Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΒΟΥΝΙΧΩΡΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1943

Στις 10 Απριλίου 1943, στις 9 το πρωί, Ιταλική φάλαγγα κινήθηκε με κατεύθυνση την Βουνιχώρα.

 

Βιβλικές σκηνές, αλαλαγμού και τρόμου, εκτυλίχθησαν στο χωριό. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά τράπηκαν σε άτακτη φυγή, παίρνοντας μαζί τους ό,τι πολυτιμότερο μπορούσε να κουβαλήσει ο καθένας, της τελευταίας στιγμής, στην προσπάθειά του να διασωθεί.
Μερικοί αργοπορημένοι και κάποιοι ανήμποροι γέροντες, που έμειναν οικειοθελώς στο χωριό, συνελήφθησαν απ’ τους Ιταλούς, οι οποίοι τους έστησαν μπροστά στη μάντρα του Σκαρτσίνη.
Πέντε Βουνιχωριώτισες θανατώθηκαν απ’ τους Ιταλούς, επί τόπου μέσα στις αυλές των σπιτιών τους, όταν προσπάθησαν να αποτρέψουν τους κατακτητές, στο να προβούν στην πυρπόληση της περιουσίας τους.

 

Είκοσι οκτώ ακόμα χωριανοί, μεταξύ αυτών ο υπέργηρος Λουκάς Γκιούλος και ο ανάπηρος, ήρωας του Ελληνοϊταλικού πολέμου Ηλίας Κατσακούλας με κομμένα τα δυο του πόδια, στήθηκαν απροκάλυπτα μπροστά στις κάνες των Ιταλικών πολυβόλων.

Ο αγέρωχος ήρωας Ηλίας Κατσακούλας, περιφρονώντας το θάνατο, πρόλαβε να φωνάξει προς τους Ιταλούς, πριν τους θερίσουν οι φονικές ριπές των πολυβόλων, «Χτυπάτε δειλοί, το δείξατε ποιοι είσαστε στην Αλβανία. Ζήτω η Αθάνατη Ελλάδα!» Φράση, για την οποίαν, εξαγριώθηκε ο Ιταλός αξιωματικός και του έκοψε τη γλώσσα.

Το γεγονός αυτό, έγινε γνωστό σε μας, απ’ τους δύο διασωθέντες της εκτέλεσης γέροντες, τον Ιωάννη Αναγνωστόπουλο ή Κακαλίνη και τον Γεώργιο Γκούλτα ή Σκαρτσίνη, οι οποίοι διασώθηκαν τραυματισμένοι και επέζησαν της ομαδικής εκτέλεσης, παρά την προσπάθεια του Ιταλού αξιωματικού, να τους αποτελειώσει με την χαριστική βολή.

Οι υπόλοιποι, πέρασαν στην αιωνιότητα, ποτίζοντας το δέντρο της ελευθερίας και μ’άλλο αίμα ελληνικό.

Η μανία των κατακτητών δεν κατευνάστηκε από το αίμα των αδικοχαμένων Βουνιχωριτών, παρέδωσαν τα κτίσματα στην αδηφάγο μανία της φωτιάς, καταστρέφοντας ολοσχερώς το χωριό, αφού πρώτα επιδόθηκαν σε λεηλασία.

Από τα 207 σπίτια του χωριού, τα 175 κάηκαν ολοσχερώς και τα 5 μερικώς.

Σκηνές από την αποκάλυψη του Ιωάννη εκτυλίχθηκαν στην Βουνιχώρα. Η σκιά του θανάτου απλώθηκε πάνω απ’ το χωριό, αναμείχθηκε με τους μαύρους καπνούς που έβγαιναν απ’ τα πυρπολημένα σπίτια και ενώθηκε με τους θρήνους των γυναικών και των συγγενών των θυμάτων, που έσπευσαν στο τόπο της θυσίας κι άρχισαν το μοιρολόγι.

Από ένα τεράστιο σωρό, με αιματοκυλισμένα και ακρωτηριασμένα ανθρώπινα σώματα, όπου το αίμα των Βουνιχωριτών είχε ζυμωθεί με το χώμα της πατρώας γης, κλήθηκαν οι πρώτοι συγχωριανοί, που πλησίασαν τον τόπο της θυσίας, να αναγνωρίσουν τους δικούς τους, ανάμεσα στα άμορφα κι άψυχα σώματα, και να διασώσουν τους δυο τραυματισμένους γέροντες.

Το ολοκαύτωμα της Βουνιχώρας, του 1943, με την ολοσχερή καταστροφή του χωριού και τους 31 νεκρούς, που θυσιάστηκαν στον τοίχο του Σκαρτσίνη, δίχως να δειλιάσουν, δίχως να εκλιπαρούν τους κατακτητές, πρέπει να αποτελεί σήμερα, αφύπνιση εθνικής ιστορικής μνήμης, ως σύγχρονο αίτημα αυτοσυντήρησης του Ελληνισμού, και της ανάγκης επαναπροσδιορισμού της συλλογικής ταυτότητας του λαού μας.

Ενός λαού, που παρ’ όλο που ήδη ζει δύσκολες μέρες, και περιμένει ακόμα δυσκολότερες, δεν φοβάται τίποτα.

Είθε οι ηρωικοί πεσόντες της Βουνιχώρας, να μας δείξουν τον δρόμο, για να πολεμήσουμε κι εμείς, με τον δικό μας τρόπο, ενάντια στον νέο εισβολέα, που διεξάγει σήμερα τον πόλεμο, με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου. Έναν πόλεμο που πλήττει ολόκληρη την κοινωνία μας…, με λάφυρα τα κοινωνικά κεκτημένα, τα δημοκρατικά δικαιώματα και σε τελική ανάλυση, την δυνατότητα, για μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή.

(απόσπασμα από το χρονικό της ημέρας του Ευθ. Ταλάντη)

Πολιτιστικός Σύλλογος Βουνιχώρας