Γιατί η κρίση δεν έκανε τους ανθρώπους, να επιστρέψουν στην Εκκλησία; (Άρθρο του παπά-Δημήτρη Θεοφίλου)

   Γιατί η κρίση δεν έκανε τους ανθρώπους, να επιστρέψουν στην Εκκλησία;

«Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν»

                                                                                                                                             Ματθ. 6:33

  Η οικονομική και κοινωνική κρίση που σοβεί τα τελευταία 6 χρόνια, είναι βεβαιωμένο πλέον, πως δεν έστρεψε τους ανθρώπους προς την εκκλησία, αλλά αντίθετα τους απομάκρυνε ακόμη περισσότερο απ’ αυτήν. Αυτό το γεγονός θα ήταν καλό, να προσεγγιστεί με προσοχή και να αναλυθεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προκύψουν θετικά και χρήσιμα συμπεράσματα, που θα χρησιμοποιηθούν σε ένα πλαίσιο αυτοκριτικής, της όποιας εκκλησιαστικής ποιμαντικής διακονίας και εκείνων των αποτελεσμάτων, που αυτή θα είχε στη κοινωνία.

 Το 2014 οι πολιτικοί γάμοι, για πρώτη φορά ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς, πολλοί περιμένουν ανυπόμονα τη καύση των νεκρών, όλο και λιγότεροι «πιστοί» μετέχουν των μυστηρίων και γενικότερα υπάρχει μια απαξίωση και απογοήτευση, από την γήινη εκκλησία και τους ανθρώπους της.

 Η μετανεωτερικότητα, με κυρίαρχη αιχμή του δόρατος την τεχνολογία, δεν αποτελεί μόνο ένα φίλτρο ανάσχεσης προς την εκκλησία, ιδιαίτερα των νέων, αλλά και μια μεταλλαγμένη θρησκειακή εκδοχή, με όρους ακατανόητους για όσους επιμένουν να αγνοούν και να γυρνούν τη πλάτη, στα τεκταινόμενα και το μέλλον. Η θρησκειοποίηση της μετανεωτερικότητας δεν στερείται μεταφυσικής, μόνο που αυτή εξαντλείται σε υλικούς και λογικούς προσδιορισμούς,  σκοπούς και στόχους, όπως η γρήγορη πληροφορία, η απόλαυση, η αυτοϊκανοποίηση, ο αυτοματισμός, η χρησιμοποίηση (χρήση) των πάντων, υλικών τε πάντων και  εμψύχων.

 Η εκκλησία καλείται να κάνει το συντομότερο την αυτοκριτική της, αφού ευθυγραμμισθεί και ζυγοσταθμισθεί, στο ευαγγέλιο του Χριστού και την κοινοτική εκκλησιαστική ζωή, των τριών πρώτων αυθεντικών χριστιανικών αιώνων.

 Το νέο αναστάσιμο άγγελμα του Χριστού στο κόσμο, δεν είναι ουτοπία αλλά αλήθεια, που μπορεί να βιωθεί σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, από τον κάθε άνθρωπο χωριστά με τρόπο προσωπικό, έτσι ώστε να υπάρξει ένα συλλογικό ελπιδοφόρο αποτέλεσμα, τόσο για τη κοινωνία, του τώρα, όσο και για την  προσμονή  των εσχάτων.

 Καμία κοινωνική, οικονομική ή ανθρωπιστική κρίση, όσο βαθειά και αν είναι, δεν μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αυτοκριτική, την μετάνοια και την επιστροφή, αν προηγουμένως δεν διαχειριστεί το υπερτροφικό ΕΓΩ του. Αυτή τη τέχνη την μαθαίνει κάποιος μαθητεύοντας μόνο, κοντά στο Χριστό και διδασκόμενος το ευαγγέλιό Του.

 Η παγκόσμια οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση, που σοβεί γύρω μας και καταστρέφει την ανθρώπινη ζωή, πρέπει να γίνει κάποτε κατανοητό, πως δεν είναι όλων όσων, προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος, αντίθετα είναι εκείνων που λησμόνησαν το κατ’ εικόνα και πορεύονται σε  υπαρξιακή πορεία ρήξης με το καθ’ ομοίωση, μη προσδοκώντας ανάσταση και αιωνιότητα.  Είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός κολασμένου κόσμου, καθώς  και των οδυνηρών και θανατηφόρων επιλογών του. Επιλογές που στοιχίζουν καθημερινά όχι μόνο χιλιάδες βιο-σωματικές ζωές αλλά και ασύλληπτο αριθμό ψυχικών θανάτων, παγκοσμίως.

 Η εκκλησία αν είναι όντως του Χριστού και όχι ψευδεπίγραφη, κάλπικη ή κίβδηλη, καλείται τώρα να δώσει το πνευματικό της στίγμα, πέρα από φιλανθρωπικές δράσεις τύπου Μ.Κ.Ο, πέρα από σωματικές προσεγγίσεις και κατανοήσεις, πέρα από ισορροπίες, συμμαχίες και διπλωματία. Καλείται να δώσει τη μαρτυρία του σταυρού, του κολαφισμού, των εμπτυσμών και των μαστίγων, καλείται να αρθρώσει ένα λόγο σκανδαλώδη για τον κόσμο, αλλά και με περισσή μωρία για τους καθώς πρέπει «επαγγελματίες» δήθεν θρησκευόμενους, προτρέποντας σε μια αέναη επανάσταση, με αποδόμηση του  συστημικού τώρα της, για ένα αναγεννημένο  οντολογικό μετά.

 Οι άνθρωποι θα επιστρέψουν ξανά στην αγκάλη της εκκλησίας, όταν διαισθανθούν, πως εκεί υπάρχει ασφάλεια, ζεστασιά, τρυφερότητα, συγχωρητικότητα και αποδοχή, όταν νοιώσουν την αγάπη και τη συμπάθεια, στο «μυελό» της ψυχής τους, δίχως προαπαιτούμενα και συμβάσεις. Η κρίση αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία επιστροφής, αφού αναλυθούν τα αίτια της δημιουργίας της, και υπάρξει μια έμπρακτη μεταμέλεια, όχι σε επίπεδο ανέξοδων λόγων, αλλά γενναίων κοπιαστικών αποφάσεων, δίχως πισωγυρίσματα.

 Είναι σημαντικό να διδάξουμε με το παράδειγμά μας στις επόμενες γενεές, ότι μπορούμε να αναλαμβάνουμε το κόστος των όποιων λαθών, μεγαλύτερων ή μικρότερων, μας αναλογούν στη πορεία της ζωής, με φιλότιμο, αρχοντιά και αντρειοσύνη, δίχως να ψάχνουμε διαρκώς για αποδιοπομπαίους τράγους, και να κατασκευάζουμε ανόητα άλλοθι.   

 Και να μην ξεχνάμε ποτέ, πως η ιστορία ενδέχεται να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε όσους επωμίζονται την ευθύνη των λαθών τους, και με φιλότιμο επανεκκινούν, σε αντίθεση με εκείνους που συνεχίζουν μέσα σε αέναους φαύλους κύκλους, να αναπαράγουν λάθη ανάμεικτα με λήθη, αλαζονεία και ύβρη, μέσα στο χρόνο, προκαλώντας αβάσταχτη τοξικότητα, στο τώρα αλλά και στο αύριο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν τους ανήκει.

παπα-Δημήτρης Θεοφίλου