Όταν κάποιοι συγκινούνται με την ομορφιά της Οίτης,
κάποιοι άλλοι μετράνε τα ευρώ που θα βγάλουν από τα έγκατά της,
αδιαφορώντας για τη γη που δεν τους ανήκει.
Το 2011 είναι μια χρονιά ιδιαίτερα ευχάριστη για τις μεταλλευτικές εταιρείες, αφού το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής εγκρίνει συνεχώς νέες θέσεις για εξόρυξη κοιτασμάτων, υποσχόμενο έτσι νέα υποβάθμιση του περιβάλλοντος και προοπτικές για ένταση της κλιματικής αλλαγής. Η πράσινη πολιτική του ΠΑΣΟΚ εξαντλήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία του και με άλλοθι την Τρόικα και το Μνημόνιο, δίνεται το πράσινο φως στις ιδιωτικές μεταλλευτικές εκμεταλλεύσεις των εταιρειών που από καιρό καραδοκούσαν σε Χαλκιδική, Βόρεια Ελλάδα, Στερεά Ελλάδα και αλλού, αποκλείοντας έτσι οποιαδήποτε άλλη μορφή ανάπτυξης στις περιοχές αυτές. Οι τοπικές κοινωνίες και – ακόμα και όσοι υποστηρίζουν τις συγκεκριμένες επενδύσεις – γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μνημόνιο είναι το άλλοθι της κυβέρνησης στην τελευταία της προσπάθεια να πείσει ότι πάνω από όλα βάζει το «εθνικό συμφέρον» και αγωνίζεται για το καλό του ελληνικού λαού. Με αυτό το σκεπτικό, η παράδοση του εθνικού φυσικού και ορυκτού πλούτου στο λόμπι των μεταλλευτικών εταιρειών παρουσιάζεται ως «θυσία» για την πρόοδο της χώρας και η καταστροφή των ορεινών οικοτόπων και οικισμών ως «επιβεβλημένη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο». Σημαντική λεπτομέρεια: οι κάτοικοι των περιοχών που πλήττονται αρνούνται να θυσιαστούν και να προσφέρουν στο συγκεκριμένο βωμό….
Με την ίδια ευκολία που η πράσινη ανάπτυξη λησμονήθηκε από τους στόχους της κυβέρνησης, η δασοπροστασία και η απόλυτη ανάγκη προστασίας των ευαίσθητων οικοσυστημάτων με ταυτόχρονη δημιουργία θέσεων εργασίας έγιναν… άγνωστες έννοιες στο λεξιλόγιο των κυβερνητικών αρμόδιων. Δεν εκπλήσσεται, φυσικά, κανείς. Οι κατέχοντες πώς έχουν τα πράγματα απλά αναγνωρίζουμε το πιο σκληρό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Γιατί με αποφάσεις κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ επιτεύχθησαν τα σημαντικότερα πλήγματα στην ελληνική Δασοπονία και χάθηκαν οι ευκαιρίες να αποτελέσει αυτή ένα σημαντικό οικονομικό εργαλείο για την οικονομία της υπαίθρου.
Τη στιγμή, λοιπόν, που ο ΟΗΕ κηρύσσει το 2011 σε Παγκόσμιο Έτος για τα Δάση και καλεί σε παγκόσμια ευαισθητοποίηση για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων, το ελληνικό Υπουργείο Περιβάλλοντος εξαντλεί την ευαισθησία του (επενδύοντας επικοινωνιακά) στους δασικούς χάρτες της Αττικής και παραδίδει χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων για μεταλλεία. Τη στιγμή που οι επιστήμονες επισημαίνουν τις ήδη ορατές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής στα ελατοδάση και τη σπουδαιότητα των ελατοδασών στην παγκόσμια βιοποικιλότητα, το ελληνικό Υπουργείο Περιβάλλοντος παραδίδει τα ελατοδάση του Εθνικού Δρυμού Οίτης στις ιδιωτικές εταιρείες για λόγους «εθνικού συμφέροντος»!
Στα ερωτήματα των Οικολόγων Πράσινων προς το Υπουργείο για τα μετρήσιμα στοιχεία που αποδεικνύουν σε σχέση με ποιες άλλες μορφές εκμετάλλευσης της Οίτης τα μεταλλεία είναι η πλέον συμφέρουσα λύση, οι απαντήσεις ήταν ανεπαρκείς και άστοχες. Στα ερωτήματα για τη δημιουργία τοπικής οικονομίας και θέσεων απασχόλησης στο νομό: ομοίως. Το ΥΠΕΚΑ δεν έχει σαφείς απαντήσεις γιατί δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να συλλέξει τα σχετικά στοιχεία και να σχεδιάσει εναλλακτικές πολιτικές ανάπτυξης του ορεινού όγκου της Οίτης, γεγονός που αποκαλύπτει την υποκρισία περί «εθνικού συμφέροντος». Και το χειρότερο είναι ότι – για σειρά ετών και επί άλλων υπουργών περιβάλλοντος – έκλεισε τα αυτιά σε όλους τους φορείς που είχαν κάτι ρεαλιστικό να προτείνουν για μια βιώσιμη ορεινή οικονομία, σύμφωνη με τις επιταγές του συντάγματος για προστασία του εθνικού πλούτου και της ΕΕ για οικονομία από τα φυσικά και, κυρίως, τα δασικά οικοσυστήματα.
Με άλλα λόγια, η ορεινή Φθιώτιδα οδηγήθηκε στην ερήμωση (με χρόνια απουσία μέριμνας και πολιτικής) όταν άλλες παρόμοιες ευρωπαϊκές περιοχές αναπτύχθηκαν οικονομικά εκμεταλλευόμενες συγκριτικά πλεονεκτήματα παρόμοια με της Οίτης. Είναι σαφές, βεβαίως, ότι η ερημωμένη εικόνα της διευκολύνει στην αποδοχή της ενδιαφερόμενης μεταλλευτικής εταιρείας, μιας και οι ελάχιστες εποχικές θέσεις εργασίας που θα προσφέρει, θα φανούν ως «μάννα εξ ουρανού» σε κάποιους ορεινούς κατοίκους. Και δεν είναι τυχαίο ίσως που χρόνια τώρα καμία κυβέρνηση δεν προστάτεψε αποτελεσματικά τον Εθνικό Δρυμό, δεν διεύρυνε τα όρια προστασίας του και δεν όρισε τις Ζώνες Ειδικής Προστασίας ως όφειλε, αγνοώντας τις εκκλήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών και επιστημόνων.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση – Περιφέρεια και Δήμοι – οφείλουν να πάρουν ξεκάθαρη θέση κατά των μεταλλευτικών επενδύσεων. Οι αιρετοί σε αυτή εκλέχθηκαν για να υπερασπιστούν και προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον του Φθιωτικού λαού και όχι το «εθνικό συμφέρον» που επιβάλλεται από το μεταλλευτικό λόμπι. Κάθε απόκλιση από αυτό το σκοπό αποτελεί εξαπάτηση της τοπικής κοινωνίας και οι αιρετοί θα φέρουν την ευθύνη για τις μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην οικονομία, το περιβάλλον και την κοινωνική συνοχή που θα προκαλέσουν τοπικά οι εξορύξεις.
Οι αιρετοί στην τοπική αυτοδιοίκηση οφείλουν να ακούσουν τις φωνές των κατοίκων της Οίτης που αντιδρούν στο ξεπούλημα και την καταστροφή του τόπου τους, για τον οποίο αγωνίστηκαν με αυτοθυσία τόσοι άνθρωποι των ορεινών χωριών – ήρωες της Εθνικής Αντίστασης.
Οφείλουν να μεριμνήσουν για την προστασία, διατήρηση και ανάπτυξη των επιχειρήσεων και των θέσεων εργασίας στα ορεινά χωριά, όπως εστιατόρια, ταβέρνες, ξενώνες, κ.ά., που δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης αν η περιοχή μετατραπεί σε απέραντο εργοτάξιο.
Οφείλουν να προστατεύσουν το περιβάλλον της Οίτης για το λαό της Λαμίας, για τον οποίο σε περιόδους κρίσης και μη, τα ορεινά χωριά αποτελούν οικονομικό και ποιοτικό προορισμό για αναψυχή και διέξοδο στα καθημερινά του προβλήματα, αλλά και πραγματικό καταφύγιο – στήριγμα στην οικιακή οικονομία του λόγω της παραγωγής τοπικών προϊόντων στα χωριά σε οικογενειακή κλίμακα.
Οφείλουν να προτάσσουν ως ακράδαντο αντεπιχείρημα στην «αξιοποίηση» που επιχειρείται το παράδειγμα της όμορης Γκιώνας, που καταληστεύθηκε, καταστράφηκε και ρήμαξε, χωρίς ποτέ να δούμε το «εθνικό συμφέρον» και χωρίς ποτέ η Φωκίδα να απαλλαγεί από τη φτώχεια και την υποβάθμιση.
Οφείλουν, τέλος, οι αιρετοί να διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος, καθώς και η τοπική αυτοδιοίκηση έχει παίξει αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις, αποφεύγοντας να σχεδιάσει βιώσιμες πολιτικές για την Οίτη και να αξιοποιήσει ευκαιρίες για την ανάπτυξη της ορεινής οικονομίας.
Η περίοδος της άγνοιας και της αθωότητας έχει περάσει.
Τώρα πια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για καθυστερήσεις, μισόλογα και υπεκφυγές. Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας!
Βασιλική Νάκου
Δασοπόνος,
Μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου