Στις 2 Αυγούστου 1974 κι ενώ οι εισβολείς στην Κύπρο είχαν «συμφωνήσει» σε ανακωχή, οι Τούρκοι έκαναν μια ακόμα παραβίαση και προσέβαλαν με ισχυρή δύναμη το λόχο της 31 Μοίρας Καταδρομών.
Οι Ελληνοκύπριοι καταδρομείς αντιστάθηκαν γενναία για επτά ολόκληρες ώρες, πριν υποχωρήσουν συντεταγμένα από το ύψωμα που κατείχαν επί του Πενταδάκτυλου.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας παρατηρήθηκε προώθηση των Τούρκων με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα, μέσα από στενό δασικό δρόμο του βουνού, προς το χωριό Λάρνακας.
Οι Τούρκοι είχαν προβεί σε παραλλαγή των αρμάτων και είχαν λάβει αυξημένα μέτρα προφύλαξης. Είχαν μάλιστα τυλίξει τις ερπύστριες των Μ47 με ειδικές ελαστικές ταινίες, οι οποίες μείωναν κατά πολύ τον θόρυβο, από την κίνησή τους.
Στο ύψωμα Κόρνος όμως είχε λάβει θέσεις το 316 Τάγμα Επιστράτων, ενισχυμένο με ένα ΠΑΟ.
Το προπορευόμενο τουρκικό άρμα έπεσε σε αντιαρματική νάρκη και ακινητοποιήθηκε. Τέταρτο στη σειρά ήταν ένα τεθωρακισμένο όχημα Μ-113 το οποίο διαλύθηκε ύστερα από επιτυχημένη βολή του ΠΑΟ. Μεταξύ του ακινητοποιημένου άρματος και του διαλυμένου τεθωρακισμένου βρίσκονταν ένα ακόμη άρμα Μ47 και ένα Μ-113.
Αδυνατώντας να κινηθούν, εγκαταλείφθηκαν από τα πληρώματά τους.
Οι άνδρες του τάγματος τοποθέτησαν σκοπιές μπροστά από τα πολύτιμα λάφυρα, πιθανολογώντας τουρκική αντεπίθεση προς ανακατάληψή τους.
Οι Τούρκοι όμως δεν τόλμησαν κάτι τέτοιο.
Ο στρατιώτης Παναγιώτης Αβραάμ (αριστερά) μαζί με έφεδρο στρατιώτη (κέντρο)
και τον ανθυπολοχαγό Κωνσταντίνο Λαμπάσκη μπροστά από το καταληφθέν Μ-47.
και τον ανθυπολοχαγό Κωνσταντίνο Λαμπάσκη μπροστά από το καταληφθέν Μ-47.
Την επομένη κατέφθασαν οδηγοί και τεχνικοί από μονάδες της Λευκωσίας και τα οδήγησαν στα μετόπισθεν.
Εκεί έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από οπλίτες και πολίτες.
Τα αιχμαλωτισθέντα τουρκικά Μ-113 και Μ47 με την ελληνική σημαία στον πυργίσκο του
Πέρα από τη μεγάλη νίκη, τo άρμα θα ήταν μια πολύτιμη βοήθεια για τις τεθωρακισμένες ελληνοκυπριακές δυνάμεις οι οποίες επιχειρούσαν με ελάχιστα άρματα Τ-34.
Τα τελευταία μπορεί να είχαν «οργώσει» τα πεδία των μαχών του Ανατολικού Μετώπου, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμου, το 1974 όμως υστερούσαν δραματικά, σε σχέση με τα Μ47 και τα υπερσύγχρονα Μ48, που διέθεταν οι Τούρκοι.
Φυσικά ένα άρμα δεν θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων. Το συγκεκριμένο ωστόσο έγραψε μια από τις λαμπρότερες σελίδες στη Μάχη της Κύπρου.
Το ελληνικό, πλέον, Μ47 είχε αρχηγό πληρώματος τον Ελλαδίτη λοχία Κ. Δρόσο, οδηγό τον Ελλαδίτη δεκανέα Ν. Τούντα, συνοδηγό τον Ελληνοκύπριο Ανδρ. Αποστόλου, πυροβολητή τον επίστρατο Ελληνοκύπριο Ανδρ. Κουδουνά και γεμιστή τον Ελλαδίτη λοχία Ανδρ. Κριθάρη.
Το μεσημέρι της 15ης Αυγούστου το μοναχικό ελληνικό άρμα συνάντησε ουλαμό τουρκικών αρμάτων του ίδιου τύπου, στο χωριό Σκυλλούρα.
Εκεί το άρμα του Δρόσου ενώθηκε με τα εχθρικά άρματα και άρχισε να κινείται μαζί τους!
Ξαφνικά το ελληνικό άρμα άρχισε να σκορπά τον θάνατο στους ανυποψίαστους Τούρκους.
Ξαφνικά το ελληνικό άρμα άρχισε να σκορπά τον θάνατο στους ανυποψίαστους Τούρκους.
Δύο ώρες κράτησε η παράξενη αυτή αρματομαχία, η μοναδική της μάχης της Κύπρου.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά για τους Τούρκους. Πέντε άρματα είχαν καταστραφεί ολοσχερώς.
Ακόμη ένα η δύο είχαν αναφλεγεί από εμπρηστικά βλήματα που δέχθηκαν.
Το «ελληνικό» Μ47 αποχώρησε άθικτο.
Άραγε τι θα μπορούσαν να πετύχουν οι Ελλαδίτες και Κύπριοι αρματιστές αν διέθεταν έστω και λίγα σύγχρονα άρματα;
Νίκος Γιαννόπουλος , ιστορικός
Το καταληφθέν τουρκικό άρμα μάχης Μ-47, εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο της
Εθνικής Φρουράς στη Λεμεσό.
Πηγές : Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο Μαύρα Μπερέ – Μαύρος Ιούλης, του Υπιλάρχου Πέτρου Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου