Δεν μ’αρέσει καθόλου η έκφραση “δικαιωματιστής” (droit-de-l’-hommiste), την οποία βρίσκω χονδροειδή αλλά τελικά έχει νόημα.
Έχουμε μετατρέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μία ιδεολογία, στο όνομα της οποίας, έχουμε ενοχοποιήσει οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων. Eτσι, λοιπόν, θεωρούμε επονείδιστη την ιδέα του “εθνικών προνομίων” (προνόμια που έχουν όσοι έχουν και την γαλλική εθνικότητα ) πολλώ δε μάλλον που έχει υιοθετηθεί από ένα ακροδεξιό κόμμα. Και τι είδους πολιτικές κοινότητες είμαστε τελικά ;
Δεν υπάρχει έθνος χωρίς την ιδέα του εθνικού προνομίου και είναι δικαίωμα του κάθε έθνους ή του κράτους που το εκπροσωπεί να επιλέγει ποιους ξένους επιθυμεί να υποδέχεται στην χώρα του. Όταν ο ίδιος ο François Héran, καθηγητής στο Collège de France, που είναι υπέρ της αθρόας μετανάστευσης, παραδέχεται ότι κάθε χρόνο στην Γαλλία υποδεχόμαστε μαζί με τις άδειες παραμονής 400.000 νέους νόμιμους μετανάστες αυτό σημαίνει ότι δεν επιλέγουμε πια καθόλου.
Έχουμε αλλοιώσει την έννοια του ασύλου εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να σβήσουμε τις διαφορές που είναι αναγκαίες για να επιβιώσουμε ως έθνος. Οποιαδήποτε διαφορά τώρα θεωρείται καταδικαστέα διάκριση. Αν όμως υπάρχει ένα δικαίωμα που το διατύπωσαν και η Simone Weil και ο Ortega y Gasset, είναι το δικαίωμα στην ιστορική συνέχεια. Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα σήμερα περιφρονείται.
Την δεκαετία του 30, το σύνθημα “η Γαλλία στους Γάλλους” ήταν πράγματι ένα ξενοφοβικό σύνθημα.
Το “Είμαστε σπίτι μας” σήμερα δεν έχει καθόλου το ίδιο νόημα. Το αίσθημα που έχουν ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός Γάλλων ότι δεν νοιώθουν πια στο σπίτι τους, στην πατρίδα τους δεν πρέπει να το περιφρονούμε.
Η πραγματική εξορία, έλεγε ο Edgar Quinet, δεν είναι να ζεις μακριά από την πατρίδα σου. Η πραγματική εξορία είναι να ζεις στην πατρίδα σου και να μην βρίσκεις πια σ' αυτήν τίποτε από αυτά που σε έκαναν να την αγαπάς.
Alain Finkielkraut
Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας
Causeur
10/9/20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου