Με έναρξη διαγωνισμών για τη ΛΑΡΚΟ, η επιχείρηση μετατράπηκε από "βαρέλι δίχως πάτο" σε "φλουρί Κωνσταντινάτο" !

Τώρα βλέπουν «προοπτική» στη ΛΑΡΚΟ!

Και ξαφνικά, απ' όταν η κυβέρνηση και ο ειδικός εκκαθαριστής ανακοίνωσαν την έναρξη των διαγωνισμών για την εκποίηση της ΛΑΡΚΟ, η επιχείρηση μετατράπηκε από «βαρέλι δίχως πάτο» σε «φλουρί Κωνσταντινάτο»! Από «βαρίδι» για το λαό, που το πληρώνει χωρίς να του αποδίδει τίποτα και παράγει μόνο χρέη, σε «μαγαζί γωνία», που διαχειρίζεται «χρυσάφι» (έτσι χαρακτηρίζουν το νικέλιο και το κοβάλτιο). Αφού πρώτα «απαξίωναν» τις παραγωγικές δυνατότητες της επιχείρησης και κατασυκοφαντούσαν τους εκατοντάδες εργαζόμενους, αφού έπεσαν με λύσσα πάνω στον αγώνα τους, τώρα, με δημοσιεύματα στον Τύπο, διαφημίζουν το ενδιαφέρον μεγάλων πολυεθνικών ομίλων για το νικέλιο και το κοβάλτιο.

Αξιοποιούν μέχρι και δηλώσεις του Elon Musk, γενικού διευθυντή της εταιρείας «Tesla», για την τεράστια αξία που έχει το νικέλιο για την τεχνολογία των μπαταριών και την «πράσινη οικονομία», όπου θα επενδυθούν τα επόμενα χρόνια τεράστια συσσωρευμένα κεφάλαια που αναζητούν κερδοφόρα διέξοδο, με την ανάλογη κρατική στήριξη. Οπως γράφεται μάλιστα, ο επικεφαλής της «Tesla», μιας από τις πρωτοπόρες βιομηχανίες στην ηλεκτροκίνηση, προτρέπει τους παραγωγούς νικελίου να ρίξουν στην αγορά όσο μεγαλύτερες ποσότητες μπορούν για να καλύψουν την αυξανόμενη ζήτηση, δηλώνοντας ότι η εταιρεία του είναι διατεθειμένη να υπογράψει γενναία συμβόλαια με καθέναν απ' αυτούς.

* * *

Ποια είναι όμως τα «κουσούρια» της ΛΑΡΚΟ, από τα οποία πρέπει να απαλλαγούν οι παραγωγικές δυνατότητες που όψιμα παραδέχονται πως έχει η επιχείρηση; Οι απαξιωμένες υποδομές, που χρειάζονται «επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό τους», το «ενεργειακό κόστος» και πάνω απ' όλα το «κόστος εργασίας». Στηρίζουν έτσι την πολιτική της κυβέρνησης που απολύει τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ για να την παραδώσει απαλλαγμένη απ' όλα τα «βαρίδια» στους νέους ιδιοκτήτες. Και από την άλλη, διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για τη στήριξη του νέου επενδυτή με ζεστό χρήμα και νέα προνόμια, όπως η μείωση του ενεργειακού κόστους και κάθε άλλη «διευκόλυνση» που θα διασφαλίσει τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Το αστείο είναι ότι κανείς δεν μιλούσε μέχρι χτες για τη ληστρική πολιτική της ΔΕΗ σε βάρος της ΛΑΡΚΟ και το πόσο της χρέωνε την κιλοβατώρα! Τώρα συμφωνούν ότι θα πρέπει η τιμή του ρεύματος να είναι «φιλική στον επενδυτή». Εκεί που το απαξιωμένο εργοστάσιο «δεν άξιζε ούτε ένα ευρώ» για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του, τώρα θεωρείται αυτονόητο ότι ο νέος ιδιοκτήτης θα πρέπει να βρει απλόχερη στήριξη, ακόμα και με ανοχή από το κράτος στην παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων για τη λειτουργία του! Και βέβαια, ούτε κουβέντα για την απαίτηση της ΕΕ να επιστρέψει η ΛΑΡΚΟ 105 εκατ. ευρώ ως δήθεν κρατικές ενισχύσεις, απαίτηση που δεν θα ισχύει εφόσον ιδιωτικοποιηθεί η ΛΑΡΚΟ και μάλιστα σε κομμάτια, μέσα από τους ξεχωριστούς διαγωνισμούς.

* * *

Η εξέλιξη αυτή δεν εκπλήσσει. Αντίθετα, επιβεβαιώνει ότι το ζήτημα δεν είναι αν η ΛΑΡΚΟ έχει ή όχι παραγωγικές δυνατότητες, αλλά το ποιο είναι το κριτήριο για να αξιολογηθούν. Και βεβαίως, το κριτήριο είναι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, της καπιταλιστικής οικονομίας συνολικά και ο ρόλος του αστικού κράτους ως εγγυητή αυτών των κερδών. Ετσι, με πρωτοβουλία του αστικού κράτους, η ΛΑΡΚΟ απαξιώθηκε και εκπονήθηκε το σχέδιο εκποίησής της, καθώς και η επίθεση στους εργαζόμενους που προσπαθούν να το εμποδίσουν. Με το ίδιο κριτήριο δούλεψε η προπαγάνδα τού «τι χρειαζόμαστε μια τέτοια απαρχαιωμένη βιομηχανία», ότι «δεν έχει παραγωγικό αντικείμενο» κ.λπ.

Με το ίδιο κριτήριο ανοίγει σήμερα η συζήτηση για την «αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων» που μέχρι χτες αρνούνταν (!) και το ενδεχόμενο εφόσον βεβαίως ο νέος επενδυτής βρει ότι τον συμφέρει να προσανατολιστεί στις διεθνείς ανάγκες νικελίου και κοβαλτίου. Πουθενά σε όλα αυτά δεν βρίσκονται ούτε τα συμφέροντα των εργαζομένων της επιχείρησης, ούτε βέβαια η αξιοποίηση αυτών των δυνατοτήτων προς όφελος μιας παραγωγής και μιας οικονομίας που θα παράγει προς όφελος των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας, του λαού, των εργαζομένων.

Κι όλα αυτά, με δεδομένο ότι η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική επιχείρηση στην ΕΕ συνεχούς πυράς που παράγει σιδηρονικέλιο μέσα από την επεξεργασία δικών της εγχώριων μεταλλευμάτων. Ακόμα και στη σημερινή της μορφή, καλύπτει το 6% των αναγκών της ΕΕ και το 3% των παγκόσμιων αναγκών σε νικέλιο. Τροφοδοτεί με πρώτη ύλη μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα. Στο ελληνικό υπέδαφος βρίσκεται το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου της Ευρώπης, αλλά και μεγάλα κοιτάσματα χρωμίου, που μαζί με το νικέλιο δημιουργούν τον ανοξείδωτο χάλυβα, ο οποίος τώρα εισάγεται, ενώ θα μπορούσε με εκσυγχρονισμό και καθετοποίηση της παραγωγής να παράγεται από τη ΛΑΡΚΟ.

* * *

Αποκαλύπτεται ότι είναι δίκαιος και βάσιμος ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο υπερασπιζόμενοι τις θέσεις εργασίας τους, τις λαϊκές οικογένειες της περιοχής, αλλά και τις μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ.

Ολα αυτά φανερώνουν ότι η ΛΑΡΚΟ μπορεί να παίξει βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας στη χώρα μας, για τις ανάγκες του λαού, αξιοποιώντας τον ορυκτό πλούτο και την τεχνογνωσία των χιλιάδων έμπειρων εργατών του κλάδου. Ο αγώνας επομένως για να μην κλείσει η ΛΑΡΚΟ και να μην ιδιωτικοποιηθεί, για να μην αλλάξει χρήση το εργοστάσιο της Λάρυμνας και να μη διασπαστεί το παραγωγικό της αντικείμενο, είναι πέρα για πέρα δίκαιος και πρέπει να βρει στήριξη απ' όλο τον λαό.

Αντικειμενικά ανοίγει μπροστά στους εργαζόμενους και η συζήτηση για τις προϋποθέσεις με τις οποίες η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να συμβάλει στη συνολική λαϊκή και κοινωνική ευημερία ως μια επιχείρηση ιδιοκτησία του λαού, των εργαζομένων της χώρας, στο πλαίσιο μιας κοινωνικοποιημένης παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.

(Αναδημοσίευση από τη στήλη "Αποκαλυπτικά" του Ριζοσπάστη 1/12/2020)