Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ υπήρχε Κράτος. Δεν το ήθελε, δεν το θέλαμε. Ήταν εμπόδιο,
«εχθρός» και αντίπαλος. Ποιος θα το πρωτοαρμέξει, ατομικά και κατά
(συν)παράταξη, κλάδο και σινάφι. Κι ήταν σαν να πριονίζεις το κλαδί που σε στηρίζει.
Και, βέβαια, όλοι «εν χορώ» και εν αγανακτήσει (όταν το χρειαζόμαστε): Πού
είναι το Κράτος; Δεν υπάρχει Κράτος!
ΚΑΙ η Πατρίδα; Χαμένη έννοια κι αυτή μέσα στα αγωνιώδη της ζωής
για αγαθά της εποχής. Με παρατημένες πάνω της αξίες και ανενεργούς εμάς για την
τιμή της. Μέχρι από κάτι να ξυπνήσουμε. Τότε θα σπεύσουμε (μαθημένοι σε
περιπέτειες) και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Με το «προλαμβάνειν» έξω απ’ τις
συνήθειες και την πρακτική μας.
Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον κήπο με τα περίσσεια γαϊδουράγκαθα
άνθισε και η διαφθορά που πάει να μας πνίξει. Είδαμε το Κράτος να σφαδάζει, την
Πατρίδα να αγκομαχάει και σπεύσαμε οι μισοί, με τους άλλους μισούς να του
γυρίζουν την πλάτη. Ξεκίνησε το κομματικό παιχνίδι σε καιρούς «ου μενετούς» και
οι ξελιγωμένοι για εξουσία έστησαν πολιορκητικό κριό έξω απ’ το κάστρο.
ΚΙ απόμεινε το Κράτος στα χέρια μιας (συν)κυβέρνησης που βάλλεται
για λάθη και παραλείψεις της, βάλλεται και για τα σωστά και… ασύμφορα. Κι αν
στέκονται (οι κυβερνώντες) αδύναμοι μπροστά στους ισχυρούς και έχοντες, είναι
γιατί δεν εκπροσωπούν ένα σφριγηλό Κράτος κι έναν πειθαρχημένο λαό για ν’
ακουμπήσουν πάνω του.
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, αδιάφοροι για το (ζοφερό) αύριο και εξόχως ενδιαφερόμενοι
για το πολιτικό τους μέλλον, με την κομματική τους πυξίδα και τις «συνιστώσες»
να στραβώνουν την πορεία, κι εμείς… προσδοκώντες. Τη συμφιλίωσή τους την
τελευταία στιγμή και τα κομματικά τους ταμπελάκια καταγής. Για ό,τι καλύτερο
και συμφέρον για την Ελλάδα-μάνα με τους «δυο γιους», που το μετάνιωσαν τραβώντας
«ο ένας για την Ανατολή κι ο άλλος για τη Δύση».
ΤΟΥΣ περιμένουμε για μια συγκυβέρνηση ΟΛΩΝ και μόνο τότε θα τους
λογαριάσουν οι έχοντες με τα ανέγγιχτα πλούτη και τη δύναμη να ανεβοκατεβάζουν
κυβερνήσεις. Για Κράτος με ειδικό βάρος και λαό ενωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου