ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΟΜΑΔΩΝ
Προχθές ήταν οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ (Πρωτάθλημα), χθες ήταν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού (Κύπελα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ), σήμερα είναι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού (Ευρωπαϊκό κύπελο ποδοσφαίρου) και αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι φίλαθλοι.
Είναι ωραίο να αγαπάς και να υποστηρίζεις μία ομάδα και πραγματικά υπέροχο όταν αυτή σου δίνει χαρές σαν αυτές που προανέφερα.
Στον απόηχο όμως αυτών των πανηγυρισμών, εγώ σκέφτομαι και κάποια άλλα πράγματα. Πόσο αξίζει να συνδέουμε την προσωπική μας ευτυχία με κάτι που δεν ελέγχουμε εμείς. Έβαλε γκολ ο Κααμπί και εμείς βρεθήκαμε στα ουράνια. Αν δεν το έβαζε και έβαζε γκολ ένας από την αντίπαλη ομάδα ; Θα ήμασταν δυστυχισμένοι που δεν "κερδίσαμε" ;
Είναι γνωστό (Maslow) ότι στην πυραμίδα αναγκών των ανθρώπων στο τρίτο επίπεδο βρίσκουμε την "ανάγκη να ανήκουμε κάπου". Όμως, στην κορυφή της πυραμίδας υπάρχει η λεγόμενη "αυτοπραγμάτωση", δηλαδή η φάση εκείνη που ένας άνθρωπος κατανοεί τον λόγο ύπαρξής του και αυτό τον απαλλάσσει από την αγωνία να εκπληρώσει κάτι άλλο στη ζωή του. Και αυτό ισοδυναμεί με την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη, που με άλλο τρόπο είχε εκφράσει ο Ν.Καζαντζάκης λέγοντας "δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω σε τίποτε, είμαι ελεύθερος".
Δεν λέω λοιπόν να μη χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των ομάδων που υποστηρίζουμε, αλλά ας είμαστε και λίγο συγκρατημένοι, διότι, ούτε με αυτούς είμαστε εμείς καλύτεροι, ούτε χωρίς αυτούς εμείς αξίζουμε λιγότερο.
Υ.Γ. Όταν ήμουν μικρός, υποστήριζα τον Ολυμπιακό, διότι είχα συμπαθήσει έναν ποδοσφαιριστή που ήταν υποδειγματικός με τα δεδομένα της εποχής. Αυτός ήταν ο Ηλίας Υφαντής. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν ένας οποιοσδήποτε από τους θρύλους εκείνης της εποχής, που αγωνίζονταν για τη "φανέλα", για το μεράκι, για την αγάπη των ανθρώπων.
Αργότερα, υποστήριζα την ομάδα της Λάρισας, την ΑΕΛ, διότι ήταν από το μέρος που μεγάλωσα και έζησα αλλά κυρίως διότι αποτέλεσε το παράδειγμα μίας επαρχιακής ομάδας που ανέδειξε πραγματικά διαμάντια ντόπιων παικτών.
Σήμερα, απολαμβάνω όλα τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά, στο πνεύμα του Ολυμπιακού Πνεύματος, θαυμάζοντας το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό, όπου πραγματικά υπάρχει ακόμη αυτό.
Και ένα τελευταίο. Οι επιτυχίες δίνουν μαθήματα για την ίδια τη ζωή. Κλασσικό παράδειγμα του Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2004, που ανέδειξε όσο τίποτε άλλο το πόσα μπορεί να πετύχει μία ομάδα όταν είναι ομάδα και όταν έχει έναν ηγέτη σαν τον Όττο Ρεχάγκελ.
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλες τις ομάδες, σε όλους τους αθλητές ατομικών και ομαδικών αγωνισμάτων, αλλά και σε όλους τους παράγοντες που χτίζουν μεγάλες ομάδες και αναδεικνύουν ταλέντα, όπως Τεντόγλου και τόσοι άλλοι (σημερινοί αλλά και χθεσινοί).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου