Στις 11 Ιανουαρίου του 1910 ξεκίνησε το πρώτο του μπάρκο στη ζωή ο Φισκαρδιώτης ποιητής Νίκος Καββαδίας.
Το πρώτο του λιμάνι ήταν το Χαρμπίν στη μακρυνή Ματζουρία.
Η περιπέτειες ήταν στο αίμα του σαν Κεφαλονίτης και στο πεπρωμένο του.
Βρέθηκε στο Φισκάρδο - γνωστοί οι λόγοι - και εκεί πήγε σε κάποια ταξη του δημοτικού.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που μας έλεγε ότι έκαναν μαζί στο σχολείο... Ηταν κατα την δήγηση του εσωστρεφής και δύσκολα ανοιγόταν στις παρέες με τα άλλα Ρισιανάκια.
Φυσικά κανένας τότε στο Φισκάρδο δεν θα γνώριζε τις περιπέτειες της οικογένειας του.
Δεν νομίζω να χρειάζονται περισσότερα.
Έχουν τόσα γραφτει και ειπωθεί για τον αγαπημένο Μαραμπού που εγώ περισσεύω.
Θέλω όμως να κλείσω με ένα ερωτικό γράμμα προς το τέλος της ζωής του, το οποίο διάβασα σε ανάρτηση από σελίδα του Καποδιστριακού
"Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση.
Ἡ παρηγοριά μου ἦταν ἡ «ὥρα» σου.
Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του.
Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω.
ΚΟΛΙΑΣ
* Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Νίκος Καββαδίας ἐρωτεύτηκε μία κοπέλα, τὴ Θεανὼ Σουνᾶ.
Ενα από τα γράμματα που εγραψε ο Μαραμπού στην Θεανώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου