Ξημερώματα Παρασκευής. Μπαίνω στο αμάξι με τον Άγγελο Πετρουλάκη για ένα ταξίδι στην Πελοπόννησο, το οποίο προγραμματίζαμε εδώ και καιρό. Λάρισα, Γαλαξίδι, Ναύπακτος, Πάτρα, Αρχαία Ολυμπία, Πύργος, Ζαχάρω, Κυπαρισσία, Φιλιατρά, Μαραθούπολη, Βοϊδοκοιλιά, Πύργος, Μεθώνη, Φοινικούντα, Κορώνη, Αρχαία Μεσσήνη, Σπάρτη, Μυστράς, Κόρινθος, Ξυλόκαστρο, Κιάτο, Αίγιο, Πάτρα, Λάρισα. Δυόμιση μέρες, χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα. Εικόνες σπάνιας ομορφιάς και ανεκτίμητης ιστορικής σημασίας εναλλάσσονταν στα μάτια μας, αφήνοντας μας όμως μια γεύση στυφή στο στόμα.
Τόποι ευλογημένοι και χώματα τιμημένα. Η γη καρπίζει όλα τα καλά και η θάλασσα παντρεύεται τον ήλιο, τεκνοποιώντας τοπία μαγικά, που στα μάτια των Ελλήνων μπορεί να αποτελούν την καθημερινότητα, για όλους τους υπόλοιπους όμως λαούς της Ευρώπης, και όχι μόνο, αποτελούν ζητούμενο. Μνημεία ανεκτίμητης αρχαιολογικής αξίας, στέκουν αιώνια σύμβολα συνέχειας, ενός πολιτισμού που έδωσε λάμψη πνευματική σε ολόκληρη την οικουμένη.
Δίπλα στις εικόνες αυτές, η εγκατάλειψη. Τα ερημωμένα χωριά. Η νύχτα που πλακώνει τους λιγοστούς κατοίκους στερώντας τους κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα. Δρόμοι διαλυμένοι και νοσοκομεία ανύπαρκτα. Αρχαιολογικοί χώροι έρημοι, χωρίς πνοή, χωρίς ζωή. Ανύπαρκτες υποδομές που απαγορεύουν κάθε σοβαρό σχεδιασμό για το μέλλον.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, στα ταμεία της χώρας, εισέρευσαν κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για να μετατραπεί η χώρα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Τριάντα έξι χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει πεθάνει και το μόνο που κάνουμε είναι να σκυλεύουμε το πτώμα της, το οποίο παραμένει άταφο γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος γνωρίζει πως μόλις αυτό ταφεί, θα πάρουν σειρά και οι ίδιοι.
Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η μάχη που δίνεται στη χώρα τα τελευταία εφτά χρόνια, είναι να μην αλλάξει τίποτα. Κόβουν μισθούς και συντάξεις γιατί δεν θέλουν να διαλύσουν τις δομές του κράτους που προκάλεσαν την χρεοκοπία. Διαλύουν τη μεσαία τάξη για να μην πειράξουν τους κομματικούς στρατούς. Ανατινάζουν τις ελληνικές οικογένειες για να μπορούν να πουλάνε ψεύτικα συνθήματα και να εμπορεύονται πεθαμένες ελπίδες. Στερούν από τους νέους ανθρώπους τα όνειρα γιατί τα δικά τους δε συμβαδίζουν με την πρόοδο και την αξιοσύνη.
Η Ελλάδα που ξέραμε έχει πεθάνει. Η ανασυγκρότηση της παραγωγής και της υπαίθρου μοιάζει με ακατόρθωτο άθλο. Τα όσα έπονται φοβίζουν. Ίσως αυτή τη φορά να αναζητάμε στ’ αλήθεια ένα θαύμα…
*Η φωτογραφία είναι του Άγγελου Πετρουλάκη από τον Μυστρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου