Η ανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο - Μυτιλήνη 2015

Η φωτογραφία που δείχνει τρεις γιαγιάδες στη Λέσβο να φροντίζουν ένα μωρό απο τη Συρία, να το ταΐζουν χαμογελώντας, με την μάνα του δίπλα τους να χαμογελά επίσης, είναι από τις πιο δυνατές εικόνες των τελευταίων μηνών. Και είναι μια αισιόδοξη εικόνα, μέσα σ’ αυτό το συνεχές δράμα των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους.

Είναι και μια απάντηση στις κορώνες μισανθρωπίας των ελλήνων νεοναζιστών, στις κραυγές των ρατσιστών που ζητούν “σκληρότητα” απέναντι στους πρόσφυγες.

Οι γιαγιάδες της Μυτιλήνης, ο φούρναρης στην Κω, ο κτηνοτρόφος που πρόσφερε φρέσκο γάλα στα παιδιά των προσφύγων ενδεχομένως δεν γνωρίζουν πόσο δυνατό είναι το μήνυμα τους. Κυρίως γιατί η πρόθεσή τους δεν είναι να στείλουν κάποιο μήνυμα. Στο δικό τους, αυθεντικό κόσμο, η προσφορά σ’ αυτόν που έχει ανάγκη είναι αυτονόητη. Ένα πιάτο φαΐ σ’ αυτόν που πεινάει είναι κάτι που δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανάλυσης. Είναι αυτονόητη κίνηση. Όπως είναι αυτονόητη η αγκαλιά για ένα παιδί που πεινάει ή απλώς γκρινιάζει.

Οι εικόνες αυτές κάνουν το γύρο του κόσμου και στέλνουν τα μηνύματά τους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως, που κουβαλούν στις πλάτες τους τη βαριά κληρονομιά των προσφύγων τον προηγούμενο αιώνα, που φέρουν τη μνήμη των ανθρώπων, που μη έχοντας τίποτα στα χέρια τους ορθοπόδησαν, είναι αυτοί που συνήθως μακριά από έναν φακό κάμερας θα κάνουν αυτό που λέει η ψυχή τους. Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι ανθρώπινη ανάγκη και ανταποκρίνονται αυτομάτως, χωρίς να το πολυσυζητούν.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνουν να λες: “Ζουν ωραίοι άνθρωποι στον τόπο μου”

Δ.Σούλτας

altsantiri