Διαβάζουμε στην kathimerini.gr ότι «ανάμεσα στους παράγοντες που αποθάρρυναν την ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας το 2025, ο κυριότερος ήταν το γεγονός ότι η απόδοση των υφιστάμενων αιολικών πάρκων δεν επαρκούσε για να βελτιώσει τη φήμη του κλάδου ως αξιόπιστης πηγής ενέργειας»
Η φράση αυτή, αν τη διαβάσει κανείς προσεκτικά, είναι αποκαλυπτική. Όχι μόνο για τα αιολικά, όσο και για τον τρόπο που σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε η ενεργειακή πολιτική. Και αυτές οι διαπιστώσεις δεν προέρχονται από το “κίνημα”, αλλά από την ίδια την αγορά.
Διότι εδώ δεν μιλάμε για κάποια ιδεολογική αντιπαράθεση ή «οπισθοδρομικές αντιστάσεις». Μιλάμε για απόδοση, αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα. Για το αν αυτό που εγκαθίσταται μαζικά στο φυσικό περιβάλλον της χώρας πράγματι ανταποκρίνεται στον ρόλο που του αποδίδεται. Η χαμηλή ή ασυνεπής απόδοση των αιολικών σταθμών δεν είναι μυστικό. Είναι γνωστή σε επιστημονικούς κύκλους, διαχειριστές συστημάτων και ανθρώπους της αγοράς. Αυτό που αποκρύπτεται συστηματικά είναι ότι: η αιολική παραγωγή είναι στοχαστική, απαιτεί εφεδρείες από συμβατικές μονάδες, επιβαρύνει το σύστημα με κόστος εξισορρόπησης και τελικά δεν εγγυάται ενεργειακή ασφάλεια από μόνη της.
Κι όμως, πάνω σε αυτή την τεχνολογία στήθηκε ένα αφήγημα «σωτηρίας», που νομιμοποίησε υπερσυσσώρευση αδειών δεκάδες φορές πάνω από τους εθνικούς στόχους, εγκαταστάσεις σε ορεινούς όγκους και προστατευόμενες περιοχές, κοινωνικές συγκρούσεις και απαξίωση τοπικών κοινωνιών.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι «δεν πείστηκε το κοινό». Το πρόβλημα είναι ότι η πραγματικότητα δεν επιβεβαίωσε την υπόσχεση. Και εδώ γεννάται το κρίσιμο ερώτημα: Αν η απόδοση των υφιστάμενων αιολικών σταθμών δεν επαρκεί για να θεμελιώσει αξιοπιστία, γιατί συνεχίζεται η ίδια πολιτική με μεγαλύτερη ένταση; Γιατί, αντί για αναθεώρηση, βλέπουμε επιμονή, επιτάχυνση και ακόμη περισσότερα κίνητρα; Η απάντηση δεν βρίσκεται στην ενεργειακή ανάγκη της χώρας. Βρίσκεται στα επενδυτικά μοντέλα, στις επιδοτήσεις, στα εγγυημένα έσοδα και στη μεταφορά ρίσκου από τις εταιρείες στην κοινωνία.
Η ενέργεια, όμως, δεν είναι πεδίο πειραματισμού ούτε χρηματοπιστωτικό προϊόν. Είναι κοινωνικό αγαθό, θεμέλιο της παραγωγής, της ανταγωνιστικότητας και της καθημερινής ζωής. Όταν η πολιτική αγνοεί την απόδοση, το σύστημα και τις κοινωνικές συνέπειες, τότε δεν μιλάμε για πράσινη μετάβαση, αλλά για πράσινη στρέβλωση. Ίσως λοιπόν η «φήμη» του κλάδου να μην πλήττεται από κακή επικοινωνία. Πλήττεται επειδή, απλά, δεν αποδίδει όσα υπόσχεται. Και αυτό είναι κάτι που καμία καμπάνια και καμία προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει για πολύ.
Στέφανος Σταμέλλος
https://www.facebook.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου