Παρότι το όνομά του δεν ανήκει ανάμεσα σε εκείνα των νικητών αφού δεν βραβεύθηκε ούτε ως σκηνοθέτης, ούτε ως παραγωγός της ταινίας «Poor things» (για την οποία είχε διπλή υποψηφιότητα), ο Γιώργος Λάνθιμος είναι και αυτός ένας μεγάλος νικητής στην 96η απονομή των βραβείων Όσκαρ.
Η ιδιαίτερη, πρωτότυπη, ευφάνταση ταινία του που άρεσε τόσο πολύ όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά όπου και αν προβλήθηκε, απέσπασε τέσσερα βραβεία (στις 11 υποψηφιότητες) και ο εγκέφαλος πίσω από κάθε βράβευση ήταν αυτός. Ο Γιώργος Λάνθιμος.
Όπως είχαμε προβλέψει, η ζυγαριά φέτος φαινόταν να κλίνει προς το μέρος του «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν (7 βραβεία στις 11 υποψηφιότητες) όμως η παρουσία του «Poor things», σχεδόν έκλεψε την παράσταση και το όνομα του Λάνθιμου αναφέρθηκε από όλους τους βραβευθέντες της ταινίας (κοστούμια, μακιγιάζ/κομμώσεις, σκηνογραφία/σκηνικά) διότι εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλο, ότι η ψυχή της είναι η δική του ψυχή.
Και η βράβευση της Έμα Στόουν προκαλεί ιδιαίτερη χαρά πολύ απλά επειδή ήταν απολύτως δίκαιη αποδεικνύοντας ότι τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ψήφισαν με γνώμονα την καλλιτεχνική αρτιότητα και όχι την πολιτική σκοπιμότητα.
Γιατί κακά τα ψέματα, αυτό θα φαινόταν αν στη θέση της Στόουν είχε βραβευτεί το θεωρητικά φαβορι, η Ινδιάνα Λίλι Γκλάντστοουν της ταινίας «Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε. Η Γκλάντστουν είναι πολύ καλή στην ταινία όμως η Στόουν βρίσκεται κυριολεκτικά σε άλλη διάσταση και αυτό ήταν που τελικά βράβευσε η Ακαδημία.
Σε γενικές γραμμές εκπλήξεις δεν υπήρξαν στη φετινή απονομή ενώ αν τη φέρει κανείς ξανά στον νου τώρα που το πανηγύρι τελείωσε, δεν μπορεί παρά να σταθεί σε αυτό που ο σοφός και έμπειρος Στίβεν Σπίλμπεργκ είπε πριν ανοίξει τον φάκελο και ανακοινώσει ότι το Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για το 2023 πηγαίνει στον Κρίστοφερ Νόλαν για την ταινία Οπενχάιμερ».
Ο Σπίλμπεργκ αναφέρθηκε στο πόσο καταπληκτική από πλευράς ποιότητας ταινιών ήταν η περασμένη χρονιά. Και βέβαια, έχει δίκιο. Όλες, μα όλες οι ταινίες που διεκδίκησαν κομμάτι από την πίτα των φετινών Οσκαρ, είχαν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το απολύτως δικό τους και κάτι που δεν συναντάς συχνά στον κινηματογράφο.
Η «Ζώνη ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, επίσης πολιτικής σκέψης ταινία, κέρδισε δύο και από ένα οι «Ανατομία μιας πτώσης» (πρωτότυπο σενάριο), «American fiction» (που δυστυχώς δεν έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα – διασκευασμένο σενάριο), τα «Παιδιά του χειμώνα» (Β’ γυναικείου ρόλου – Νταβίν Τζόι Ράντολφ).
Χαρμόσυνο και το Όσκαρ στον μετρ των κινουμένων σχεδίων Χαγιάο Μιγιαζάκι του οποίου το «Αγόρι και ο ερωδιός», ένα δαντελένιο φιλμ, απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου animation.
Αναγκαστικά υπήρξαν απώλειες. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Όμως ακόμα και οι ταινίες που δεν βραβεύθηκαν πουθενά, όπως οι «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» του Μάρτιν Σκορσέζε (10 υποψηφιότητες), ο «Μαέστρος» του Μπράντλεϊ Κούπερ (επτά υποψηφιότητες» και οι «Περασμένες ζωές» της Σελίν Σονγκ (δύο υποψηφιότητες) είναι ταινίες που ανεξαρτήτως Όσκαρ κάτι έχουν αφήσει μέσα μας επειδή, πάνω απ’ όλα ήταν πραγματικά καλές.
Μακάρι να νιώσουμε το ίδιο στα Όσκαρ του 2025 για τις ταινίες που θα δούμε μέσα στο 2024.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου