Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ… (Ε.Α.Σ. ΑΜΦΙΣΣΑΣ)


Του Ηλία Τσίγκα
Εν Δελφοίς, Έντυπη Έκδοση

 Ήταν κάποτε ένας συνεταιρισμός. Στην Άμφισσα. Ιστορικός. Πολύ ιστορικός! Για τη δημιουργία και την επέκταση του οποίου δούλεψαν και συνεισέφερεαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Με ό,τι είχε ο καθένας. Άλλος με λεφτά, άλλος με άλλο υλικό τρόπο και οι φτωχότεροι με προσωπική εργασία. Κάτι σαν τις σημερινές τράπεζες χρόνου. Που συνεταιριστικής λογικής είναι κι αυτές. Η μια φορά και έναν καιρό Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Άμφισσας. Που τώρα τιτλοφορείται Ελαιουργικός Αγροτικός Συνεταιρισμός Άμφισσας. Και που έτσι θα περάσει στην ιστορία…

Οι εξελίξεις και οι εκτιμήσεις συγκλίνουν πως συνεταιρισμός στην Άμφισσα σε προβλεπτό χρονικό διάστημα τέλος. Το οποίο τέλος, βέβαια, κατ ουσίαν έχει επέλθει, καθώς επί δύο συναπτά χρόνια το εργοστάσιο δεν λειτουργεί. Και που δύσκολα θα λειτουργήσει ξανά, τουλάχιστον για το σκοπό που έχει συσταθεί να λειτουργεί. Γιατί “συνεταιρισμός” μόνο για ΟΣΔΕ, κι αυτό δια της πλαγίας, και μόνο με μαγαζί αγροτικών εφοδίων δεν υφίσταται. Πολύ περισσότερο με “συνεταιριζόμενους-μεριδιούχους” απειροελάχιστους. Κι αυτούς στενούς συγγενείς και φίλους…
Κανένας, βέβαια, δεν αισθάνεται στην προοπτική αυτή πως του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Αντίθετα, για όλους ζούμε κάτι σαν τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Και δε νομίζω ότι δικαιούται κανείς να ρίχνει το ανάθεμα δεξιά κι αριστερά όταν ο καθένας έχει τις δικές του ευθύνες. Μπορεί ο Πρόεδρος να έχει την αντικειμενική ευθύνη. Μπορεί να άπλωσε τα πόδια πολύ πιο μακριά από όσο φτάνει το πάπλωμα, όταν επέλεγε τη δημιουργία φαραωνικών εγκαταστάσεων και όχι μιας πιο μικρής, και για αυτό πιο εύκολα διαχειρίσιμης μονάδας. Μπορεί να επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί  κατά τρόπο ανατριχιαστικό (ως και μνημειωδώς γελοίο!) ως “καλπάζων ταχέως αναπτυσόμενος”. Όμως είναι λάθος να μένει κανείς μόνο σε αυτά. Όσο και αν έχουν παίξει το ρόλο τους! 
Όσοι αναρωτιούνται -ή αναρωτηθούν- πώς και γιατί εκφυλίστηκε ένας ιστορικός φορέας-κειμήλιο της πόλης ας ανατρέξουν στην απαξίωση του συνεταιριστικού κινήματος από τον πασοκισμό και την αμαρτωλή ΠΑΣΕΓΕΣ της δεκαετίας του 80, πνευματικό τέκνο και παράγωγο του οποίου αποτελεί η διοίκησή του συνεταιρισμού την τελευταία τριακονταετία. Ας αναρωτηθούν γιατί στην περιοχή υφίσταται πλήρης άγνοια -ως κατάμαυρα μεσάνυχτα- για τους συνεταιρισμούς της νέας γενιάς που ανθούν την τελευταία δεκαετία στη χώρα. 
Και πριν σπεύσουν να αποδώσουν, ως είθισται -παλιά μου τέχνη κόσκινο- καίρια ευθύνη σε δημάρχους, νομάρχες και βουλευτές τα τελευταία χρόνια, καλύτερα να αναρωτηθούν για τη στάση υμών των ιδίων. Γιατί γνώριζαν αλλά αδιαφορούσαν. Γιατί περίμεναν τη λύση από άλλους. Γιατί σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρθηκαν και έμειναν να παριστάνουν το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν. 
Ποιοι είναι αυτοί; Οι ίδιοι οι σαλωνίτες. Ας μην ψάχνουμε πιο μακριά να αποδώσουμε την ευθύνη στους άλλους. Ας ξεμάθουμε να τα περιμένουμε από εκλεγμένους και λοιπούς αξιωματούχους. Για συνεταιρισμό μιλάμε. Την πλήρη και απόλυτη ευθύνη που η περιοχή πια δεν έχει συνεταιρισμό την έχει ο κάθε σύγχρονος Σαλωνίτης, που αποδείχθηκε λίγος να διαχειριστεί έναν φορέα που αποτελεί την ιστορία της ίδιας της πόλης. Που χτίστηκε με το αίμα και τον ιδρώτα των προγώνων του. Κανείς άλλος!
Πια, είναι πολύ αργά για δάκρυα

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μικροπαραγωγοί που δεν ζουν από την ελιά οι περισσότεροι δεν λογίζονται ως αγρότες και φυσικά επικρατεί άγνοια και αδιαφορία από όλους παλιούς και νέους. Δεν είναι μέσα στο μυαλό και την συνείδηση κανενός η έννοια του συνεταιρισμού και η ελιά Αμφίσσης πέρασε στην ιστορία. Για να μάθουν οι νέοι πρέπει οι παλιότεροι να τους μυήσουν αλλά σε τι άραγε; Όταν δεν εξελίσσεσαι όπως έκαναν οι σοβαροί συνεταιρισμοί που επιβίωσαν στην σύγχρονη πραγματικότητα σε αποροφά ο ιδιωτικός τομέας.

Ανώνυμος είπε...

Τα αίτια πολλά η εμπλοκή μία.
Κάποιοι από τους λόγους κατά την άποψή μου:
1.Η πολιτική γραμμή της εκάστοτε κυβέρνησης
2.Η μη μύηση των νεοτέρων στην καλιέργεια της ελιάς (το για ποιό λόγο δεν είναι της παρούσης)
3.Η μη άμεση διάθεση των προιόντων της ελιάς .
4.Η μη ενασχόληση ως κύρια δραστηριότητα.Όχι η κύρια πηγή εισοδήματος.
5.Η εκμετάλλευση της ελιάς από αλλοδαπούς.
6.Η μικρή παραγωγή από τους περισσότερους.
7.Η πορεία του προιόντος στην εγχώρια και όχι μόνο αγορά.
8.Η πιθανή, επαναλαμβάνω, πιθανή αδιαφορία υπευθύνων και όχι μόνο.Έμμεση ή ακούσια.
9.Το κόστος συλλογής για ιδιώτες μη επαγγελματίες.
10.Η μη παραγωγή κάθε χρόνο.
11.Τα μυαλά μας τα ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΑ...................
12.Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ..................
Και 13. (δεν είναι τυχαίο το νούμερο) Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.....

Ανώνυμος είπε...

Χρωστάς...κλεινεις κ οι διαχειριστές φυλακη.Συχαματα που ζούσαν μια ζωή σαν παράσιτα...σαπροφυτα κ καρκινωματα,αυτά ήταν οι συνεταιρισμοι κ οι συνδικαλισταραδες τους...κατέστρεψαν όποιον εμπορακο βγήκε στο κουρμπετι να πουλήσει με υγιές κέρδος κ να επιβιώσει.

Ανώνυμος είπε...

Όσα πιο πολλάς χρωστάς, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχεις να μπεις φυλακή. Τόσοι απατεώνες, προδότες, λαμόγια έχουν περάσει από αυτή την χώρα. Πόσοι από αυτούς πήγαν φυλακή;
Τώρα αν ο κάθε "εμποράκος" καταστράφηκε αποκλειστικά και μόνο από τις κινήσεις - χειρισμούς των διαχειριστών κάθε συνεταιρισμού είναι άλλο θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση.