Άνθρωπος-ορχήστρα...''O Μπόρις Βουτσίνος και η φορητή μονοθέσια ορχήστρα του σε μπλούζ, τζαζ, ράγκταϊμ, γκόσπελ, σόουλ και συναφή''
Και κιθάρα και φυσαρμόνικα και κρουστό, «τα πάντα όλα», που θα έλεγε και ο γνωστός γεωργοφιλόσοφος. Ο Μπόρις Βουτσίνος είναι ένας πραγματικός άνθρωπος-ορχήστρα. Και αν σας θυμίζει κάτι το όνομά του, μην αγχώνεστε και μη σπεύδετε στο Google. Είναι γιος του γνωστού μπάσου Φραγκίσκου Βουτσίνου, που έκανε καριέρα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από εκεί το μικρόβιο, σόι πάει το βασίλειο, μπλα, μπλα, μπλα, μην κολλήσουμε στα τετριμμένα. Σημασία έχει ότι ο Μπόρις (εκ του Γκοντούνοφ φυσικά!) είναι μάλλον ο πιο θεαματικός μουσικός των αθηναϊκών πεζοδρομίων και πεζοδρόμων. Ενας πρίγκιπας του μπλουζ.
Ο Μπόρις Βουτσίνος γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1961 στη Βιέννη από γονείς τραγουδιστές της Όπερας. Μετά τη γέννηση του αδελφού του το 1962 και λόγω επαγγελματικών μετακινήσεων του πατέρα του βρίσκεται σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Εκεί αρχίζει το 1972 να ταλαιπωρεί την κιθάρα του πατέρα του και μετά το 1976, χρονιά επιστροφής στην Ελλάδα, μερικούς καθηγητές (κλασικής) κιθάρας.
Οι περιστασιακές εμπειρίες με τα Gospel στα γερμανικά σχολεία και μερικές τυχαίες ακροάσεις μουσικών του δρόμου, κυρίως στο εξωτερικό, πρέπει να συνέβαλαν στο να τον χτυπήσει ο έρωτας για τα Blues αποφασιστικά πια στα 17 του χρόνια και να προσανατολιστεί προς την ακουστική κιθάρα. Από το 1980 επεκτείνεται και σε άλλα όργανα (φυσαρμόνικα, μαντολίνο, μπάντζο, καζού, κουτάλια, πιάνο) και τραγουδάει. «Ένοιωθα σαν στο σπίτι μου ακούγοντας, τραγουδώντας και παίζοντας Blues. Προσπάθησα να τα μάθω όπου και όπως μπορούσα, με ανοιχτά αφτιά και μάτια, με τη βοήθεια λίγων φίλων και πολλής τύχης. Νομίζω ότι κατάφερα κάτι, αργά μεν, αλλά σταθερά». Από τις πρώτες «εμφανίσεις» του με την”Lost Wandering Blues Band”, μια αμερικανο-βρετανική μπάντα του δρόμου το χειμώνα του 1980/81 στη Ζυρίχη, πέρασε σε διάφορα σύνολα της Αθήνας (Κλίκα 1 έως 3, Mystery Train, Blues Trick, Blues Duo, Drunk Trunk) με μουσικούς όπως οι Μανώλης Αγγελάκης, Γιάννης Μόνος, Δημήτρης Ιωάννου, Χρήστος Πολύδωρος και Μίκης Παντελούς, γυρίζοντας στις ενδιάμεσες φάσεις στην κατάσταση της “one man band”, όπου το τραγούδι, την κιθάρα με 6 ή 12 χορδές και τη φυσαρμόνικα ή το kazoo υποστηρίζουν ένα μπαούλο με εγκατεστημένο αυτοσχέδιο σύστημα κρουστών με πετάλια, μπιτόνι πετρελαίου, ντενεκέ από καφέ ως επίσης
φύλλα και ελάσματα μετάλλων.
matthew loukakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου