Είναι αμαρτία η αλλαγή φύλου;
Πρωτοπρεσβύτερος
Τα βήματα υπήρξαν αργά αλλά σταθερά, τα σκαλοπάτια κατηφορικά, το φως θάμπωνε όπως μετά το ηλιοβασίλεμα, δίνοντας τη θέση του στο σκοτάδι, στην αρχή αχνό και όσο περνάει η ώρα πιο πηχτό και αδιαπέραστο. Αυτή είναι η πορεία της σύγχρονης «απελευθερωμένης» κοινωνίας, από τα δεσμά των «πρέπει», των «παραδόσεων» (οικογενειακών, εθνικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών), των κωδίκων δεοντολογίας και του θεσμικού εκείνου πλαισίου, που εξασφάλιζε τόσους αιώνες τη συνέχειά της. Μια νέα πορεία, απότοκο της νέας εποχής, με μόνο μπούσουλα τα δικαιώματα και τα «θέλω» του κάθε αλαζονικού και αμετροεπούς εγώ.
Πριν φθάσουμε μπροστά στο κοινωνικό μεταίχμιο της αλλαγής του φύλλου, με κρατική επιβεβαίωση και κοινωνική ανοχή – αναγνώριση , είναι βεβαιωμένο πως προηγήθηκε το πείραμα της αντοχής του βατράχου στο βραστό νερό1.
Και πιο συγκεκριμένα στην αποϊεροποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, αρχής γενομένης με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου πριν από 35 χρόνια, την αποχριστιανοποίηση της παιδείας η οποία ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια, τη διάλυση της οικογένειας, ως συνεκτικού κυττάρου της κοινωνίας, με την αποποινικοποίηση της μοιχείας, τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, τις νομικές διευκολύνσεις στα διαζύγια.
Σταγόνα – σταγόνα το ποτήρι ξεχείλισε, και η ατζέντα των «δικαιωμάτων» άνοιξε επικίνδυνα. Οι αξίες εκείνες, του χρέους, της ευθύνης της ωριμότητας εξαφανίστηκαν τόσο εννοιολογικά όσο ακόμη και λεκτικά. Αφού τα παραδοσιακά μοντέλα του συζύγου και της συζύγου διασύρθηκαν, εξευτελίστηκαν και ξέφτισαν. Περάσαμε στη πλήρη απροσδιοριστία, στίγματος αλλά και ρόλων άνδρα και γυναίκας, έτσι ώστε να ωριμάσουν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν κάποια στιγμή, την εναλλαγή των φύλων στο ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Για τη νομιμοποίηση του σήμερα, με τις ευλογίες τόσο της δικαιοσύνης, όσο και τη μεθοδευμένη και στοχευόμενη καθοδήγηση της πολιτείας, έχουν υπάρξει δεκαετίες ψυχολογικής και κοινωνικής προγύμνασης, με ένα λαό που σταδιακά παρέλυσαν, βρισκόμενο πλέον ανήμπορος να αντιδράσει, επάνω στην αναπηρική του πολυθρόνα, με δυο «μαραφέτια» στο χέρι εναλλάξ, είτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, είτε το κινητό τηλέφωνο.
Ακόμη δεν έχει στεγνώσει το μελάνι, από το προηγούμενο επαίσχυντο νομοσχέδιο του συμφώνου συμβίωσης, και ακολουθεί νέο χτύπησα στις ρίζες του δένδρου της ανθρωπινής ζωής και αξιοπρέπειας, με το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση αλλαγής φύλου. Ένα νομοσχέδιο που εστιάζει αποκλειστικά και μόνο σε κοινωνικά ή ψυχολογικά κριτήρια, δίχως απαραίτητα να συνάδουν γενετικοί λόγοι, ή να έχει προηγηθεί επέμβαση αλλαγής φύλου. Με λίγα λόγια δεν είναι αναγκαίο να αποδείξει κάποιος στο δικαστή με ιατρικά κάτι, προκειμένου να λάβει δημόσια έγγραφα που θα πιστοποιούν το φύλο του. Το αν είναι διεμφυλικός (intersex) σωματικά δεν είναι το μόνο κριτήριο, αρκεί να νοιώθει κάποια μορφή δυσφορίας φύλου, ή να αισθάνεται κάποιου είδους διάσταση ανάμεσα στο γενετικό με το κοινωνικό του φύλο, άρα τα κριτήρια αποκτούν ψυχολογική και κοινωνική διάσταση.
Το ερώτημα που μπαίνει κάπου εδώ για την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, είναι αν όλα αυτά και όσα με βεβαιότητα θα ακολουθήσουν, συνιστούν αμαρτίες;
Ο Χριστός δίδαξε όλους όσους προσπαθούν να ζήσουν όπως Εκείνος θέλει, προσδοκώντας τη βασιλεία Του και επιδιώκοντας το θέλημά Του, μέσα στην Εκκλησία Του, να υπάρχει σαφής διάκριση, ανάμεσα στην αρρώστια και τον άρρωστο. Η ιατρική κάθε εποχής, πολεμάει την αρρώστια και την αντιμετωπίζει ως εχθρό, αλλά περιθάλπει τον άρρωστο και μέσα από ποικίλες θεραπευτικές μεθόδους, επιδιώκει την αποθεραπεία και την επαναφορά του, στην κατηγορία εκείνη των υγειών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αλλά με στόχευση όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή του πάσχοντος πνευματικά – ψυχικά ανθρώπου, η Εκκλησία, θεωρεί ως εχθρό την αμαρτία, αλλά αγκαλιάζει ταυτόχρονα και περιποιείται τον αμαρτωλό, ως άλλος Σαμαρείτης τον Ιουδαίο στη σχετική παραβολή.
Θα ήταν μεγάλο λάθος να ταυτίσουμε προσωπικές λάθος επιλογές και συμπεριφορές εκκλησιαστικών προσώπων, με αυτή την ίδια την ποιμαντική προσπάθεια της Εκκλησίας να στηρίξει τον πάσχοντα ποικιλοτρόπως συνάνθρωπο, όπως θα ήταν ολέθριο λάθος να ταυτίσουμε και να συγχύσουμε την ιατρική με τα ολισθήματα συγκεκριμένων γιατρών που προσβάλλουν με την παρουσία τους τον ιατρικό χώρο.
Η Αγάπη του Χριστού δεν έχει όρια, αγκαλιάζει και αποδέχεται ψυχοσωματικά τον άνθρωπο, αλλά στη συνέχεια αγωνίζεται να τον απαλλάξει από τα πάθη και τις αμαρτίες του, σε συμφωνία πάντα με την αγωνιστική του συναίνεση.
Πριν πολλά χρόνια ένας νέος επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και στο μοναστήρι, που φιλοξενήθηκε, εξομολογήθηκε στον πνευματικό ότι ήταν ομοφυλόφυλος. Ο πνευματικός ήταν πολύ αυστηρός και ούτε λίγο ούτε πολύ του είπε ότι αν δεν θεραπεύσει αυτό το πάθος δεν υπάρχει για εκείνον σωτηρία. Βγήκε από την εκκλησία και την εξομολόγηση απογοητευμένος ολότελα. Σκεφτόταν ακόμα και να δώσει τέλος στη ζωή του στο πέλαγο, που ατένιζε απέναντι από το μοναστήρι. Ένας μοναχός βλέποντάς τον τόσο λυπημένο τον πλησίασε και έμαθε όσα συνέβησαν και όσα τον βασάνιζαν. Τον ρώτησε ο μοναχός τότε, θα έρθεις μαζί μου να επισκεφτούμε κάποιον; Και επισκέφτηκαν τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.
Ο Άγιος άκουσε με πολύ προσοχή και απέραντη αγάπη την δυσκολία του νέου και την ομολογία του ότι δεν μπορούσε να αλλάξει προτιμήσεις στο θέμα αυτό. Ο Άγιος τότε πήρε ένα ραβδί και κάνοντάς του διάφορες ερωτήσεις άρχισε να χαράζει κύκλους στο χώμα. Οι ερωτήσεις ήταν σαν και αυτές:
- μπορείς, παιδί μου, να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;
- μπορείς να νηστεύεις κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;
- μπορείς να επισκέπτεσαι ένα γηροκομείο να κάνεις παρέα τους ηλικιωμένους;
Σε κάθε καταφατική απάντηση ζωγράφιζε έναν κύκλο. Όταν τελείωσε, το χώμα είχε γεμίσει με πολλούς μικρούς κύκλους, τους οποίους περιέγραψε με έναν μεγαλύτερο.
- Αυτός ο μεγάλος κύκλος είναι η ζωή σου, καλό μου παιδί.
Οι πολλοί μικροί κύκλοι είναι όλα αυτά τα αγαθά πράγματα, που μπορείς να κάνεις, ενώ αυτός ο μικρός κύκλος που έμεινε στην άκρη είναι το πάθος, που δυσκολεύεσαι να αντιμετωπίσεις. Κάνε εσύ όλα αυτά, που μπορείς, και εκείνο που δεν μπορείς άσε το στην αγάπη του Θεού. Θα κάνουμε και πολύ προσευχή και δεν θα αφήσει ο Θεός2.
Πράγματι, ο νέος εκείνος με την προσευχή του Αγίου, τις φωτισμένες συμβουλές, τον προσωπικό αγώνα και την βοήθεια του Θεού αντιμετώπισε και θεράπευσε οριστικά το πάθος της ψυχής του. Έκανε, μάλιστα, και μία ευλογημένη οικογένεια.
Τα σωματικά πάθη είναι κυρίως πάθη της ψυχής γι’ αυτό όταν η ψυχή εισέλθει σε θεραπευτική διαδικασία, τότε τα σωματικά συμπτώματα εξαφανίζονται, και επανέρχεται η ψυχοσωματική ισορροπία και ευεξία στη ανθρώπινη ζωή.
______________________________
1Πράξη 1η. Ένα βατράχι τοποθετείται σε ένα δοχείο με νερό. Το νερό βράζει. Όπως είναι αναμενόμενο, το βατράχι αμέσως πηδά έξω από το νερό. Ακόμα κι αν το νερό στο δοχείο είναι λίγο και η στάθμη του χαμηλή, το βατράχι πηδά όσο πιο βίαια μπορεί και βγαίνει από το δοχείο.
Πράξη 2η. Το ίδιο βατράχι τοποθετείται σε ένα δοχείο με νερό. Αυτή τη φορά, η θερμοκρασία του νερού είναι ευχάριστη. Το βατράχι ξαπλώνει ευτυχισμένο, απολαμβάνοντας την εμπειρία. Το νερό στο δοχείο θερμαίνεται σταδιακά. Υπάρχουν στιγμές που το βατράχι ενοχλείται, αλλά δεν παρουσιάζει καμιά έντονη αντίδραση. Εγκλιματίζεται. Κάποια στιγμή το νερό αρχίζει να βράζει, οπότε και είναι πολύ αργά για το βατράχι να πηδήξει έξω το νερό. Ακινητοποιείται. Και το βατράχι βράζει… Ζωντανό.
2Το περιστατικό προέρχεται από διήγηση αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου