ΕΦΙΑΛΤΗΣ: Η λέξη «εφιάλτης» στη γλώσσα μας παρουσιάζει μια περίεργη, μοναδική ίσως ιδιομορφία. Είναι και κοινό ουσιαστικό (ο εφιάλτης), αλλά και κύριο όνομα (ο Εφιάλτης ). Ως απλό ουσιαστικό εφιάλτης σημαίνει διαταραχή του ανθρώπινου οργανισμού. Μεταφορικά σημαίνει κάθε τι που καταπιέζει δυνατά την ψυχή μας και προκαλεί αγωνία, άγχος και αναστάτωση του ψυχικού μας κόσμου. Γίνεται και από εφιαλτικό όνειρο. Είναι αυτό που λέμε βραχνάς. Ως κύριο, όμως, όνομα ο Εφιάλτης μάς θυμίζει εκείνον που πρόδωσε τους Έλληνες στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ. Δεν υπάρχει Έλληνας «αρχαίος» ή νέος που να μην ξέρει το κατόρθωμα του Εφιάλτη. Κατάγονταν από τη Μαλίδα περιοχή της Λαμίας και ανήκε στην φυλή των Τραχινίων, μία από τις τρεις που κατοικούσαν εκεί. Στη Μαλίδα χρωστάει το όνομά του ο Μαλιακός κόλπος. Τίποτε άλλο δεν ξέρουμε για τον Εφιάλτη.
Όταν ο Ξέρξης, βασιλιάς των Περσών, κατέβαινε με τον πολυάριθμο στρατό του για να υποδουλώσει την Ελλάδα, συνάντησε στα στενά των Θερμοπυλών την αντίσταση του βασιλιά των Σπάρτης Λεωνίδα, με του 300 Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς που του έκοψαν το δρόμο. Ο Ξέρξης με κήρυκές του ζήτησε από τον Λεωνίδα την παράδοση των όπλων τους (γην και ύδωρ), αλλά εκείνος του απάντησε λακωνικά με τη φράση «μολών λαβέ», δηλαδή έλα να τα πάρεις μόνος σου και έδιωξε τους κήρυκες. Όταν κάποιος από το περιβάλλον του - ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει το όνομά του – έφερε την πληροφορία ότι «το πλήθος των βαρβάρων είναι τοσούτον, ώστε βάλλον- τας τα τοξεύματα αποκρύπτουσι τον ήλιον διά του πλήθους των βελών», ο Λεωνίδας απάντησε περήφανα «τόσον το καλύτερον, διότι θέλομεν πολεμήσει προς αυτούς υπό σκιάν και ουκ εν ηλίω».
Σκέψη για υποχώρηση καμία. Η μάχη που ακολούθησε σε λίγο και κράτησε δύο μέρες ήταν καταστροφική για το στρατό του Ξέρξη, ο οποίος είχε αρχίσει να ανησυχεί απελπιστικά. Να όμως που πάνω στην κρίσιμη αυτή ώρα παρουσιάστηκε αυθόρμητα ενώπιον του ο Εφιάλτης και τον έβγαλε από το αδιέξοδο, λέγοντάς του πως αυτός γνώριζε κάποιο μονοπάτι πάνω στο Καλλίδρομο (το βουνό) και πως αν οδηγούσε αυτός από εκεί ένα τμήμα του στρατού του θα τα έφερνε να χτυπήσει τους Έλληνες από τα νώτα τους. Έτσι και έγινε και ο Ξέρξης έκλεψε τη νίκη. Οι αμυνόμενοι πολεμώντας ηρωικά και με αυτοθυσία έπεσαν όλοι μέχρι τον ένα. Ο Εφιάλτης εισέπραξε βέβαια τα αργύρια του Ξέρξη, αλλά το όνομά του χαράχτηκε στην ιστορία με μαύρα γράμματα σαν το πιο μισητό όνομα που θα το συνοδεύει αιώνια η κατάρα όλων των Ελληνικών γενεών. Γι’ αυτό και το όνομα Εφιάλτης καταργήθηκε από τότε σαν βαφτιστικό όνομα από το Ελληνικό ονοματολόγιο. Οικτρό υπήρξε το τέλος του.
Τα χρυσά αργύρια του Ξέρξη δεν μπόρεσαν να τον γλυτώσουν. Μετά τη νίκη των Ελλήνων στη Σαλαμίνα και τη διάλυση σε λίγο του εναπομείναντος στρατού του Ξέρξη στις Πλαταιές (ο Ξέρξης είχε φύγει και στο πόδι του άφησε τον Μαρδόνιο) η Δελφική Αμφικτιονία επικήρυξε τον Εφιάλτη. Κι αυτός για να γλυτώσει έφυγε στη Θεσσαλία. Όταν όμως ύστερα από κάποια χρόνια ξαναγύρισε στη Στερεά Ελλάδα, νομίζοντας ότι είχε ξεχαστεί το έγκλημά του, κάποιος συμπατριώτης του ονόματι Αθηνάδης, που δεν είχε ξεχάσει την προδοσία του, τον σκότωσε στα Αντίκυρα της Βοιωτίας. Από εκείνα τα χρόνια και πάντοτε μέχρι σήμερα κάθε προδότης συνηθίζεται να ονομάζεται Εφιάλτης.
Το οικτρό τέλος του προδότη των Θερμοπυλών είναι το ίδιο πάντοτε για όλους τους προδότες και συντελείται όχι μόνο από τους προδομένους, αλλά και απο εκείνους που για λογαριασμό τους έχει γίνει η προδοσία. Το είδαμε και στα χρόνια της Γερμανοϊταλικής κατοχής. Υπήρξαν δυστυχώς και τότε Έλληνες προδότες. Πάντοτε υπήρχαν προδότες που πρόδιναν τα αδέρφια τους, όμως στο τέλος τους εκτελούσαν οι ίδιοι οι κατακτητές, γιατί τους θεωρούσαν ποταπά υποκείμενα, ανάξια να ζουν, αφού πρόδιναν την πατρίδα τους. Γι’ αυτό και λέγεται σαν κανόνα «την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότην ουδείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου