Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΟΠΤΟΥ

Από το Λιβάδι του Παρνασσού στο Κωρύκειο Άντρο και μετά κατάβαση στους Δελφούς με τον Ορειβατικό Σύλλογο. Έτσι κι αλλιώς μια υπέροχη διαδρομή. Κι εκεί, στη μέση του πουθενά, σαν ουρανοκατέβατος, ένας γάλλος τουρίστας να παίζει βιολί και η κοπέλα του να πλέκει.

 Αναθήματα προς τις Μούσες και την Εργάνη. Κάτω ο κάμπος έλουζε το λιοστάσι του μέχρι την Ιτέα στη μαγεία του φθινοπωρινού φωτός.

  Και πέρα στην αχλή του ορίζοντα χάνονταν το Γαλαξίδι, έτοιμο να σαλπάρει με το καράβι της μνήμης στις εποχές της δόξας του.

Μπροστά στα πόδια τους, κι ας μη φαίνεται στην εικόνα, το μαντείο και ο Απόλλωνας, που εκείνη τη μέρα έβαλε την Πυθία να μου ψιθυρίσει έναν ακόμα από τους αμφίσημους χρησμούς της:

 «η ευτυχία είναι απρόοπτη».

από το προφίλ στο FB  μίας φίλης...