Αξίζει για τους νεότερους να μάθουν πιό ήταν το λαμόγιο για να καταλάβουν γιατί οι σημερινοί πολιτικοί στην Ελλάδα αξίζουν τον χαρακτηρισμό περισσότερο απο οποιονδήποτε άλλο.
Προπολεμικά και μέχρι και την δεκαετία του 80, κάποια στιγμή σε ένα πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, κάποιος έβαζε ένα τελάρο ανάποδα στο πεζοδρόμιο, έβγαζε τρία τραπουλόχαρτα ένα εκ των οποίων ήταν παπάς (βαλές ή ντάμα ή ρήγας) και καλούσε τους περαστικούς να παίξουν μαζί τους για λεφτά αν μπορούν να βρούν ποιός είναι ο παπάς αφότου ο παπατζής του έδειχνε ποιό φύλλο είναι ο παπάς αλλά μετά γύριζε τα τραπουλόχαρτα ανάποδα και τους άλλαζε θέσεις στα γρήγορα πάνω στο τελάρο μπροστά στα μάτια του παίχτη.
Ο παπατζής ήταν ταχυδακτυλουργός και όποτε ήθελε άλλαζε θέση στο παπά κατά την μετακίνηση χωρίς να το καταλάβει ο παίχτης. Όποτε ήθελε όμως άλλαζε θέσεις όπως ένας απλός άνθρωπος οπότε ένα κοινό μάτι παρακολουθούσε τις θέσεις του και έβρισκε στο τέλος ποιό χαρτί είναι ο παπάς.
Το ζητούμενο δεν ήταν αν ο ταχυδακτυλουργός μπορούσε να εξαπατήσει ή όχι ένα περαστικό. Το ζητούμενο ήταν να βρεθεί ο περαστικός κορόιδο. Για αυτό το λόγο υπήρχαν τα "λαμόγια".
Ήταν οι συνεργάτες του παπατζή που τους έδινε μερίδιο απο τα κέρδη αλλά οι περαστικοί δεν το ήξεραν. Τα λαμόγια προσποιούνταν τον περαστικό και έκαναν ότι έπαιζαν με τον παπατζή. Κάθε τόσο όλο και κάποιος ανυποψίαστος περαστικός σταμάταγε αρχικά απο περιέργεια. Ο περαστικός έπαιζε με τα μάτια του προσπαθώντας να βρεί που είναι ο παπάς και ας είχε ποντάρει τα λεφτά του άλλος. Τότε ο παπατζής, άλλαζε άγαρμπα τα χαρτιά και o περαστικός έβρισκε τον παπά, όπως και αυτός που έπαιζε λεφτά (το λαμόγιο).
Όταν λοιπόν ο αγαθός περαστικός έβλεπε τον άλλο τυχαίο περαστικό (το λαμόγιο) δύο φορές να διπλασιάζει τα λεφτά που πόνταρε και μία να τα χάνει αυτός απο μέσα του είχε παίξει και είχε βρεί όλες τις φορές ποιό φύλλο είναι ο παπάς. Είχε πειστεί ότι είναι περισσότερο πονηρός απο όλους τους άλλους και έμπαινε στο παιχνίδι ώστε να κερδίσει εύκολα και άκοπα λεφτά. Εάν το κορόιδο αργούσε να μπει στο παιχνίδι, το λαμόγιο έκανε συνεχόμενα λάθος επιλογές και έχανε όλα τα λεφτά του, ενώ το κορόιδο πάντα απο μέσα του είχε βρεί το σωστό φύλλο και ήταν ακόμα πιό σίγουρος για τις ικανότητές του. Τότε το λαμόγιο ως κοινός καλός συμπολίτης παρότρυνε το κορόιδο να παίξει εάν νομίζει ότι μπορεί να βρει τον παπά. Αν δε το κορόιδο την είχε ψωνίσει και έκανε και παρατήρηση σε αυτόν που έχανε ότι κάνει εμφανείς βλακείες, τότε το λαμόγιο έκανε τον παρεξηγημένο και τον προκαλούσε έντονα να παίξει και να αποδείξει ότι δεν λέει βλακείες και ότι μπορεί να κερδίσει.
Λαμόγιο λοιπόν δεν ήταν πράγματι ο ίδιος ο κύριος απατεώνας. Ήταν μέλος της συμμορίας που καθοριστικός του ρόλος ήταν να υποκρίνεται ότι είναι και αυτός ένας περαστικός, κάνοντας ότι χρειάζεται ώστε να πειστούν τα κορόιδα ότι παίζοντας τον παπά θα κερδίσουν.
Καθοριστικό ήταν το λαμόγιο και ο παπατζής να μην αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το λαμόγιο ήταν ένας τυχαίος περαστικός και ο παπατζής ένας αξιοπρεπής και καθόλα τίμιος επιχειρηματίας.
Γενικεύοντας εύκολα "ΛΑΜΟΓΙΟ" είναι αυτός που υποκρίνεται ότι είναι ένας απο εμάς και κάνει ότι χρειάζεται ώστε να πειστούμε ως πολίτες και ως ψηφοφόροι ότι παίζοντας με τον όποιο "ΠΑΠΑΤΖΗ" θα κερδίσουμε.
Εάν λοιπόν υπάρχει παιχνίδι όπου εμείς εμπιστευόμαστε κάποιους που μας λένε ότι κάνοντας συγκεκριμένες επιλογές θα κερδίσουμε αλλά τελικά βγαίνουμε πάντα χαμένοι και η ζωή μας και ο τόπος μας πάει απο το κακό στο χειρότερο, τότε ψάξτε και εύκολα θα βρείτε και τον παπατζή, και το λαμόγιο και τα κορόιδα.
Αρκεί να έχετε το θάρρος να το παραδεχτείτε εάν προκύπτει ότι εσείς είσαστε τα κορόιδα γιατί αν είναι έτσι, εάν δεν αλλάξετε εσείς στάση και επιλογές, τότε θα εξακολουθήσετε να χάνετε και να είστε τα κορόιδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου