Του Γιώργου Κράλογλου
Οι καταθέσεις νοικοκυριών μας σε ξένες Τράπεζες καλά κρατούν. Στις δικές μας χάνονται. Στα δανεικά αύξηση 4%. Και οι πολυεθνικές μας κουνάνε το μαντήλι.
Αυτή είναι η τραγική πλευρά της αλήθεια μας, με 25 λέξεις.
Διαβάστε με προσοχή τα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες η ΤτΕ για τις καταθέσεις και τις χρηματοδοτήσεις των Τραπεζών από τα οποία προκύπτει ότι πάνω από 1 δισ. μειώθηκαν οι ιδιωτικές καταθέσεις τον Φεβρουάριο και ήρθαν να δέσουν με τις κάπου 5,5 δισ. που σήκωσαν οι ιθαγενείς από τις Τράπεζες του Ελλαδιστάν μέσα στο 2024 ενώ τα δανεικά άρχισαν πάλι να τρέχουν στα νοικοκυριά με αύξηση κοντά στο 4%, για να καταλάβετε που βρισκόμαστε.
Και ας πάμε στην κωμική πλευρά της οικονομικής ιστορίας των ημερών μας.
Η κυβέρνηση μας βεβαιώνει ότι τρέχουν οι επενδυτές μήπως δεν προλάβουν τα αναπτυξιακά και επενδυτικά κίνητρα μαζί με όλες τις άλλες ευκαιρίες που προσφέρει η Ελλάδα...
Πριν όμως κλείσει μια εβδομάδα από τα μαντάτα για την αποχώρηση της πολυεθνικής που είχε εξαγοράσει την ιστορική υαλουργία ΓΙΟΥΛΑ, ένα νέο πολυεθνικό "κανόνι" βροντάει.
Οι 125 ετών αμερικάνικη πολυεθνική SONOCO με 300 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο ενημέρωσε τους εργαζόμενους ότι τερματίζει τις δραστηριότητές που διατηρεί 25 χρόνια(!) στην Βόρεια Ελλάδα, σε χαρτοποιία και συσκευασία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι της είναι αδύνατον να ξεπεράσει το ενεργειακό κόστος όπως έχει εξελιχθεί στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια. Επίσης και την ανυπαρξία της βιομηχανικής πολιτικής που απαιτείται, αν όντως θέλουμε επενδύσεις και ανάπτυξη...
Γιατί χαρακτηρίζουμε "κωμική πλευρά” αυτή την απαράδεκτη εξέλιξη στο πρώην έντονα βιομηχανικό Κιλκίς και γενικότερα στην πρώην βιομηχανική Βόρεια Ελλάδα;
Για τον απλούστατο λόγο ότι κοντεύουμε να φθάσουμε στο σημείο να μετράμε τις ολίγες μεγάλες και με προοπτική βιομηχανίες της χώρας μας ίσως και στα δάκτυλα των δύο χεριών μας (!!).
Απορούμε μάλιστα πότε θα φιλοτιμηθεί η κυβέρνηση να δώσει απάντηση στη βιομηχανία που θέτει ευθέως θέμα για ανάγκη μιας νέας εκβιομηχάνισης με 200-250 δισ. επενδύσεις όταν δεν υπάρχει μέλος της Ε.Ε που να μην είναι στον δρόμο αυτό, από το 2022 με στόχο βιομηχανική ανάπτυξη τουλάχιστον κατά 5-7%(!!).
Είναι λοιπόν ή όχι κωμικό να ακούμε ή να διαβάζουμε γραπτά παραγόντων του οικονομικού επιτελείου ή του στενού περιβάλλοντος του πρωθυπουργού να βάζουν κάτω κάποια στατιστικά στοιχεία, με κάποιες οικονομικές ανάσες και προοπτικές και στην παραγωγή και αυτά να τα μεταφράζουν σε βεβαία πορεία για ανάπτυξη και σε βάση αλλαγής (λέει) του μοντέλου της οικονομίας μας (!!) ;
Η βιομηχανία να έχει παραδώσει μελέτες επί μελετών στην κυβέρνηση (όπως και σε όλες της 15ετίας της χρεοκοπίας έως σήμερα) που εξηγεί ότι χωρίς 2-3 εκατοντάδες δις ευρώ σε επενδύσεις από ίδια κεφάλαια αλλά και ενίσχυση με αναπτυξιακά μέτρα δεν θα βγούμε από τούνελ της αποβιομηχάνισης.
Πρόκειται (κατά τη γνώμη μας) και για προτάσεις-πρόκληση και προς την πολιτική σκηνή. Πρόκληση να ανατρέψει την 45χρονη καλλιεργημένη με κάθε τρόπο πεποίθηση ότι οι πολιτικοί μας (όλων των κομμάτων) δεν θέλουν να έχει βιομηχανία η χώρα.
Και δεν την θέλουν γιατί το πολιτικό κόστος ενίσχυσης των επενδύσεων που θα την κάνουν ανταγωνιστική είναι βαρύ και ασήκωτο από τις "ελαφριές” και λαϊκιστικές πολιτικές που μαζεύουν ψήφους από κάθε πλευρά. Τις γνωστές πολυσυλλεκτικές πολιτικές...
Ας αφανίσουμε λοιπόν τις τακτικές δίωξης της ιδιωτικής οικονομίας (εις δόξα του ωφελίμου πολιτικά και κομματικά κρατισμού). Και ας αποδείξουμε ότι θέλουμε βιομηχανία στη χώρα. Ότι δεν συνεχίζουμε την μισού αιώνα (!!) άρνηση στην επιχειρηματικότητα (με υποδοχή των επενδυτών από το κράτος και όχι από τα 200 δικαιολογητικά απόδειξης της επιχειρηματικότητας). Μετά από αυτό μιλάμε και για ανάπτυξη και για επενδύσεις. Μπορούμε να τα κάνουμε πράξη μέχρι το 2027 των εκλογών (αν δεν γίνουν άμεσα...);
Γιατί το 2030 ούτε τα φαστ-φουντ θα μπορέσουν να μας σώσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου