(Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)
Ιτέα 1946
Ένας αιματηρός κύκλος βίας διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της Ρούμελης και όλης της χώρας. Μέσα στο ασυγκράτητο μένος της αδελφοκτόνας σύρραξης που κατατρώγει τις σάρκες των δικών της παιδιών, η Ελλάδα παλεύει να ορθοποδήσει.
Με έκδηλη αγωνία, αλλά και την ελπίδα στα μάτια, τρεις γυναίκες ατενίζουν στο κατώφλι του σπιτιού τους το αβέβαιο μέλλον.
Πρόκειται για κείνο το γνωστό βλέμμα, όπου μέσα του καθρεφτίζονται εμπειρίες και συμβάντα μιας σκληρής ζωής, πρόωρα μεστωμένης απ΄τον αγώνα για επιβίωση.
Καθιστή στο μέσο, η Μάνα Βικεντία, που΄χε ρθεί παιδούλα, στα 11 της χρόνια από την Προύσσα το 1922, μαζί με τη μητέρα της. Αγέρωχη, αποφασισμένη να ζήσει με αυταπάρνηση και να προστατεύσει τα παιδιά της.
Οι δυο θυγατέρες, Θωμαΐς ή Μίτσα (στα δεξιά) και Δέσποινα, με την ίδια όμως αποφασιστικότητα να πιάσουν τη ζωή γερά στα χέρια τους. Να μην επιτρέψουν να τις αλέσει στο αδυσώπητο διάβα της!
Σήμερα, στο γέρμα πια του βίου, μπορούν να κοιτάζουν πίσω με περηφάνεια. Τι βρήκαν, που έφτασαν...Ο απολογισμός είναι σίγουρα θετικός, υπογραμμίζοντας ένα και μόνο πράγμα. Ότι το παν στη ζήση του καθενός μας δεν αποτιμάται με το χρήμα, αλλά μετριέται στην εκτίμηση και την αγάπη των γύρω μας. Από την άποψη αυτή, είναι "ζάμπλούτες"...
Ιτέα 1946
Ένας αιματηρός κύκλος βίας διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της Ρούμελης και όλης της χώρας. Μέσα στο ασυγκράτητο μένος της αδελφοκτόνας σύρραξης που κατατρώγει τις σάρκες των δικών της παιδιών, η Ελλάδα παλεύει να ορθοποδήσει.
Με έκδηλη αγωνία, αλλά και την ελπίδα στα μάτια, τρεις γυναίκες ατενίζουν στο κατώφλι του σπιτιού τους το αβέβαιο μέλλον.
Πρόκειται για κείνο το γνωστό βλέμμα, όπου μέσα του καθρεφτίζονται εμπειρίες και συμβάντα μιας σκληρής ζωής, πρόωρα μεστωμένης απ΄τον αγώνα για επιβίωση.
Καθιστή στο μέσο, η Μάνα Βικεντία, που΄χε ρθεί παιδούλα, στα 11 της χρόνια από την Προύσσα το 1922, μαζί με τη μητέρα της. Αγέρωχη, αποφασισμένη να ζήσει με αυταπάρνηση και να προστατεύσει τα παιδιά της.
Οι δυο θυγατέρες, Θωμαΐς ή Μίτσα (στα δεξιά) και Δέσποινα, με την ίδια όμως αποφασιστικότητα να πιάσουν τη ζωή γερά στα χέρια τους. Να μην επιτρέψουν να τις αλέσει στο αδυσώπητο διάβα της!
Σήμερα, στο γέρμα πια του βίου, μπορούν να κοιτάζουν πίσω με περηφάνεια. Τι βρήκαν, που έφτασαν...Ο απολογισμός είναι σίγουρα θετικός, υπογραμμίζοντας ένα και μόνο πράγμα. Ότι το παν στη ζήση του καθενός μας δεν αποτιμάται με το χρήμα, αλλά μετριέται στην εκτίμηση και την αγάπη των γύρω μας. Από την άποψη αυτή, είναι "ζάμπλούτες"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου