Η παγίδα του "αντι-τσίπρα", οι προθέσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και ο κίνδυνος περιορισμού της απήχησης της Νέας Δημοκρατίας σε συγκεκριμένα ακροατήρια
Σήμερα, ανήμερα του εορτασμού της διεθνούς ημέρας μετάφρασης, στη Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι είναι... χαμένοι στη μετάφραση. Και δεν αναφέρομαι τόσο στη "μετάφραση" των επιδιώξεων καθενός ξεχωριστά εκ των υποψηφίων, ή και όσων προθύμων αναζητούν τον αναγκαίο αριθμό υπογραφών προκειμένου να καταθέσουν υποψηφιότητα, όσο στη "μετάφραση" των προθέσεων του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Μέχρι αυτή την ώρα οι προθέσεις του παραμένουν αδιευκρίνιστες, γεγονός που επιτείνει τη σύγχυση μερικές ώρες πριν από την εκπνοή της κατάθεσης των υποψηφιοτήτων.
Η σύγχυση που προκαλεί η πληθώρα όσων σπεύδουν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους, αλλά και η στάση του προέδρου του κόμματος, δεν εκπλήσσει. Ήταν περίπου αναμενόμενη, αφού με τους όρους που ξεκίνησε-και συνεχίζεται- η διαδικασία, θα ήταν έκπληξη να συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Η Νέα Δημοκρατία έπεσε στην παγίδα του "αντί- Τσίπρα".
Μεταφράζοντας λάθος το "νέο" και τον εκφραστή του, ήταν αναπόφευκτο να σφάλλουν και στην ερμηνεία της στάσης των ψηφοφόρων απέναντι τους. Έτσι πιστεύουν πως οι πολίτες που ψήφισαν τον κ. Τσίπρα, θα μεταβάλλουν άποψη εφόσον στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εκλεγεί συνομήλικος του πρωθυπουργού.
Το ζήτημα όμως για τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι να βρει πρόεδρο συνομήλικο του κ. Τσίπρα, αλλά μέσα απ' τη διαδικασία που θα οδηγήσει στην ανάδειξη νέας ηγεσίας, να βρεθεί το χαμένο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της και εν συνεχεία να επιχειρηθεί η διεύρυνση της εκλογικής της βάσης. Είναι προφανές ότι οι νέοι δεν θα στραφούν προς τη Νέα Δημοκρατία με μοναδικό κριτήριο την ηλικία του πρόεδρου της. Περισσότερο ενδιαφέρονται για τις ικανότητες του, τις νέες ιδέες που κομίζει και σε ποιο βαθμό αυτές θα ικανοποιήσουν τα όνειρά τους, αλλά και πως η παρουσία του θα διασφαλίζει την ενότητα του κεντροδεξιού χώρου και συνάμα την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ηρεμία.
Η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερε-αν και είχε τις ευκαιρίες- να μετεξελιχθεί σ' ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. Δεν τόλμησε να αλλάξει τις δομές της και δεν ανταποκρίθηκε στα νέα δεδομένα που επέφερε η κρίση. Κυρίως όμως δεν ανταποκρίθηκε στην υποχρέωση που είχε έναντι των μεσαίων αστικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Και τώρα που έχει ακόμα μια ευκαιρία-ίσως τη τελευταία- φαίνεται να "μεταφράζει" πάλι λάθος τα μηνύματα που εκπέμπει η κοινωνία. Χάνεται στη "μετάφραση" μιας εσωτερικής διαδικασίας που απαξιώνει την ίδια, ενώ παράλληλα κινδυνεύει να βυθιστεί στην εσωστρέφεια.
Γι' αυτό όλοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το εύρος της Νέας Δημοκρατίας, κοινωνικό και πολιτικό, δεν μπορεί να περιοριστεί σ' ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Αν γίνει κατανοητό ότι η Νέα Δημοκρατία- ως πολυσυλλεκτικό κόμμα της κεντροδεξιάς-απευθύνεται σε όλο τον αστικό χώρο, συμπεριλαμβανομένης και της αστικής σοσιαλδημοκρατίας, θα έχει πετύχει η "μετάφραση" της επόμενης ημέρας.
Και τότε θα φανεί αν η Νέα Δημοκρατία έχει ακόμη μια φορά την ευκαιρία να απευθυνθεί σ' ένα μεγαλύτερο ακροατήριο από αυτό που την άκουγε τα τελευταία χρόνια.
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος
Η σύγχυση που προκαλεί η πληθώρα όσων σπεύδουν να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους, αλλά και η στάση του προέδρου του κόμματος, δεν εκπλήσσει. Ήταν περίπου αναμενόμενη, αφού με τους όρους που ξεκίνησε-και συνεχίζεται- η διαδικασία, θα ήταν έκπληξη να συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Η Νέα Δημοκρατία έπεσε στην παγίδα του "αντί- Τσίπρα".
Μεταφράζοντας λάθος το "νέο" και τον εκφραστή του, ήταν αναπόφευκτο να σφάλλουν και στην ερμηνεία της στάσης των ψηφοφόρων απέναντι τους. Έτσι πιστεύουν πως οι πολίτες που ψήφισαν τον κ. Τσίπρα, θα μεταβάλλουν άποψη εφόσον στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εκλεγεί συνομήλικος του πρωθυπουργού.
Το ζήτημα όμως για τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι να βρει πρόεδρο συνομήλικο του κ. Τσίπρα, αλλά μέσα απ' τη διαδικασία που θα οδηγήσει στην ανάδειξη νέας ηγεσίας, να βρεθεί το χαμένο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της και εν συνεχεία να επιχειρηθεί η διεύρυνση της εκλογικής της βάσης. Είναι προφανές ότι οι νέοι δεν θα στραφούν προς τη Νέα Δημοκρατία με μοναδικό κριτήριο την ηλικία του πρόεδρου της. Περισσότερο ενδιαφέρονται για τις ικανότητες του, τις νέες ιδέες που κομίζει και σε ποιο βαθμό αυτές θα ικανοποιήσουν τα όνειρά τους, αλλά και πως η παρουσία του θα διασφαλίζει την ενότητα του κεντροδεξιού χώρου και συνάμα την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ηρεμία.
Η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερε-αν και είχε τις ευκαιρίες- να μετεξελιχθεί σ' ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. Δεν τόλμησε να αλλάξει τις δομές της και δεν ανταποκρίθηκε στα νέα δεδομένα που επέφερε η κρίση. Κυρίως όμως δεν ανταποκρίθηκε στην υποχρέωση που είχε έναντι των μεσαίων αστικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Και τώρα που έχει ακόμα μια ευκαιρία-ίσως τη τελευταία- φαίνεται να "μεταφράζει" πάλι λάθος τα μηνύματα που εκπέμπει η κοινωνία. Χάνεται στη "μετάφραση" μιας εσωτερικής διαδικασίας που απαξιώνει την ίδια, ενώ παράλληλα κινδυνεύει να βυθιστεί στην εσωστρέφεια.
Γι' αυτό όλοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το εύρος της Νέας Δημοκρατίας, κοινωνικό και πολιτικό, δεν μπορεί να περιοριστεί σ' ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Αν γίνει κατανοητό ότι η Νέα Δημοκρατία- ως πολυσυλλεκτικό κόμμα της κεντροδεξιάς-απευθύνεται σε όλο τον αστικό χώρο, συμπεριλαμβανομένης και της αστικής σοσιαλδημοκρατίας, θα έχει πετύχει η "μετάφραση" της επόμενης ημέρας.
Και τότε θα φανεί αν η Νέα Δημοκρατία έχει ακόμη μια φορά την ευκαιρία να απευθυνθεί σ' ένα μεγαλύτερο ακροατήριο από αυτό που την άκουγε τα τελευταία χρόνια.
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου