"Μυθιστόρημα" (Άρθρο του Γ.Μακρυγιάννη) ή αλλιώς ο παραλογισμός του Έλληνα

Είναι μερικές φορές που λες ότι η φράση «μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό» ταιριάζει γάντι με όσα γίνονται στη χώρα, παρότι στην πραγματικότητα τα ίδια και χειρότερα μπορεί να συμβαίνουν κι αλλού, κυρίως βέβαια σε τριτοκοσμικές χώρες.

Με την υπόθεση Πανούση για παράδειγμα έχουμε τα εξής στοιχεία, αν βασιστούμε στα βασικά των μέχρι τώρα αποκαλύψεων και πάντα με την επιφύλαξη ότι υπάρχουν πολλά που δεν έχουν γνωστοποιηθεί και ίσως αρκετά που αλλιώς έχουν γίνει κι αλλιώς λέγονται τώρα:Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τούτη τη χώρα είναι ότι δεν μπορεί να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Και δεν είναι γενικά κι αφηρημένα οι θεσμοί, οι δομές και άλλα τέτοια, αλλά οι άνθρωποι που κάνουν τη… διαφορά. Στο πι και φι είναι δυνατόν να γελοιοποιηθούν τα πάντα, να μην καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η πραγματική διάσταση των πραγμάτων και πού αρχίζει ο σουρεαλισμός.

Ένας υπουργός – και μάλιστα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη – διαπιστώνει κάποια στιγμή ότι φυλακισμένοι για ένοπλες ληστείες και  τρομοκρατικές πράξεις λένε διάφορα απειλητικά για τη ζωή του. Τα λένε μάλιστα σε στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, το οποίο τον έχει τοποθετήσει στη θέση του υπουργού.

Ο υπουργός επιλέγει να μην κάνει τίποτα άλλο από τα πολλά που θα μπορούσε να κάνει ως υπουργός, χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσει τις ενέργειές του, αλλά πάει και λέει – όπως λέει τώρα - το πρόβλημα στην ηγεσία της κυβέρνησης για να του πει εκείνη τι να κάνει. Η κυβέρνηση, λέει ο ίδιος, τον παροτρύνει να μην κάνει και τίποτα ιδιαίτερο και να υποβαθμίσει το θέμα. Ο ίδιος παρότι κινδυνεύει η ζωή του, όπως πιστεύει, δεν κάνει τίποτα, αλλά παραμένει υπουργός του κόμματος, στελέχη του οποίου απειλούν τη ζωή του, σύμφωνα με το πώς εκτιμά τα στοιχεία που έχει. Δηλαδή αδιαφορεί για τις εγκληματικές πράξεις, που διαπιστώνει ότι γίνονται στο παρασκήνιο, με στόχο τη ζωή ενός υπουργού και συνεχίζει να κάνει τον υπουργό. Επιλέγει να ακυρωθεί ως υπουργός και να αφήσει να εξελίσσεται στο παρασκήνιο μία επιχείρηση εναντίον της ζωής του. Και να συνεργάζεται στη Βουλή με βουλευτές, που τώρα λέει ότι ήταν στο σχέδιο εξόντωσής του. Και πιθανότατα θα συνεχιζόταν και μέχρι τώρα αυτή η κατάσταση εάν στο μεταξύ δεν γίνονταν εκλογές, ανασχηματισμός και απομάκρυνσή του από υπουργός.

Από την άλλη έχουμε μία κυβέρνηση, η οποία έχει έναν υπουργό που λέει ότι κινδυνεύει η ζωή του. Αν τον πιστεύει οφείλει να κάνει κάτι, όπως το να δώσει εντολή ή να τον «απελευθερώσει» να κάνει τις προβλεπόμενες ενέργειες. Αν δεν τον πιστεύει και τον θεωρεί «κάπως», προφανώς και θα έπρεπε άμεσα να τον απομακρύνει από τη θέση του. Υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από έναν «φαντασμένο» και «φοβισμένο» ταυτόχρονα υπουργό επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας της χώρας; Παράλληλα η κυβέρνηση ενημερώνεται ότι στελέχη του κόμματος έχουν «αμφιλεγόμενες», ας πούμε, συνομιλίες με κατηγορούμενους για τρομοκρατία. Δεν οφείλει να το ερευνήσει και να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα τι ακριβώς γίνεται ώστε να μην το βρει μπροστά της, την ώρα που επί χρόνια κυκλοφορούσε η θεωρία περί σχέσεων του κόμματος με στοιχεία που κινούνται ακόμη και στο χώρο της τρομοκρατίας;  Ή μήπως πίστευε ότι δεν θα ερχόταν ώρα που ο Πανούσης, όντας εκτός κυβέρνησης, δεν θα έλεγε τη δική του εκδοχή για την ιστορία αυτή;

Αν κανείς βγάζει λογική άκρη σε όλα αυτά, ας το γράψει σε ένα βιβλίο, μπας και καταλάβουμε. Εκτός κι αν ζούμε όλοι σε ένα μυθιστόρημα και δεν το έχουμε καταλάβει...