχαλόπουλου , κατοίκου Ιτέας )

Πόσα είναι τα ταμειακά διαθέσιμα

του κράτους σήμερα ; Πόσα ήταν στις αρχές του χρόνου ; Πόσα ήταν το 2018, το 2015, το 2010 ;

Λογικά, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας και μόνο αριθμός για κάθε χρονική στιγμή. Δεν μπορώ να φανταστώ μία, ακόμη και μικρή, επιχείρηση να μη γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι χρήματα έχει στο ταμείο, τι χρήματα έχει στην τράπεζα, τι χρήματα έχει σε κάποιους τίτλους και αυτό να μην είναι σταθερό και αδιαμφισβήτητο.

Και όμως. Αυτό το αυτονόητο δεν φαίνεται να ισχύει στην περίπτωση του Ελληνικού Κράτους. Και το λέω αυτό διότι πρόσφατα ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών απάντησε σε σχετική ερώτηση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για τα ταμειακά διαθέσιμα του Κράτους και η απάντηση αυτή αμφισβητήθηκε πλήρως από τον Τομεάρχη Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα μίλησε για «εμπαιγμό του ελληνικού κοινοβουλίου και του ελληνικού λαού».

Όταν λοιπόν δύο θεσμικοί παράγοντες, ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών και ο αρμόδιος εκπρόσωπος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης διαφωνούν για το πόσα ήταν κάποια χρονική στιγμή τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή, ο ένας από τους δύο, ίσως όμως και οι δύο, αναφέρουν ψευδή στοιχεία, ή και οι δύο παρουσιάζουν το ίδιο γεγονός από διαφορετική οπτική γωνία, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κοινή βάση αναφοράς, δηλαδή ένας μονοσήμαντος τρόπος παρουσίασης του συγκεκριμένου θέματος.

Στο παρελθόν θυμόμαστε όλοι τις διαφωνίες για το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Ο ένας έλεγε ότι ήταν 6%, ο άλλος έλεγε ότι ήταν 12% και στο τέλος, όταν μπήκε στην ιστορία μία Ανεξάρτητη Αρχή, η ΕΛΣΤΑΤ, βρέθηκε ότι ήταν 15%.

Σήμερα, κανείς δεν αμφισβητεί τα στοιχεία που ανακοινώνονται από την ΕΛΣΤΑΤ. Και δεν τα αμφισβητεί, διότι έχει υιοθετηθεί ένας συγκεκριμένος τρόπος υπολογισμού του ελλείμματος ή πλεονάσματος, ο οποίος μάλιστα παρακολουθείται από κάποιον τρίτο και όχι από την εκάστοτε κυβέρνηση που ενδεχομένως θα ήθελε να παρουσιάσει διαφορετική εικόνα από την πραγματική (ας θυμηθούμε την περίφημη «δημιουργική λογιστική»).

Φαίνεται όμως ότι αυτοί οι σταθεροί κανόνες δεν είναι κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις άλλες μορφές διοίκησης της Πολιτείας. Έτσι, φθάνουμε να έχουμε για το ίδιο θέμα διαφορετικές εκδοχές, όπως γινόταν παλιά με τις φοιτητικές εκλογές, που κάθε φοιτητική παράταξη ανακοίνωνε δικά της αποτελέσματα (φανταστείτε να είχαμε κάτι αντίστοιχο στις εθνικές εκλογές !).

Ας διαβάσουμε όμως τι είπε ο κ. Τσακαλώτος για τον κ. Σταϊκούρα.

 Περί ταμειακών διαθεσίμων:

Ο κ. Σταϊκούρας ήρθε στην βουλή και κατέθεσε μερικά από τα στοιχεία που του είχαμε ζητήσει για τα ταμειακά διαθέσιμα. Μελετώντας όμως προσεκτικά τα στοιχεία που κατέθεσε, προκύπτουν συγκεκριμένα συμπεράσματα. Ο κ. Σταϊκούρας δεν μπορεί να εμπαίζει το ελληνικό κοινοβούλιο και τον ελληνικό λαό συγκρίνοντας μήλα με πορτοκάλια. Και αν δεν γνωρίζει την διαφορά υπάρχουν άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι στο υπουργείο του, που μπορούν να του την εξηγήσουν.

Είπε ότι «Τα συνολικά ταμειακά διαθέσιμα Κράτους και Φορέων Γενικής Κυβέρνησης, από 16 δισ. ευρώ στο τέλος του 2014, διαμορφώθηκαν στα 27 δισ. ευρώ τον Ιούνιο του 2019, χωρίς τον ειδικό Λογαριασμό»
Η αλήθεια είναι η εξής: Το 2014 δεν υπήρχε Ενιαίος Λογαριασμός Θησαυροφυλακίου (ΕΛΘ). Τα μόνα χρήματα που μπορούσε το κράτος να χρησιμοποιήσει ήταν όσα υπήρχαν στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Ο κ. Σταικούρας σήμερα κατέθεσε έγγραφα στην βουλή που αποδεικνύουν ότι αυτά τα ποσά ήταν τρία (3) δις.

Τα υπόλοιπα ήταν τα χρήματα όλων των φορέων της γενικής κυβέρνησης εκτός ΤτΕ τα οποία όχι μόνο δεν ήταν συγκεντρωμένα, δεν ήταν καν δυνατόν στην κυβέρνηση να γνωρίζει το πόσα ήταν. Και ακόμα και για αυτά που γνώριζε, πολλοί φορείς αρνούντο την κρίσιμη στιγμή να συναινέσουν στην αξιοποίηση τους.

Και αυτό δεν έγινε τυχαία. Γιατί το κράτος που έφταιξαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είχε ως στόχο να είναι λειτουργικό. Είχε ως στόχο να εξυπηρετεί πελατειακές λογικές, να έχει κρυφά ταμεία, να λειτουργεί με αδιαφάνεια στους πολλούς και με χάρες στους λίγους. Για αυτό, αυτό το κράτος χρεοκόπησε.

Και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να το οργανώσει, να του βάλει μια τάξη, να μαζέψει τα ασυμμάζευτα οικονομικά του η ΝΔ αντιδρούσε. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να δημιουργήσει Ενιαίο Λογαριασμό Θησαυροφυλακίου, να δημιουργήσει αποθέματα ασφαλείας, να βάλει κανόνες λογοδοσίας και διαφάνειας μας κατηγορούσε ότι στραγγαλίζουμε και κλέβουμε τους δήμους και τους οργανισμούς.

Τον Ιούλιο του 2019 τα χρήματα κράτους και φορέων στην Τράπεζα της Ελλάδος ήταν 31 δις. Όμως ακριβώς λόγω της οργάνωσης και του ΕΛΘ η κυβέρνηση μπορεί να αξιοποιήσει για τις ανάγκες της χώρας, δανειακές ή μη, και τα χρήματα στις εμπορικές τράπεζες. Άρα και τα 43 δις που παραδέχεται ότι παρέλαβε ο κ. Σταικούρας.

Με πολύ απλά λόγια: Η ΝΔ παρέδωσε μια χώρα το 2015 που δεν είχε πάρει χρήματα από το Αύγουστο του 2014, είχε σχεδόν μηδενικό πρωτογενές πλεόνασμα, δεν είχε πρόσβαση στις αγορές, και δεν είχε υπολογίσιμα αξιοποιήσιμα ταμειακά διαθέσιμα.

Μια χώρα με μη βιώσιμο χρέος, τεράστιες ανάγκες για την αποπληρωμή του χρέους της το επόμενο 6μηνο, ανάγκες που για το σύνολο του 2015 έφταναν τα 21.9 δις. Μια χώρα δηλαδή έτοιμη να χρεοκοπήσει. Και ο κ. Σταικούρας το γνωρίζει αυτό γιατί αυτό ήταν συνειδητή επιλογή της ΝΔ.

Αντίθετα εμείς αφήσαμε στα ταμεία του κράτους 31 δις (43 με τον ευρύ ορισμό), ρυθμισμένο χρέος, πρωτογενές πλεόνασμα, πρόσβαση στις αγορές, καμία ανάγκη για νέο πρόγραμμα.

Η διαφορά είναι κολοσσιαία. Καλό είναι όταν μιλάμε για τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών να δείχνουμε τον ανάλογο σεβασμό στις θυσίες τους. Ειδικά όσοι πήγανε να στήσουν παγίδες ονειρεμένοι αριστερές παρενθέσεις.
Τώρα είναι η ώρα να αξιοποιηθεί σωστά η παρακαταθήκη που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ο κ. Σταϊκούρας να το αγνοεί αλλά η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια ήταν μια δύσκολη δουλειά. Ας μην χρειαστεί να την επαναλάβουμε.

Στην τοποθέτηση του κ. Τσακαλώτου διαβάζουμε ότι «Το 2014 δεν υπήρχε Ενιαίος Λογαριασμός Θησαυροφυλακίου (ΕΛΘ). Τα μόνα χρήματα που μπορούσε το κράτος να χρησιμοποιήσει ήταν όσα υπήρχαν στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Ο κ. Σταϊκούρας σήμερα κατέθεσε έγγραφα στην βουλή που αποδεικνύουν ότι αυτά τα ποσά ήταν τρία (3) δις.

Τα υπόλοιπα ήταν τα χρήματα όλων των φορέων της γενικής κυβέρνησης εκτός ΤτΕ τα οποία όχι μόνο δεν ήταν συγκεντρωμένα, δεν ήταν καν δυνατόν στην κυβέρνηση να γνωρίζει το πόσα ήταν. Και ακόμα και για αυτά που γνώριζε, πολλοί φορείς αρνούντο την κρίσιμη στιγμή να συναινέσουν στην αξιοποίηση τους».

Εγώ σαν απλός πολίτης θα ρωτήσω : Όταν δεν υπήρχε Ενιαίος Λογαριασμός Θησαυροφυλακίου, υπήρχαν ή όχι χρήματα στους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, εκτός της ΤτΕ ; Αν ναι, πόσα ήταν αυτά ; Υπήρξε ή όχι η από 20 Απριλίου 2015 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου «Κατεπείγουσα ρύθμιση για τη μεταφορά ταμειακών διαθεσίμων των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης προς επένδυση στην Τράπεζα της Ελλάδος», που δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμόν 41 Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (Τεύχος Α΄) και που κυρώθηκε με τον Νόμο 4323 – ΦΕΚ 43 (Τεύχος Α) 27.4.2015, με βάση την οποία συγκεντρώθηκαν τα ταμειακά διαθέσιμα στην ΤτΕ ; Επομένως, γνώριζε ή όχι η επίσημη Πολιτεία το σύνολο των ταμειακών διαθεσίμων, ανεξάρτητα της μετέπειτα (2018) μετονομασίας του κεντρικού λογαριασμού του Δημοσίου σε «Ελληνικό Δημόσιο – Ενιαίος Λογαριασμός Θησαυροφυλακίου» («Ενιαίος Λογαριασμός») ;

Για διευκολύνω την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, αντιγράφω από το επίσημο ΦΕΚ (Απρίλιος 2015) :

«Οι Φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, όπως αυτοί προσδιορίζονται από το ισχύον «Μητρώο Φορέων Γενικής Κυβέρνησης» που τηρείται με ευθύνη της Ελληνικής

Στατιστικής Αρχής και οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης α΄ και β΄ βαθμού, υποχρεούνται να καταθέτουν τα ταμειακά τους διαθέσιμα και να μεταφέρουν τα κεφάλαια προθεσμιακών τους καταθέσεων σε λογαριασμούς ταμειακής διαχείρισης που τηρούν στην Τράπεζα της Ελλάδος, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης γενικής ή ειδικής διάταξης ή διαδικασίας. Από την υποχρέωση αυτή εξαιρούνται τα κεφάλαια που απαιτούνται για την κάλυψη των ταμειακών τους αναγκών για το επόμενο δεκαπενθήμερο, καθώς και τα κεφάλαια που έχουν κατατεθεί από τους ανωτέρω φορείς στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Εξαιρούνται επίσης οι Δημόσιες Επιχειρήσεις κατά την έννοια της παραγράφου 5, οι Δημόσιοι Οργανισμοί κατά την έννοια της παραγράφου 6 του άρθρου 1 του ν. 3429/2005 (Α΄ 314) καθώς και οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, οι οποίοι δύνανται να μεταφέρουν τα ως άνω αναφερόμενα κεφάλαια στην Τράπεζα της Ελλάδος για τον ίδιο σκοπό. Επί των κεφαλαίων που είναι κατατεθειμένα ή θα κατατεθούν στους ανωτέρω λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος εφαρμόζονται οι διατάξεις της περίπτωσης ζ΄ της παραγράφου 11 του άρθρου 15 του Ν. 2469/1997 (Α΄ 38), όπως ισχύουν».

Επομένως, ο κ. Τσακαλώτος είναι σίγουρο ότι γνώριζε και γνωρίζει το συνολικό ποσό των διαθεσίμων της Γενικής Κυβέρνησης, αν όχι στο τέλος του 2014, τουλάχιστον τον Απρίλιο του 2015, καθώς, και το συγκέντρωσε η τότε κυβέρνηση, και τα χρησιμοποίησε για να εξασφαλίσει μισθούς και συντάξεις εκείνο το κρίσιμο πρώτο εξάμηνο του 2015. Παρόλα αυτά, προτιμά να αφήνει την εντύπωση στον απλό πολίτη ότι τα ταμειακά διαθέσιμα ήταν μόνο 3 δις εκείνη την περίοδο.

Βέβαια, το βασικό θέμα δεν είναι αν τα ταμειακά διαθέσιμα ήταν 3 (όπως λέει ο κ. Τσακαλώτος) ή 16 (όπως λέει ο κ. Σταϊκούρας) δις. Εκείνο που έχει σημασία είναι αν τα όποια χρήματα υπήρχαν ήταν επαρκή για μία «έξοδο από τα μνημόνια» με ταυτόχρονη ενεργοποίηση μίας «προληπτικής γραμμής πίστωσης», δηλαδή με το περίφημο success story των κ.κ. Σαμαρά – Βενιζέλου.

Από όσα γνωρίζουμε, το ΔΝΤ είχε υπολογίσει το χρηματοδοτικό κενό για το 2015 και 2016 σε 25 δις ευρώ, και αυτό, μετά την εκταμίευση των υπολειπόμενων χρημάτων από το δάνειο του ίδιου του Ταμείου. Αν η Ελλάδα αποσυρόταν από το πρόγραμμα του ΔΝΤ, το υπόλοιπο του δανείου που δεν θα είχε καταβληθεί, θα έπρεπε να προστεθεί σε αυτό το μέγεθος, δίνοντας έτσι ένα συνολικό χρηματοδοτικό κενό 37 δις ευρώ. Μπορούσε η Ελλάδα να δανειστεί ένα παρόμοιο ποσό με λογικά επιτόκια από τις διεθνείς αγορές ; Κάποιοι λίγοι μπορεί να το πίστευαν, σίγουρα όμως όχι οι έχοντες στοιχειώδη γνώση των πραγμάτων.

Επομένως, ο απλός πολίτης, ούτε αυτή τη φορά μαθαίνει την αλήθεια. Εκείνο που ακούει είναι αυτό που «συμφέρει» πολιτικά την κάθε παράταξη. Και μη έχοντας αντικειμενικά τη δυνατότητα να «ψάξει» το θέμα μόνος τους, προσχωρεί στην «ιστορία» που του πασάρει το κόμμα του. Δημιουργεί τη δική του «αλήθεια» και με βάση αυτήν πολεμά με πάθος την «αλήθεια» ενός άλλου συμπολίτη του.

Και το αποτέλεσμα για τον Λαό ; Ακόμη ένας αποπροσανατολισμός, ακόμη μία πόλωση, ακόμη μία «γηπαιδοποίηση».

Εύγε μας !