Ποίηση και πολιτική - Ρήσεις μεγάλων Ελλήνων με πολιτικό νόημα...

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ:

«Της θαλάσσης καλύτερα φουσκωμένα τα κύματα,
 να πνίξουν την πατρίδα μου, ωσάν απελπισμένην έρημον βάρκαν.
Στην στεριάν, στα νησιά καλύτερα μίαν φλόγα,
 να ιδώ παντού χυμένην, τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας.
Καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες,
να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα…
Ψωμοζητούντες, παρά προστάτας νάχωμεν.»


                            

O  Μακρυγιάννης για το νεοελληνικό κράτος!

·       Ἄν μας ἔλεγε κανένας αὐτείνη τὴν λευτεριὰ ὁποῦ θὰ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήση εἰς τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπῆ πατρίδα, τί θὰ εἰπῆ θρησκεία, τί θὰ εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετὴ καὶ τιμιότη. Αὐτὰ λείπουν ἀπ᾿ ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικούς. Τῆς πρόσοδες τῆς πατρίδας τῆς κλέβομεν, ἀπὸ ὑποστατικὰ δὲν τῆς ἀφήσαμεν τίποτας, σὲ ῾πηρεσίαν νὰ μποῦμεν, ἕνα βάνομεν εἰς τὸ ταμεῖον, δέκα κλέβομεν. Ἀγοράζομεν πρόσοδες, τῆς τρῶμεν ὅλες. Χρωστοῦν εἰς τὸ Ταμεῖον δεκοχτῶ ῾κατομμύρια ὁ ἕνας κι᾿ ὁ ἄλλος· ὁ Μιχαλάκης Γιατρὸς πεντακόσες χιλιάδες, ὁ Τζοῦχλος τρακόσες, ὁ Γιωργάκης Νοταρᾶς τρακόσες πενήντα – ὅλο τέτοιγοι χρωστοῦνε αὐτά. Ὁ κεντρικὸς ταμίας ὁ Φίτζιος – τρακόσες πενήντα του λείπουν ἀπὸ τὸ ταμείον· κι᾿ ἀκόμα δὲν κυτάχτηκαν πόσα θὰ λείψουν ἀκόμα. Τὸ ἴδιο ντογάνες κι᾿ ἄλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εἰς τὰ πράματα καὶ τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο εἶναι ὁ τίμιος ἄνθρωπος νὰ κάνη τὰ χρέη τοῦ πατριωτικῶς. Οἱ ἀγωνισταὶ οἱ περισσότεροι καὶ οἱ χῆρες κι᾿ ἀρφανὰ δυστυχοῦν. Πολυτέλεια καὶ φαντασία – γεμίσαμεν πλῆθος πιανοφόρτια καὶ κιθάρες. Οἱ δανεισταί μας ζητοῦν τὰ χρήματά τους, λεπτὸ δὲν τοὺς δίνομεν ἀπὸ – κάνουν ἐπέβασιν εἰς τὰ πράματά μας. Καὶ ποτὲς δὲν βρίσκομεν ἴσιον δρόμον. Πῶς θὰ σωθοῦμεν ἐμεῖς μ᾿ αὐτὰ καὶ νὰ σκηματιστοῦμεν εἰς τὴν κοινωνίαν τοῦ κόσμου ὡς ἄνθρωποι; Ὁ Θεὸς ἂς κάμη τὸ ἔλεός του νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ τὸν μεγάλον γκρεμνὸν ὁποῦ τρέχομεν νὰ τζακιστοῦμεν.

      Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

«...Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα.

Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.

Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

                     ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

 ΟΑλέξ. Παπαδιαμάντης πριν από 128 χρόνια έγραφε για την πολιτική:

« Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά  τους προγόνους.

Η αργία εγέννησε την πενίαν.
Η πενία έτεκε την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.
Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου».

Αλεξ. Παπαδιαμάντη: «Οι έμποροι των Εθνών», 1882-1883.

….Και ύστερα, κάποιοι μας λένε ότι δεν έχουμε ιστορική συνέχεια με τους προγόνους μας!!!

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Ο Αλέξανδρος ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, αναδιφώντας το ζήτημα της πολιτικής υποκρισίας πριν από 116 χρόνια, έγραφε στην εφημερίδα  «Ακρόπολις»:

«Το εκήρυξε ο θείος Όμηρος πρό ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος αμύνεσται  περί  πάτρης. Αλλά τις έβαλεν εις την πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού;  Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;

Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητριοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους; Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.

Άμυνα περι πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκηση, η καταπολέμηση του ξένου υλισμού και  του πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το Έθνος και η πρόληψη της χρωκοπίας.

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαύξ η θρυνούσα επι των ερειπίων; Πταίουν οι πλάστες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλαυταί, εκατέστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους.

Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σε εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι γυφτοχαρατζήδες, τώρα σε αθεώνουν οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι. Το τέρας το καλούμενον επιφανέ ς τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον  κόθορνον.

Και σήμερον, νέον έτος έρχεται. Και πάλιν τι χρειάζονται οι οιωνοί; Οιωνοί είναι τα πράγματα

Μόνο ο λαός λέγει. Κάθε πέρσυ και καλλίτερα.

Άς ευχυθώμεν το ερχόμενον έτος να μην είναι χειρότερον από το έτος το φεύγον».

ΣΗΝΕΙΩΣΗ:  Πέρασαν από τότε 116 χρόνια που τα έγραφε αυτά για την εποχή του ο μεγάλος  ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. Όμως πόσο επίκαιρος είναι και σήμερα, στην εποχή μας,  που συμπίπτει με  την χρεωκοπία της μεταπολίτευσης και τη μεγάλη οικονομική  κρίση της Χώρας μας. Ίδια λάθη παρόμοιες αρρωστημένες καταστάσεις. Καταστροφικές στρατηγικές τακτικές των πολιτικών μας, ύπαρξη πολιτικής και πολιτιστικής υποκολτούρας και κρίση των αξιών της κοινωνίας μας. Η  ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην Χώρα μας  και την χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο  για να εφαρμόσουν τα δαιμόνια σχέδιά τους. Ας ελπίσουμε ότι θα αναγεννηθούμε σαν έθνος και θα έχουμε καλύτερη πορεία στο μέλλον. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και την ιστορία της πατρίδας μας.-

Επιμέλεια Κων/νος Β ΖΙΑΝΙΚΑΣ

Εμμανουήλ Ροΐδης ( 1836-1904 ),     Έλληνας συγγραφέας, που δεν έγραψε μόνο την Πάπισα Ιωάννα, άλλά είπε και έγραψε κι άλλα πολλά  μεταξύ των οποίων   και το παρακάτω που θεωρείται επίκαιρο όσο δε λέγεται:           Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις    τρεις κατηγορίας:  α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού.  β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.  γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ' επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.

        ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ (1853-1919)
( Ποίημα του σατιρικού ποιητή  Γ.Σουρή που είναι  εξ αντικειμένου  δυστυχώς κάπως επίκαιρο!)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να’ χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να’ χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που’ χει
στο’ να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο, δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις  τώρα.-