Η καραντίνα έβαλε το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης σε μία μεγάλη δοκιμασία στην οποία, είναι η αλήθεια, ότι δεν ανταποκρίθηκε. Οι συγκεκριμένες ευθύνες του Υπουργείου Παιδείας.
Αν κάτι έγινε απολύτως σαφές κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της προσπάθειας του ελληνικού σχολικού συστήματος να προσφέρει εξ αποστάσεως μαθήματα στους μαθητές όλων των βαθμίδων, αυτό είναι ότι η ελληνική εκπαίδευση παραμένει βαθιά ταξική έστω και αν πλασάρεται ως "δωρέαν".
Οι δε επιλογές του Υπουργείου Παιδείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας όχι μόνο δεν έφεραν τη μείωση των ανισοτήτων αλλά, αντίθετα, τις γιγάντωσαν τόσο μεταξύ των μαθητών των δημόσιων σχολείων όσο και μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού σχολείου (ανάμεσα, δηλαδή, σ' αυτούς που έχουν να πληρώσουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους και σ' αυτούς που δεν έχουν).
Σ' αυτό το ρεπορτάζ θα περιοριστούμε μόνο στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στο δημόσιο σχολείο η οποία πάντως είναι απολύτως ενδεικτική αφενός των πολύ πρόχειρων επιλογών του υπουργείου και αφετέρου του πενιχρού αποτελέσματος που αυτές, εντελώς φυσιολογικά, είχαν.
Ας θυμηθούμε, σ' αυτό το σημείο, τι ακριβώς είπε η Νίκη Κεραμέως πριν από μερικές ημέρες κατά τη συνέντευξη Τύπου στην οποία παρουσιάστηκαν οι όροι του ανοίγματος των δημοτικών σχολείων και των νηπιαγωγείων. "Tα ανοιχτά σχολεία μειώνουν τις κοινωνικές ανισότητες και ενισχύουν τα παιδιά που προέρχονται από πιο ευάλωτα οικογενειακά περιβάλλοντα". Αυτό είναι ένα από τα κύρια επιχειρήματα της Υπουργού έτσι ώστε να πείσει ότι τα σχολεία καλώς ανοίγουν.
Ομως: Τα δημοτικά σχολεία άνοιξαν μόλις για 25 ημερολογιακές ημέρες. Πέρα όμως από το φαιδρό του πράγματος, υπάρχει και η σοβαρή πλευρά που η κα. Κεραμέως δείχνει να αγνοεί. Εκ των πραγμάτων όλο αυτό το διάστημα που οι μαθητές του δημοτικού δεν πήγαιναν σχολείο δημιουργήθηκε ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των μαθητών των δημοσίων και των μαθητών των ιδιωτικών σχολικών συγκροτημάτων.
Εξηγούμαστε: Στο δημόσιο η συχνότητα της σύγχρονης τηλεκπαίδευσης είχε αφεθεί στα χέρια του κάθε διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων. Απουσίαζε εντελώς ο κεντρικός σχεδιασμός που ήταν απαραίτητος στα αχαρτογράφητα νερά της καραντίνας. Δύο φορές την εβδομάδα τηλεκπαίδευση αποφάσισε ο σύλλογος; Δύο φορές θα γινόταν. Μία φορά την εβδομάδα αποφάσισε ο σύλλογος; Μία γινόταν. Παρατηρήθηκε έτσι το φαινόμενο μαθητές της Γ' Δημοτικού (τυχαίο το παράδειγμα) σε σχολείο της Καρδίτσας να κάνουν τέσσερις φορές τηλεκπαίδευση το μήνα, μαθητές της ίδιας τάξης σε σχολείο της Αθήνας να κάνουν μία και μαθητές σε σχολείο του Εβρου να κάνουν δύο φορές την εβδομάδα.
Αντιθέτως, στο σύνολο σχεδόν των ιδιωτικών σχολείων, η τηλεκπαίδευση αποτελούσε καθημερινή πραγματικότητα για τους μαθητές, πέντε (5) φορές την εβδομάδα. Η ύλη έχει ήδη τελειώσει και απλά στο διάστημα από 1η εώς 26 Ιουνίου γίνονται οι σχετικές επαναλήψεις. Το δημόσιο σχολείο, ασθμαίνοντας, προσπαθεί να παρακολουθήσει αυτό το ρυθμό και φυσικά δεν τα καταφέρνει.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι του χρόνου οι μαθητές των δημόσιων σχολείων θα αρχίσουν με εμφανές μειονέκτημα την επόμενη τάξη, εκτός και αν οι γονείς τους πληρώσουν για ιδιαίτερα μαθήματα μέσα στο καλοκαίρι έτσι ώστε να καλυφθούν τα κενά.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι μεγάλη είναι, δυστυχώς, και η ευθύνη των δασκάλων των δημόσιων σχολείων. Υπάρχουν κάποιοι που σ' αυτήν την κρίσιμη περίοδο έκαναν υπέρβαση, σχεδίασαν πράγματα, στήριξαν τους μαθητές τους με φαντασία και εργατικότητα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που κατά την κοινή τους συνήθεια έβγαλαν απλά την υποχρέωση. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς να βασανίσουν το κεφάλι τους για μία καινούργια ιδέα, χωρίς φρεσκάδα, χωρίς "έρωτα" για τους μαθητές τους.
Η κύρια ευθύνη όμως αφορά την Υπουργό και την Κυβέρνηση, που έγκαιρα όφειλαν να διαγνώσουν αυτή την αρρυθμία και να την "θεραπεύσουν" ακόμα και με προσλήψεις νέων αναπληρωτών που αποδεδειγμένα διαθέτουν περισσότερες δεξιότητες και περισσότερη φαντασία από τους συναδέλφους τους που πιθανώς να μην είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία (αν και βρισκόμαστε στο 2020 μΧ).
Το μεγάλο πρόβλημα του εξοπλισμού
Ενα ακόμη σημαντικό στοιχείο που το υπουργείο "δούλεψε" ελάχιστα είναι η προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού στους μαθητές που δεν τον διέθεταν και δεν είχαν χρήματα για να τον προμηθευτούν. Ας μην ξεγελιόμαστε, αυτοί οι μαθητές στο σύνολο της επικράτειας είναι χιλιάδες και το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Το διαπίστωσαν, με τρόμο είναι η αλήθεια, οι δάσκαλοι όταν ανέλαβαν να κάνουν τη σχετική καταμέτρηση σύμφωνα με την εγκύκλιο που έλαβαν από το Υπουργείο στις 7 Απριλίου. Σύμφωνα με όσα ανέφερε το Υπουργείο, οι στόχοι ήταν δύο:
α) να υποστηριχθεί άμεσα η εκπαιδευτική διαδικασία, τόσο κατά την περίοδο αναστολής λειτουργίας των σχολικών μονάδων για την αποφυγή και τον περιορισμό της διάδοσης του κορωνοϊού όσο και μετέπειτα στην ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης για την υποστήριξη των εκπαιδευτικών στόχων, για την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων μαθητών και εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και για την υποστήριξη της διδασκαλίας και των νέων μορφών μάθησης.
β) να υπάρχει ισότιμη πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία από όλους αφού πολλοί εκπαιδευτικοί και μαθητές (σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης) είτε σε περιοχές με χαμηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ, είτε σε απομακρυσμένες περιοχές, είτε λόγω της οικονομικής κρίσης της χώρας μας δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε εξ αποστάσεως εκπαίδευση λόγω έλλειψης βασικού εξοπλισμού.
Κανείς προφανώς δεν μπορεί να διαφωνήσει μ' αυτές τις επιδιώξεις που αποτελούν στοιχειώδη υποχρεώση ενός σύγχρονου κράτους.
Δύο ημέρες αργότερα όμως, στις 9 Απριλίου το Υπουργείο έδωσε διευκρινίσεις σχετικά με την υποβολή αναγκών εξοπλισμού φορητών ηλεκτρονικών συσκευών (Φ478.6/75/44420/Α2/9-4-2020). Μία από τις διευκρινίσεις έλεγε τα εξής: "Διευκρινίζουμε ότι η καταγραφή αναγκών εξοπλισμού φορητών ηλεκτρονικών υπολογιστών/συσκευών αφορά αποκλειστικά και μόνο σε ελλείψεις της σχολικής μονάδας και επ’ ουδενί φυσικών προσώπων (εκπαιδευτικών ή μαθητών)".
Επίσης, διευκρινιζόταν ότι "η προμήθεια αφορά όλα τα είδη σχολικών μονάδων γενικής και ειδικής αγωγής, χωρίς εξαιρέσεις. με αναλογία μια (1) φορητή συσκευή ανά πενήντα μαθητές (1/50) , αφαιρουμένων όσων φορητών συσκευών διαθέτει ήδη η σχολική μονάδα με κάμερα και μικρόφωνο και έχουν δηλωθεί στο myschool βάσει του πρώτου σχετικού. Τουλάχιστον μια (1) συσκευή θα πρέπει να δηλωθεί και θα χορηγηθεί σε κάθε σχολική μονάδα ανεξάρτητα από τον αριθμό των μαθητών < 50.
Εκ των πραγμάτων, πάρα πολλά παιδιά έμειναν ακάλυπτα, ιδιαίτερα τα παιδιά των ευάλωτων κατηγοριών πληθυσμού (πρόσφυγες, ρομά, πολύ χαμηλών εισοδημάτων κτλ).
Αυτός ο τρόπος διαμοιρασμού δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδειχθεί αποτελεσματικός και επαρκής. Και φυσικά δεν αποδείχθηκε.
Τελικό συμπέρασμα: Χαμηλός βαθμός για το υπουργείο και το εκπαιδευτικό σύστημα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη φάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου