Η οδύνη του να ζεις στη Ελλάδα του 2017 Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου M.D, Student Ph.D Ε.Κ.Π.Α.

 

      Η οδύνη του να ζεις στη  Ελλάδα του 2017
           Πρωτοπρεσβύτερος  Δημήτριος Θεοφίλου M.D,  Student Ph.D  Ε.Κ.Π.Α.

 

  Αποτελεί πραγματικά οδυνηρή εμπειρία για κάποιον που έχει ένα στοιχειώδη αξιακό μπούσουλα στη ζωή του, να συμβιεί με τόση παράνοια και ημιμάθεια  γύρω του.

 Μερικά παραδείγματα αρκούν, για να δείξουν σε πόσο εξωφρενική τροχιά κινείται ο νεοέλληνας, όταν αξιώνει από όλους τους άλλους, να τον σέβονται και να τον λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, και ταυτόχρονα  ο ίδιος δεν σέβεται κανέναν και τίποτε. 

 Δυστυχώς για την ελλαδική εκκλησία, στα πλαίσια μιας πελατειακής και λαϊκίστικης αντίληψης περί ποιμαντικής, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο, αναδεικνύεται ως ένας άχρωμος και άοσμος φορέας, τελετουργικής διεκπεραίωσης θρησκευτικών ψευδαισθήσεων, απαιτήσεων και εθίμων, δίχως ουσία, βάθος, μυστήριο, εκκλησιολογική τεκμηρίωση και ευαγγελική αναφορά.

 Ένα κλασσικό παράδειγμα αυτού του κλίματος, είναι ο τρόπος που τελούνται οι γάμοι – βαπτίσεις σήμερα. Από διεκπεραιωτές λειτουργούς, οι οποίοι αντί να ποιμαίνουν,  να διδάσκουν και να αγιάζουν, σύρονται πίσω από τετελεσμένα γεγονότα και ανεπίγνωστους ημί-πιστους, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς, να εκτελεστούν κατά γράμμα τα όποια θελήματά τους, όσο παρεκκλησιαστικά και ανίερα και αν φαντάζουν αυτά.

 Σταχυολογώ πρόχειρα ένα κείμενο πρόσκλησης γάμου – βάπτισης από τα τόσα που κυκλοφορούν ανερυθρίαστα, για να γίνει φανερή η τραγικότητα των πραγμάτων και η γελοιότητα πάντων ημών των ανθρώπων.

«Γονείς, νονοί, μιλούσανε μια μέρα στα κρυφά έστησα αυτί κι έμαθα νέα φοβερά!

 Θέλουν να με βουτήξουν στα κρύα τα νερά όνομα να μου δώσουν, βρε είμαστε καλά?

 Αυτοί καλά λογάριαζαν, μα εμένα δεν ρωτάνε..  Στην κολυμπήθρα πώς θα μπω, στο κρύο δεν βουτάνε!

 Ακόμα κι αν μου τάζουνε μέλι από την κηρύθρα, εγώ θα κλάψω σίγουρα μέσα στην κολυμπήθρα.

 Πήρα λοιπόν απόφαση χουνέρι να τους κάνω. Με τους νονούς μου είπαμε, κουλούρα να τους βάλουν.

Σκέφτηκα λοιπόν πρώτα να τους παντρέψω και ύστερα να βουτήξω κι εγώ να διαπρέψω.

Την όμορφη μανούλα μου νύφη θα συνοδέψω, με τον μπαμπάκα μου γαμπρό εγώ θα τους χορέψω.

Το ραντεβού μας κλείστηκε ....& ώρα .... απόγευμα με γέλια και με κέφι. στον Ι.Ν........ θα γίνει η τελετή μας κόσμο λέμε να έχουμε, ελάτε κι εσείς μαζί μας!».

 Σε αυτές τις δέκα περίπου αράδες, συμπεριλαμβάνεται η τραγικότητα του μεταπολιτευτικού μορφώματος που λέγεται νεοελληνική πραγματικότητα, η χωλή παιδεία, η ελλειμματική οικογένεια, η ανύπαρκτη πολιτισμική ταυτότητα, η προβληματική πίστη, η συμπλεγματική ψυχολογική υπόσταση.

 Σε αυτό το δύσμοιρο κείμενο, «ακουμπάει» η μεταπολιτευτική αφασία, ο αμοραλισμός και η απελπισία της Ελλάδας του 2017.

 Με τελικό αποτέλεσμα όλο αυτό το «φιάσκο», να ντύνεται τελετουργικά με θρησκευτικό ένδυμα, διατηρώντας σε απόλυτο βαθμό τον ανίερο χαρακτήρα του και τα αυτό-εξευτελιστικά  χαρακτηριστικά του, τα οποία καθιστούν το όλο εγχείρημα αίολο τόσο εκκλησιολογικά, όσο  και γελοιώδες αισθητικά.

 Άνθρωποι που ούτε πριν, τους συνέδεε κάποιος πνευματικός δεσμός με το Χριστό και τη Εκκλησία Του, και φυσικά ούτε μετά θα υπάρξει κάποια πνευματική συνέχεια και συνέπεια, απαιτούν και πετυχαίνουν να εκμαυλίσουν και να εξευτελίσουν, θεσμούς και παραδόσεις χιλιετιών.

 Πάντα βρίσκεται κάποιος «πρόθυμος» ιερωμένος, με ή χωρίς  ερωτηματικό, σε ρόλο κομπάρσου / υπαλλήλου, και ανεπίγνωστου διεκπεραιωτή αργυραμοιβού, που όπως – όπως  με την προσφιλή διαδικασία ενός ακαταλαβίστικου express, κουκουλώνει τα ακουκούλωτα και επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, για να προκαλέσει σε ψυχές ανεπίγνωστη ή εγνωσμένη πνευματική βλάβη,  μέσα από ολέθρια και θανατηφόρα χατίρια, πάντα με το αζημίωτο.

 Ασελγώντας επάνω σε όσια και ιερά, ναρκοθετώντας έτσι το τελευταίο οχυρό της πολύπαθης ελληνικής μεταπολιτευτικής κοινωνίας, που είναι η οικογένεια  η οποία ξεκινάει το ταξίδι της νέας της ζωής, σε τέτοιες σαθρές βάσεις, παγανιστικού χαρακτήρα και ανίερης βαρβαρότητας.

 Η εκτός παραδεδομένης πίστης και ευαγγελικής συνάφειας  νεοφανής γάμο-βάπτιση, επιχειρεί να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για το ατόπημα της πολιτικής σύμβασης συμβίωσης (κατ’ ευφημισμό γάμου), και την ευθεία επίδειξη απιστίας και αδιαφορίας, βαπτισμένων κατά τα άλλα χριστιανών,  προς την εκκλησία και την πνευματική αξία και σημασία των μυστηρίων της.

 Με χαμένο το «στοίχημα» από τα «αποδυτήρια», για μια υγιή οικογένεια, για μια καλύτερη πατρίδα, για μια ορθόδοξη πίστη με ενσυναίσθηση, ωριμότητα και ευθύνη, καλούμαστε όσοι πιστεύουμε, να τολμήσουμε και να αντισταθούμε, στο αμοραλιστικό νεοταξικό τσουνάμι, που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.

 Ο καθένας και η καθεμιά είναι ελεύθεροι να επιλέξουν τον δικό τους σωστό ή λάθος δρόμο, αλλά δεν είναι ελεύθεροι να διακωμωδούν και να διασύρουν θεσμούς και περιεχόμενα πίστης αιώνων, για τα οποία οι προπάτορές μας έχυσαν το αίμα τους.

 Η Εκκλησία δεν ξεκίνησε ως θεραπαινίδα της πολιτικής εξουσίας, την ενδοϊστορική της διαδρομή μέσα στο κόσμο, γιατί τόσο πολύ ανησυχεί και θλίβει κάποιους, η απεξάρτηση από αυτόν τον εφάμαρτο και θανατηφόρο εναγκαλισμό της από το κράτος. Μήπως πρόκειται απλά για παιχνίδια διαπλοκής και εξουσίας, τα οποία ήταν, είναι και θα είναι, παντελώς ξένα προς τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του;