Του Γιώργου Κράλογλου
Παραγωγή και η επιχειρηματική αγορά πλήρως διασωληνωμένες στον κρατικό κορβανά και το Ταμείο Ανάκαμψης. Και εμείς οι τρεις στον καφενέ..., της Βουλής.
Περί αυτού πρόκειται. Ανοίξαμε μια κωμωδία στη Βουλή για ένα τριήμερο που αν δεν ήταν οι τηλεοράσεις ουδείς θα ήθελε να ξέρει ποιος είπε τις περισσότερες ανοησίες όσο βλέπει πως ηλεκτρικό και φυσικό αέριο δεν πληρώνεται ούτε με τα κρατικά χαρτζιλίκια.
Στη συνέχεια κλιμακώσαμε την κωμωδία και εκτός Βουλής με τον χειρότερο τρόπο βγάζοντας στον αέρα σχέδια 10ετιών για υπόγειες καλωδιώσεις και 5ετίας για έξυπνους μετρητές.
Έργα που έτσι και χρεωθούν στους καταναλωτές θα πρέπει να πουλήσουν τα σπίτια τους να τα πληρώσουν. Την ίδια στιγμή ούτε μια κουβέντα ουσίας στη Βουλή για το αύριο του χιονιά της οικονομίας στις επιχειρήσεις. Μια λέξη κατανοητή για το τι λέει η αγορά.
Ας δούμε όμως εμείς τι λέει, η αγορά, ιδίως αυτή που, για χρόνια τώρα, αποκαλούμε με το βαρύγδουπο ραχοκοκαλιά της οικονομίας, μιας και αποτελείται από τους μεσαίους, τους μικρούς και πολύ μικρούς σπονδύλους της...
Ούτε που να περνάει από το μυαλό σας, λένε, ότι περισσότερες από 2.000 επιχειρήσεις, (από τις 800.000 που ακόμη παραμένουν ανοικτές), έχουν τα κότσια να κλείσουν συμφωνίες για αγορές σε ηλεκτρικό ρεύμα, στις σημερινές τιμές, ας πούμε για μέχρι το τέλος του 2022 ή το πολύ επικίνδυνο πρώτο εξάμηνο του 2023.
Και να μη ξεχνάμε, προσθέτουν, ότι από αυτές τις 800.000 μόνο οι 500.000 ίσως τα καταφέρουν με την επιδότηση του ρεύματος. Οι άλλες 300.000 (αν δεν κλείσουν 150.000 από αυτές) δεν θα έχουν να πληρώσουν ούτε το άλλο 50%, από αυτό που επιδοτεί τώρα η κυβέρνηση.
Τι σημαίνουν οι φωνές αυτές, το μεγαλύτερο μέρος από τις οποίες ούτε που συζητάει επενδύσεις και απασχόληση ενώ έτσι και χαθεί το ρουσφέτι της επιστρεπτέας θα πάνε από εκεί που ήλθαν;
Σημαίνουν ότι η κυβέρνηση έχει ήδη χάσει χρόνο με τις συζητήσεις και τα σούρτα - φέρτα των εισηγήσεων του υπουργείου Ενέργειας να φτάσει από το 50% στο 75% η επιδότηση στην ενέργεια, ειδικά της μέσης τάσης. Αυτή που χρησιμοποιεί η επιχειρηματική αγορά του μεσαίου και μικρού μεγέθους η οποία όμως με τα 3-5 άτομα που απασχολεί κρατάει κάπου 300-350.000 εργαζόμενους μακριά από την ανεργία.
Σημαίνουν ότι αν αυξηθεί η ανεργία θα πρέπει να αυξηθούν και οι επιδοτήσεις της με τα ειδικά προγράμματα τα οποία αρχίζουν να προσεγγίζουν το Ταμείο Ανάκαμψης και να κόβουν μεγάλη μερίδα από αυτά που νομίζαμε πως θα πάνε για επενδύσεις που βεβαίως και θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας.
Σημαίνουν ακόμη ότι αλλάζει εντελώς το σκηνικό σε όσα σχεδιάζαμε με όνειρα και ελπίδες για άνοιγμα της οικονομίας με επενδύσεις όταν αυτό που έχουμε να παρουσιάσουμε στους επενδυτές είναι μια οικονομία με υποχρεώσεις μόνιμης επιδότησης εργαζομένων, ανέργων νοικοκυριών, επιχειρήσεων, τουρισμού και υπηρεσιών.
Σημαίνουν ότι η εξάρτηση της οικονομίας από τις επιδοτήσεις λόγω της παράλληλης εξάρτησής της από την εισαγόμενη ενέργεια, από τις εισαγόμενες πρώτες ύλες σε όλα τα επίπεδα, από τις εισαγόμενες ενδιάμεσες ύλες και από βασικά προϊόντα πρώην αγροτικής μας παραγωγής μεταβάλει την αναμφισβήτητη ανάγκη αλλαγής του πολυσυζητημένου παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας, σε νέο κονσερβαρισμένο κομματικό προϊόν που θα το πλασάρουμε για κάθε πολιτική χρήση.
Το σημειώνουμε αυτό γιατί εκτός από το καφενείο της Βουλής (με πρόσχημα την πρόταση δυσπιστίας) είναι τουλάχιστον κωμικό (αν δεν προσεγγίζει το κωμικοτραγικό) να βλέπεις ηγεσίες κομμάτων εξουσίας, της αντιπολίτευσης, να επισημαίνουν (σε επίσκεψη στην Τράπεζα της Ελλάδας) το πόσο σημαντικό είναι η δημοσιονομική πολιτική να παραμένει ως έχει για να στηρίξει την οικονομία σε μια νέα ανταγωνιστική, παραγωγική βάση...
Να γιατί οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές βλέπουν, από εδώ και πέρα, τον "χιονιά" στα σχέδια τους. Γιατί αντιλαμβάνονται (όπως και η διαπλοκή) ότι εκ των πραγμάτων περιορίζονται τα όρια της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας. Οι δε τελευταίες ευκαιρίες είναι μόνο από τα 70 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης. Που μιας και έρχονται μαζί με εκλογές (ίσως και πρόωρες) θα περάσουν πρώτα από την κονίστρα του λαϊκισμού, για να ακολουθήσουν, στη συνέχεια, οι ανάγκες της πραγματικής οικονομίας. Με αυτόν τον "χιονιά" θα παλέψουν οι επιχειρήσεις, το 2022-2023. Θα τα βγάλουν πέρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου