Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 1878 - 31
Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Υπήρξε βασικός
οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό Αγώνα. Υποστήριξε τη
δημιουργία ενός πολυεθνικού ελληνικού κράτους, εκφραζόμενος από το 1908
εναντίον της Μεγάλης Ιδέας. Πρωταγωνίστησε στο γλωσσικό κίνημα του
δημοτικισμού, ενώ με το συγγραφικό του έργο άσκησε σημαντική επιρροή στη
διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του εικοστού αιώνα.
Μέσα στο ασταθές πολιτικό κλίμα που ακολούθησε την απόπειρα
δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι, συνελήφθη και τελικά
δολοφονήθηκε στην περιοχή Αμπελοκήπων της Αθήνας, από βενιζελικό στρατιωτικό
σώμα ασφαλείας, μπροστά σε περαστικούς.
Ο πολιτικός που ανέδειξε τη σκέψη του Ίωνα Δραγούμη στα μεταπολεμικά
χρόνια ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετέπειτα ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργός
της χώρας. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής και πολιτειακής κρίσης του 1965, ο
Ανδρέας Παπανδρέου δημοσίευσε το άρθρο «Εξωτερική Πολιτική και Εθνική
Αναγέννηση» που αποτέλεσε σταθμό στην αναβίωση της επιρροής του Δραγούμη στην
ελληνική πολιτική. Έκτοτε, ο Ίων Δραγούμης και οι ιδέες του έχουν επηρεάσει όλο
το πολιτικό φάσμα.
Ως ηθικοί αυτουργοί, διατάξαντες την εκτέλεση, κατηγορήθηκαν
οι Παύλος Γύπαρης (διοικητής του
παρακρατικού σώματος που συνέλαβε τον Δραγούμη, απών όμως κατά τη σύλληψη και
την εκτέλεση), Εμμανουήλ Ρέπουλης
(αντιπρόεδρος και επί κεφαλής στο εσωτερικό της κυβερνήσεως του απουσιάζοντος
στο εξωτερικό Ελευθερίου Βενιζέλου) και Εμμανουήλ
Μπενάκης, παλαιός υπουργός του Βενιζέλου και προπάππους του σημερινού πρωθυπουργού
Αντώνη Σαμαρά.
Στο σημείο της εκτελέσεως (σήμερα λεωφόρος Βασιλίσσης
Σοφίας, απέναντι από το ξενοδοχείο «Χίλτον») ανεγέρθηκε το 1921 μνημείο, λευκή
κολώνα, όπως είχε ζητήσει με τους στίχους του ο Κωστής Παλαμάς, στην «Νεκρική
Ωδή» που είχε συνθέσει (8 Αυγ. 1920) εις μνήμην του Δραγούμη:
«Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα, / (Πώς έπεσες, γραφή
να μην το λέει) / λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα. / Μόνο εκείνη ταιριάζει να
σε κλαίει, / βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.»
Οι στίχοι αυτοί χαράχθηκαν στο μνημείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου