Η νεολαία είναι εδώ

Πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο οι φοιτητές που διακόπτουν τις σπουδές τους. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις στα πανεπιστήμια της περιφέρειας, λόγω της οικονομικής αδυναμίας των οικογενειών να αντέξουν τα υψηλά έξοδα που απαιτούνται για τη φοίτηση και τη διαβίωση των παιδιών τους εκτός σπιτιού.

Πέρυσι, τουλάχιστον 100 φοιτητές στο Πολυτεχνείο Κρήτης γράφτηκαν απλώς στη σχολή τους και αναχώρησαν από το νησί. Ένας στους 5 σπουδαστές του Ιονίου Πανεπιστημίου εμφανίζεται μόνο στις εξετάσεις... Αρκετοί φοιτητές αναγκάζονται πλέον να εργάζονται περιστασιακά, όπου και όποτε μπορούν, προκειμένου να συμπληρώσουν τα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας και να παραμείνουν στον τόπο των σπουδών τους.

Ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής νεολαίας ζει στο πετσί της πλέον, προσωπικά και εντελώς ξαφνικά, μέσα από τη συνολικά φθίνουσα οικονομική πορεία της οικογένειας, την κατάρρευση του παλιού κόσμου της τεχνητής ευμάρειας που είχε επιβληθεί ως κοινωνικό πρότυπο.

Οι υπερ-προστατευμένοι νέοι τού χθες έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με τελείως διαφορετικές ανάγκες. Επιφορτίζονται εσπευσμένα νέες ευθύνες. Συνειδητοποιούν ότι οι ευκολίες τού χθες ήταν μια χίμαιρα, ένα καλοστημένο κόλπο των ισχυρών του χρήματος, που οδήγησε τελικά σε μεγαλύτερα δεινά τους γονείς τους και τους ίδιους.

Κάποιοι προσπαθούν απλώς να κλείσουν τα μάτια και να προσποιηθούν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αρκετοί νεολαίοι, ωστόσο, παίρνουν πρωτοβουλίες. Δεν δέχονται παθητικά την επιδείνωση της κατάστασης της ζωής τους. Αντιδρούν με υπευθυνότητα και διάθεση να την αλλάξουν ριζικά. Εκφράζουν την επιθυμία τους για έναν άλλο κόσμο. Παλεύουν για μια κοινωνία αλληλεγγύης, όπου ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη. Η δημιουργική συνεργασία θα αντικαταστήσει τον άκρατο ανταγωνισμό. Η δημοκρατική συμμετοχή δεν θα είναι μια τυπική διαδικασία.

Σπέρματα αυτής της κίνησης είδαμε άλλωστε τα τελευταία χρόνια πολλά γύρω μας. Η έκρηξη της νεολαίας το 2008 έμοιαζε σαν να είχε έρθει από το μέλλον. Με αφορμή το τραγικό γεγονός μιας αποτρόπαιης κρατικής δολοφονίας ενός 15χρονου μαθητή, έθεσε στην εμβρόντητη ελληνική κοινωνία ερωτήματα που έμειναν τότε μετέωρα και αναπάντητα.

Ακολούθησαν η μεγάλη κρίση, η μνημονιακή λιτότητα, η κατάρρευση της κοινωνίας. Οι πλατείες γέμισαν με νέο, αγανακτισμένο κόσμο, που αμφισβήτησε ευθέως την αυθεντία της εξουσίας.

Σήμερα πυρήνες αυτής της πρωτόγνωρης κοινωνικής οργάνωσης παραμένουν τα κινήματα αλληλεγγύης, οι συνελεύσεις στις γειτονιές, οι κοινωνικές κινήσεις. Μικρές ίσως ακόμη, αλλά ελπιδοφόρες νησίδες του νέου που γεννιέται.

Η νεολαία είναι η ελπίδα κάθε τόπου. Δεν μπορεί ποτέ το χθες να χτίσει το αύριο. Το αύριο το επωμίζεται το σήμερα. Το κλίμα υπάρχει, το έδαφος επίσης, ο σπόρος είναι εδώ. Λείπει ο σπορέας.

www.enet.gr