Dura lex…(σκληρός νόμος)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΝΑ ξεκινήσουμε απ’ τα αρνητικά. Απ’ την πολύπαθη λίστα Λαγκάρντ που ξεχάστηκε (!), για να θυμηθούμε τον συνοικιακό ταβερνιάρη με τη…φοροδιαφυγή στις άδειες καρέκλες της «επιχείρησης» του. Κι αν είναι εύκολο να τον «καρυδώσεις» με έναν αιφνιδιαστικό έλεγχο, τον μεγαλοοφειλέτη τον «ικετεύεις». Με την παραπάνω λίστα (και άλλες) αναξιοποίητη και μπερδεμένη στα σκοινιά της γραφειοκρατίας.

ΝΑ πάμε στα θετικά των…προθέσεων. Απέναντι η νοοτροπία ριζωμένη και η πρακτική δεκαετιών. Φωνάζαμε για τα «μαύρα» και τους «αδήλωτους», για εργοδότες που παρανομούν και για προλετάριους-θύματα. Και περιμέναμε να προχωρήσει η δουλειά με ευχολόγια.

ΚΑΘΕ αρχή και δύσκολη και, πέρα απ’ τα λόγια, υπάρχει και η πρακτική. Κακός (;) ο νόμος με τα αυστηρότατα πρόστιμα για την αδήλωτη εργασία; «Dura lex” (σκληρός νόμος) και δεν μάθαμε έτσι. 

ΓΙ αυτό και περιμένουμε τον πολυμήχανο έλληνα να κάνει το θαύμα του. Θα τα βάλει κάτω, θα στροφάρει το μυαλό, θα βγάλει τη θηλιά απ’ το λαιμό. Θα βρει διέξοδο και «λύση» κι ύστερα θα τσιρίζει για την «αδικία» και τις αμαρτίες των άλλων. Για το Κράτος και τις ανεπάρκειές του.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι γνησίως…ελληνικά τα παραπάνω (σκληρά) μέτρα. Είναι ευρωπαϊκά δοκιμασμένα, ξενόφερτα είναι και ασύμβατα με νοοτροπίες ελλήνων, που ο «τράχηλός μας ζυγόν δεν υπομένει». Εισαγόμενα, για ελληνικά μυαλά που επιμένουμε, παραδοσιακά. Που αντιδρούμε ομαδικά και κατά μόνας, σηκώνοντας σκόνη και κρατώντας το λάβαρο της…επανάστασης. Μην περιμένεις, λοιπόν, εφαρμογή του νόμου και συνέχεια.

ΚΑΙ τι κάνεις σε πιθανό έλεγχο; Πώς συμπεριφέρεσαι στον ελεγκτή μη σε τυλίξει σε μια κόλλα; Τον τυλίγεις με το βλοσυρό βλέμμα πριν γίνει απειλητικό κι αρπάζεις το ρόπαλο. Κι αν σου το «σφραγίσει»; Το…ξεσφραγίζεις! Κι ύστερα; Αφού καθάρισες με τον προσωπικό σου ελεγκτή, δείχνεις τους φταίχτες της συνολικής μας κατάντιας και πάλι απ’ την αρχή.

ΒΑΡΕΙΑ τα πρόστιμα και μακάρι ποτέ να μη χρειαστεί να εισπραχθούν. Ωστόσο, είναι χρήσιμος ο…τρόμος. Θα φυλάει τα έρμα προληπτικά, μέχρι η νομιμότητα να γίνει τρόπος ζωής. Έτσι ξεκίνησαν και στις χώρες των «πειθαρχημένων» Ευρωπαίων. Για να βγούμε-αν ποτέ βγούμε-απ’ το τέλμα.

ΚΑΙ τρέχουμε για επιβαλλόμενα μέτρα, που οφείλαμε να πάρουμε έγκαιρα και μόνοι. Πριν πλακώσουν ξένοι σε ρόλο «εξυγιαντή» μας, για να πάρουν τα λεφτά τους.