ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ 1864 έως 1936 (72)

Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας, ο Εθνάρχης υπό την ηγεσία του οποίου η χώρα διπλασίασε τα εδάφη της. 
Διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός της Ελλάδος, για κοντά 13 χρόνια συνολικά. 

Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων στις 23 Αυγούστου του 1864, ο πατέρας του ήταν εύπορος έμπορος ο οποίος επειδή πήρε μέρος στην αποτυχημένη επανάσταση του 1866 κατά των Τούρκων, αναγκάστηκε να εκπατριστεί. 

Ο Ελευθέριος μεγάλωσε στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου σπούδασε νομικά παρότι ο πατέρας του τον ήθελε έμπορο. Αναγορεύτηκε σε διδάκτορα το 1886 και επέστρεψε στα Χανιά όπου άνοιξε δικηγορικό γραφείο και συγχρόνως αναμείχθηκε στην πολιτική, στο κόμμα των φιλελευθέρων, των «ξυπόλυτων» όπως τους κορόιδευαν επειδή εκπροσωπούσαν τον φτωχό λαό. 

Το 1891 παντρεύτηκε την Μαρία Κατελούζου με την οποία έκανε δύο γιούς, όμως μετά την γέννα του δεύτερου το 1894, εκείνη πέθανε από επιλόχεια μόλυνση. Το πλήγμα ήταν μεγάλο, ο Βενιζέλος θα διατηρήσει σε όλη του την ζωή το χαρακτηριστικό μουσάκι ως δείγμα πένθους γι’ αυτήν. 

Από όταν είχε γυρίσει στην Κρήτη συμμετείχε σε κάθε επαναστατική κίνηση εναντίον των Τούρκων, ειδικά μετά το 1895 ο ξεσηκωμός στο νησί γενικευόταν. 
Τον Ιανουάριο του 1897 ο Βενιζέλος κήρυξε στο Ακρωτήρι μια ακόμη εξέγερση η οποία κατεστάλη από τις μεγάλες δυνάμεις, τελικά το 1898, διώχτηκαν οι Τούρκοι κι ανακηρύχθηκε η αυτονομία της Κρήτης με Ύπατο αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο. 

Ο Βενιζέλος διορίστηκε σύμβουλος Δικαιοσύνης της Κρητικής πολιτείας όμως το 1901 ήρθε σε ρήξη με τον πρίγκιπα και παραιτήθηκε. Το 1905 κήρυξε την επανάσταση του Θερίσου, ζητώντας την απομάκρυνση του Γεώργιου και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Το 1909 πήγε στην Αθήνα και ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων με το οποίο κέρδισε το 1910 τις εκλογές. Έκανε πρωτόγνωρες μεταρρυθμίσεις ενώ μεγάλα δημιουργήματά του υπήρξαν το σύνταγμα του 1911 και η ανασυγκρότηση του στρατού. 

Κέρδισε τους Τούρκους στον Α βαλκανικό πόλεμο και τους Βούλγαρους στον Β καταφέρνοντας να διπλασιάσει την Ελλάδα, µε την προσάρτηση της υπόλοιπης Ηπείρου, της Μακεδονίας, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου καθώς και την ένωση της Κρήτης στις 1 Δεκεμβρίου του 1913. 

Στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο το 1914, ο αγγλόφιλος Βενιζέλος ήθελε εμπλοκή στον πόλεμο και διαφώνησε με τον γερμανόφιλο βασιλιά Κωνσταντίνο που ζητούσε ουδετερότητα, αποτέλεσμα υπήρξε ο εθνικός διχασμός με τους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς να πολώνονται άσχημα. 
Ο Βενιζέλος δυό φορές παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία και το Σεπτέμβριο του 1915 πήγε στην Θεσσαλονίκη και δημιούργησε πραξικοπηματικά το κίνημα εθνικής άμυνας, κάλεσε Άγγλους και Γάλλους να καταλάβουν την πόλη και προκάλεσε την είσοδο της χώρας στον πόλεμο στον πλευρό τους, αντίθετα με την θέληση του βασιλιά και χωρίς καμία έγκριση από την βουλή. 

Το αποτέλεσμα ήταν θριαμβευτικό για την Ελλάδα και τους συμμάχους της και με την συνθήκη των Σεβρών το 1920 δόθηκε στην νικήτρια Ελλάδα η Θράκη και εδάφη της Μικράς Ασίας, δημιουργώντας την Ελλάδα των 2 ηπείρων και 5 θαλασσών. 

Στον σταθμό της Λυών μετά την συνθήκη έγινε απόπειρα δολοφονίας του από δύο βασιλικούς, επέστρεψε στην Ελλάδα και λίγους μήνες μετά έχασε τις εκλογές. Απογοητευμένος από την ήττα ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει την πολιτική και πήγε στο Λονδίνο όπου το 1921 παντρεύτηκε την 2η γυναίκα του. 

Στην Ελλάδα διαδραματίζεται η μικρασιατική τραγωδία και έρχονται δύσκολα χρόνια, το 1928 τον καλούν για να βοηθήσει, κερδίζει τις εκλογές και μέχρι το 1932 πετυχαίνει σημαντικό έργο κατά την περίοδο της παγκόσμιας ύφεσης. 
Τελικά όμως η χώρα χρεοκοπεί τον Απρίλιο του 1932 και το 1933 χάνει τις εκλογές. 

Γίνεται από τον Πλαστήρα ένα κίνημα υπέρ αυτού αλλά αποτυγχάνει, τον ίδιο χρόνο γίνεται μία ακόμη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. 

Το 1935 αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα ύστερα από ένα ακόμη πραξικόπημα των οπαδών του για να τον επαναφέρουν στην εξουσία. Πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 18 Μαρτίου του 1936, από εγκεφαλική συμφόρηση, στο Παρίσι. 

Η ταφή του έγινε στο Ακρωτήρι Χανίων.