Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Τι πρέπει να θυμάμαι την Κυριακή του Δημοψηφίσματος (άρθρο αναγνώστη)

Η κρίση στην Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο. Όσο περίεργο και να ακούγεται αυτό,από κάποια συγκεκριμένη θέση, υπερκείμενη τωνπερισσοτέρων επί μέρους θεμάτων που αναλύονται και καταναλώνουν τον τηλεοπτικό χρόνο, τα πράγματα πάνε όσο καλύτερα θα μπορούσαν να πάνε.
 
Το ότι αυτό λέγεται πριν το δημοψήφισμα που τάραξε την νεότερη ιστορία της χώρας μας , θέλει σίγουρα μια μικρή ανάλυση.

      Από την πρώτη στιγμή της κρίσης το 2010, ζητούμενο ήταν η ανάπτυξη. Ζητούμενο οι επενδύσεις, οι οποίες είτε αφορούσαν εγχώριους επενδυτές είτε ξένους που δεν φάνηκαν μέχρι σήμερα. Όσες «επενδύσεις»  προωθήθηκαν την πενταετία αυτή ήταν μετρημένα κουκιά:

1)Αγορές ελληνικών «φιλέτων» από ξένους   στο ένα δέκατο της αξίας τους 
2)Συγκέντρωση του συνόλου σχεδόν των Εθνικών και Ευρωπαϊκών κονδυλίων για Δημόσια Έργα σε πέντε δέκα μεγάλα έργα  πανελλαδικά στα οποία εργολάβοι ήταν δύο τρείς γνωστοί και σεσημασμένοι  
Αποτέλεσμα βέβαια δεν προέκυψε.

        Αρχές του  2012 ο πρωθυπουργός Κος Σαμαράς έλεγε με αφορμή ένα ακόμη κρίσιμο σημείο της οικονομικής  κρίσης ότι ανοίγουν επιτέλους οι στρόφιγγες της ρευστότητας από τις τράπεζες στην αγορά κ.λ.π., κ.λ.π. ;όπου έχουμε άποψη το τι συνέβη τελικά.
        Δύο μέρες μετά ,σε δήλωσή του ο Πρόεδρος της Ένωσης  Γερμανών Βιομηχάνων (το ανάλογο του δικού μας ΣΕΒ) ,σε συνέδριο στην Γερμανία είπε για τις επενδύσεις στην Ελλάδα όσο πιο ειλικρινά θα μπορούσε :

«Ότι και να λέει κάποιος που δεν έχει σχέση με τους επενδυτές, αυτούς που θα βάλουν  τα δικά τους λεφτά,  δεν έχει καμία σημασία. Σας διαβεβαιώνω ότι όσο δεν είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το νόμισμα της Ελλάδας (ευρώ ή δραχμή) δεν πρόκειται να γίνει καμία επένδυση στην χώρα αυτή. Όποιο και να είναι το νόμισμα , αρκεί να είναι συγκεκριμένο».

Αυτή δεν είναι η αλήθεια επειδή την είπε ο συγκεκριμένος κύριος , αλλά απλά ο συγκεκριμένος κύριος είπε την αλήθεια την οποία  τα κανάλια μας δεν την ανέλυσαν καθόλου. Αντιθέτως την αγνόησαν εκτός από ένα κανάλι που τη ανέφερε  μία φορά , μάλλον κατά λάθος,  γιατί μετά η είδηση χάθηκε.    Γιατί άραγε; Ας το αναλύσουμε και για αυτούς που δεν ασχολήθηκαν μέχρι χθες.

        Τόσο για τους ξένους, όσο και για τους εγχώριους φιλόδοξους επενδυτές στην Ελλάδα, αλλά και για τον παππού που έχει ένα κομπόδεμα, ισχύει μία αλήθεια, πέρα από κάθε υποκειμενικότητα, ιδεολογική, ηλικιακή, ταξική, οικονομική και κάθε είδους διαφορά.

« Η οικονομική μηχανή της Ελλάδας δεν πρόκειται να ξαναξεκινήσει να λειτουργεί εάν δεν ικανοποιηθούν δύο συνθήκες:

1)Να πειστούμε όλοι  ότι το χειρότερο έγινε.
2)Να πειστούμε όλοι ότι υπάρχει κράτος Δικαίου.

        Αν δεν συμβεί αυτό, ούτε ο παππούς και η γιαγιά θα βγάλουν το κομπόδεμα από την γλάστρα να το ξαναπάνε στην τράπεζα, ούτε ο ντόπιος ή ξένος κάτοχος κεφαλαίων θα βάλει στην Ελληνική Οικονομία Ευρώ (από ποσότητες  χρημάτων που είναι στο εξωτερικό και πάνω)  κάτω από συνθήκες υψηλού κινδύνου  ώστε αυτά γίνουν δραχμές . Ακόμη και αν , αφού ο Επενδυτής «εγκλωβιστεί» βάζοντας τα πρώτα κεφάλαιά του ,  τα λαμόγια του γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού, θα του ρουφήξουν το αίμα για να του δώσουν τις άδειες λειτουργίας της επιχείρησής του. Ο μικρομεσαίος δε επιχειρηματίας, που έχει κατακρεουργηθεί μέχρι σήμερα, αν δεν γίνει κάτι γενναίο ούτε στο ευρώ ούτε στην δραχμή έχει ελπίδα

        Το 2010, μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο χωρίς ριζική ακαριαία λύση κουρέματος του χρέους χωρίς τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και κυρίως χωρίς προοπτική στην πάταξη της διαπλοκής , της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της εξυγίανσης του Δημοσίου.
       
        Το Μνημόνιο προέβλεπε τα προαναφερόμενα μέτρα αλλά τίποτα από αυτά δεν υλοποιήθηκε επί πέντε χρόνια. Έτσι μπήκαμε σε ένα φαύλο κύκλο που  περιλάμβανε μέτρα αφαίμαξης της αγοράς και μετά από κάποιους μήνες ξανά αξιολόγηση. Το ότι απέτυχαν τέσσερις φορές να έχουν αποτέλεσμα κάνοντας τα ίδια πράγματα καταλήγοντας και πάλι στην ανάγκη νέων μέτρων (μέιλ Χαρδούβελη) είναι και αυτό από μόνο του  θέμα συζήτησης.
       
        Σημαντικό για το θέμα μας είναι ότι με την τακτική αυτή, η Ελλάδα επί πέντε χρόνια ήταν σε καθεστώς αβεβαιότητας για το ποιο είναι το νόμισμά της και όσο οι δανειστές επέμεναν και επιμένουν στο «πάρτε και άλλα μέτρα και θα δούμε (στην επόμενη αξιολόγηση)» , δημιουργούν από μόνοι τους ακατάλληλες συνθήκες για να μην υπάρξει ποτέ ανάπτυξη στην Ελλάδα όπως πολύ καλά μας έχει εξηγήσει ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων από το 2012 και όπως ερμηνεύει και η απλή λογική (για όσους την χρησιμοποιούν..). 
       
        Το αν ο σημερινός κόσμος της «ελεύθερης οικονομίας» είναι όμορφα και αγγελικά πλασμένος ή όχι, έχει να κάνει με το αν κάποιος πιστεύει ότι αυτοί της Τρόικας, ήθελαν το καλό μας (αλλά έπρατταν ενάντια στην λογική λόγω ανικανότητας) ή αν ήθελαν να μας κάνουν Βουλγαρία για εξυπηρέτηση «υπόγειων συμφερόντων» (χειροπιαστό παράδειγμα στην γειτονιά μας η Βουλγαρία , έχουσα  απωλέσει τον μισό πληθυσμό της στο εξωτερικό και με τα καλύτερα κομμάτια του πλούτου της - γης να τα έχουν αγοράσει ξένοι και τα δουλεύουν οι αυτόχθονες «τυχεροί» για επίσημο μισθό 200€ το μήνα). Ούτε αυτή η απάντηση όμως είναι σχετική όμως με το θέμα μας.

        Με ιδιώτες δανειστές, η χρεοκοπία της Καλιφόρνια το 2009, πριν λίγο καιρό της  εταιρίας General Motors (GM) και πριν λίγες μέρες του Πουέρτο Ρίκο (USA) κ.ο.κ. δεν προκάλεσαν κανένα «σεισμό». Έγινε το κούρεμα που χρειαζόταν και όλοι συνεχίζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Εδώ τι έγινε; Ποιοι τελικά ωφελήθηκαν που αποφάσισαν  να δεχτούμε το ΔΝΤ ρυθμιστή της οικονομικής ζωής μας αλλά και ποιοι αποφάσισαν ώστε η Ευρώπη να αποπληρώσει τα δάνειά της προς την χώρα μας ρίχνοντάς τα στις πλάτες του Ελληνικού λαού , καταβαραθρώνοντας τα ασφαλιστικά ταμεία των λαών (οι οποίοι διακρατούσαν Ελληνικά   ομόλογα  στο 25% της αξίας τους ) αφού τελικά δεν ζημιώθηκαν ουδόλως εξοφλώντας τα στην  τρόικα στο ακέραιο!!!!!);
        Μήπως αυτοί που το έκαναν καίγονται «προσωπικά» αν ανοίξει το θέμα; Ποιος λέει ότι το Ελληνικό θέμα δεν λύνεται αλλιώς; Αυτοί που καίγονται προσωπικά  αν το παραδεχτούν;
       
        Eμείς τους πιστεύουμε;

        Σε κάθε περίπτωση η λύση έπρεπε να είναι από το 2010  «οριστική».  Όλοι οπαδοί του ΝΑΙ και του ΟΧΙ έχουν συμφωνήσει ότι το καλύτερο θα ήταν να το είχαμε πάθει το 2010 και κατά λογική επέκταση, όσο πιο αργά, τόσο πιο οδυνηρά. Κάθε χρόνο επί πέντε χρόνια λέγαμε όλοι μαζί, καλύτερα να είχε συμβεί ότι ήταν να συμβεί πέρυσι αλλά φυγόπονα δεν θέλαμε να αποδεχτούμε  να γίνει φέτος.  Έτσι εμείς οι ίδιοι καταστήσαμε  πρώτη κορυφαία προτεραιότητα να συμβεί κάτι ώστε :

1)Να πειστούμε όλοι  ότι το χειρότερο έγινε. Και αυτό δρομολογήθηκε με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Γι’ αυτό η Ελλάδα επιτέλους είναι σε καλό δρόμο. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους που θίγονται προσωπικά τους συμφέροντα, ζητούμενο είναι το συμφέρον της Ελλάδα όλης, όλων των Ελλήνων  και όχι το ατομικό κάποιου συγκεκριμένου Έλληνα.Ο απολογισμός  λοιπόν δεν είναι το «Τι πάθαμε» αλλά το ευτυχώς το πάθαμε τώρα και όχι αργότερα.
Το ζητούμενο είναι στο επόμενο βήμα, πώς αυτό θα προχωρήσει όπως πρέπει ώστε να μην κρατήσει πολύ και φυσικά να μην γυρίσουμε πίσω στην πενταετία όπου θα μπούμε πάλι στον φαύλο κύκλο κατά το μοντέλο Βουλγαρίας &
2)Να πειστούμε όλοι ότι υπάρχει κράτος Δικαίου.  Οπότε το δεύτερο ζητούμενο είναι, ποιοι  από τους διαθέσιμους Πολιτικούς, είναι σε θέση να πάρουν όλα αυτά τα απαραίτητα μέτρα που και το μνημόνιο περιελάμβανε και όλοι οι Έλληνες  γνωρίζουμε ότι είναι άκρως απαραίτητα αλλά πέντε χρόνια δεν ελήφθησαν.  Πάταξη της διαπλοκής   διαφθοράς,  φοροδιαφυγής και   εξυγίανση  του Δημοσίου.
Κατά την άποψή μου η παραπάνω δεύτερη συνθήκη πρέπει να ικανοποιηθεί ανεξάρτητα του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ , αλλιώς και τα προαναφερόμενα θάναιάχρηστα. 

        Σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ. Σίγουρο αποτέλεσμα έχεις μόνο με συγκεκριμένα λεφτά στην τσέπη μπαίνοντας σε Σούπερ Μάρκετ με συγκεκριμένες τιμές σε  κάθε προϊόν (αν δεν προκύψουν τα λεφτά πλαστά). Είτε κατά λάθος είτε σκόπιμα, γινόμαστε Βουλγαρία. Αυτό τέλος. Ο αγώνας τώρα είναι ανάκαμψη το ταχύτερο δυνατό.   Αγώνας σημαίνει βήμα προς τα μπρός με την καλύτερη δυνατή εκτίμηση. Αγώνας σημαίνει, προσπαθείς και αν κάνεις  λάθος διορθώνεις και ξαναπροσπαθείς και αν υπάρχει αντίπαλος νικάει όποιος το θέλει πιο πολύ.
        Το μόνο σίγουρο φαί είναι αυτό του σκλάβου, αλλά αυτό είναι πάντα της χειρότερης ποιότητας, και όχι περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μπορεί να ξαναδουλέψει και την επαύριον... 


        Καλή εκτίμηση την Κυριακή.



Δεν υπάρχουν σχόλια: