Μεγάλωσα στο Πολύδροσο Φωκίδας ή αλλιώς στη Σουβάλα
Παρνασσού( Σβάλα για τους ντόπιους του χωριού.) Ένα χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο
380 μέτρων στις ....
βορειοανατολικές πλαγιές του Παρνασσού που απέχει μόλις δύο
ώρες από την Αθήνα. Χωριό με φυσικές ομορφιές και αξιοθέατα που μπορεί να
θαυμάσει κανείς. Τι να πρωτοθυμηθώ και από που να αρχίσω; Από τη σπήλαιο της
Κοντύλως στην Άνω Σουβάλα που έχει σταλαγμίτες και σταλακτίτες; Tην Πηγή της
Αγίας Ελεούσας που βρίσκεται ανατολικά του χωριού; Το φαράγγι της Ξηριάς στην
Άνω Σουβάλα; Τα μαντάμια(υδροηλεκτρικό εργοστάσιο) όπου στην βορειοανατολική
πλευρά του οικισμού υπάρχει μεσαιωνικός Πύργος; Την πηγή Ζέλης-Καρκαβέλια στην
Άνω Σουβάλα καθώς και τον γεροντόβραχο, την Λιάκουρα και τα Κελλάρια; Στο
σημείο αυτό δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη πλατεία του χωριού. Αχ, αυτή η
πλατεία... Τόσα χρόνια λιώναμε τις σόλες των παπουτσιών μας εκεί και χανόμασταν
στην μαγεία του παιχνιδιού. Τόσες ώρες ατελείωτου παιχνιδιού, τόσα χρόνια
ξεγνοιασιάς, τόσα, τόσα, τόσα...Η θα ξεχάσω τις παιδικές χαρές, τους λάκκους,
τις αλάνες, την περιοχή της Δήμητρας, τις αυλές των σπιτιών μας; Τόσες
αναμνήσεις και τόσες μνήμες...
Πριν δύο ημέρες ήταν
όταν διάβασα μια είδηση που ομολογώ πως με σόκαρε αρχικά και στη συνέχεια
θέλησα να ασχοληθώ με το εν λόγω ζήτημα που αφορά το Πολύδροσο. Η είδηση
ξεκίναγε κάπως έτσι: Έγκριση απ' ευθείας εκμίσθωσης δημόσιας δασικής έκτασης
44,197 τμ. στη θέση '' Πατερολάκκα'' περιοχή Πολυδρόσου Δήμου Δελφών Π.Ε. Φωκίδας,
για εκμετάλλευση λατομείου σχιστολιθικών πλακών στον Νικόλαο Γ. Δρακόπουλο.
Και αυτό δυστυχώς
δεν ήταν μόνο η αρχή. Καιρό τώρα τόσο στο Πολύδροσο καθώς και στην Άνω Σουβάλα
χτίζονται συνεχώς σπίτια(αυθαίρετα) σε δασικές εκτάσεις με την συνοχή όλων ενώ
τόσα χρόνια γίνεται λόγος για το κατά πόσο πόσιμο είναι το νερό το οποίο
πίνουμε αλλά και πάλι κανείς δε μιλάει. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο
Καλλικράτης καθώς και το κλείσιμο του Γυμνασίου. Τώρα το ποτήρι ξεχειλίζει με
αυτή την είδηση για το Λατομείο.
Ουκ ολίγες φορές σε
συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, ομιλίες και εκδηλώσεις οι αρμόδιες αρχές θίξανε
ποτέ τα εν λόγω ζητήματα παρά μόνο τα κρύψαν καλά κάτω από το τραπέζι. Πάντα
κουστουμαρισμένοι και χαμογελαστοί κάνανε την βόλτα τους στη Σουβάλα και ξανά η
ίδια ιστορία.
Για το θέμα του
Λατομείου τι να σχολιάσω; Ότι όλοι έμειναν άναυδοι με την είδηση; Ότι ορισμένοι
ήξεραν και κανείς δε μίλαγε; Ότι όλα αυτά έγιναν με τη συνοχή κάποιου; Η ότι το
εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι ότι κάποιοι θέλουν να βγουν άμοιροι ευθυνών;
Τόσα αναπάντητα γιατί σε λίγες γραμμές.
Δε μένω στην
Σουβάλα. Η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Αθήνα. Αλλά σε αυτό το χωριό έζησα τα
πιο αγνά και τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Θεωρώ λοιπόν χρέος μου και
χρέος όλων μας να δράσουμε, να κινητοποιηθούμε και να κινητοποιήσουμε και
άλλους, να επαγρυπνήσουμε τους συντοπίτες μας και κυρίως τους νέους του χωριού
γιατί αυτοί είναι το μέλλον. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το τόπο, να αφήσουμε
για λίγο τις καφετέριες, τα τσιπουράδικα και τα καφενεία. Αυτά εκεί θα είναι
και θα μας περιμένουν. Κάτι το οποίο δεν θα είναι εκεί θα είναι η αξιοπρέπεια
μας και η ζωή μας τα οποία θα μας έχουν πάρει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάτι
μαζικό άμεσα πριν είναι πολύ αργά. Ας συμμετάσχουμε σε όποιες συνελεύσεις και
κινητοποιήσεις και αν γίνουν. Στο σημείο αυτό και με το κλείσιμο του κειμένου
μου θα ήθελα να παραθέσω κάποιους στίχους του Μπέρλοντ Μπρεχτ τους οποίους
παραποίησα: Στην αρχή ήρθαν για τον Καλλικράτη, δε μίλησα γιατί δε με αφορούσε.
Μετά ήρθαν για τις χωματερές, πάλι δε μίλησα γιατί δεν ήταν κοντά στο σπίτι
μου. Μετά ήρθαν για τους αναδασμούς. πάλι δε μίλησα γιατί θεωρούσα πως δε με
αφορούσε. Στη συνέχεια ήρθαν για το κλείσιμο του γυμνασίου, πάλι δε μίλησα
γιατί δεν είχα παιδιά και δεν με ενδιέφερε. Στο τέλος όμως, όταν ήρθαν για
εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει...
Υγ: ''Tη μέση του στα
δύο περίμεναν να σπάσει και να συρθεί στα πόδια τους ψελλίζοντας λόγια
υποταγής. Κι εκείνος τραγουδούσε τους συντρόφους που έπεσαν πολεμώντας: Για τη
χιλιάκριβη τη Λευτεριά! Για την Πατρίδα!'' ( Μικρή Ιστορία( ΕΑΤ-ΕΣΑ) του Γιάννη
Αθ. Μαρρέ από το βιβλίο καταγραφές. Αθήνα.1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου