Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

Ανάπτυξη και εμπόδια - Όλοι υπόσχονται «ανάπτυξη». Πως όμως θα έλθει αυτή ; (Σαράντη Μιχαλόπουλου)



ΟΙ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Μπροστά στις εκλογές που έρχονται, όλοι επικαλούνται την ανάπτυξη, μάλιστα κάποιοι χρησιμοποιούν και παρομοιώσεις της μορφής «οδοστρωτήρες» που θα σαρώσουν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια που σήμερα υπάρχουν.
Εκείνο όμως που δεν εξηγούν και δεν φαίνεται να αναλύουν είναι το πώς αυτά τα γραφειοκρατικά εμπόδια θα παραμεριστούν, ώστε να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πολλά από τα εμπόδια αυτά πράγματι έχουν να κάνουν με διαδικασίες, οι οποίες μπορούν να αλλάξουν με αποφάσεις της Εκτελεστικής Εξουσίας και της Διοίκησης.
Όμως, πολύ περισσότερα εμπόδια ανάγονται στη νοοτροπία των ανθρώπων, η οποία παρά πολύ δύσκολα αλλάζει. Και για να γίνει σαφές τι εννοώ, θα παραθέσω τρία παραδείγματα.
Το πρώτο το διάβασα στο διαδίκτυο. Είχε τίτλο «Γι’ αυτό η Ελλάδα δεν θα αλλάξει ποτέ». Έλεγε το συγκεκριμένο σχόλιο :
«Διάβασα πρόσφατα την ανάρτηση ενός 20χρονου φοιτητή, του Δημήτρη. Συμφώνησα από τις πρώτες δύο προτάσεις κιόλας, θα μπορούσα άνετα να τις προσυπογράψω, για αυτό και μοιράζομαι ολόκληρο το κείμενο μαζί σας. Ποια είναι η δική σας άποψη επί του θέματος; Πώς θα σχολιάζατε το ερώτημα αν θέλουμε όντως να αλλάξουμε ως χώρα;
Η ανάρτηση: «Θες να σου πω γιατί δε θα αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα; Γιατί κανένας δε θέλει να αλλάξει. Φτιάξαμε μια εφαρμογή στον ελεύθερο μας χρόνο χωρίς καμία χρηματοδότηση για τους φοιτητές σε όλη την Ελλάδα.
Καλώς ή κακώς, προφανώς, η εφαρμογή στηρίζεται στις πληροφορίες των ιδρυμάτων και φυσικά πρέπει να ενημερώνεται άμεσα. Οι χρήστες έχουν ξεπεράσει τους 15.000 και οι ενεργοί χρήστες είναι το 43%.
Θες να ακούσεις τώρα το παράδοξο; Εδώ και 3 μήνες παρακαλούμε τις σχολές να το υιοθετήσουν χωρίς καμία χρέωση. Θες να ακούσεις το ακόμα πιο παράδοξο; Επειδή ξέρουμε πως το να τους παραδώσουμε ένα dashboard θα ήταν πολύπλοκο γι’ αυτούς, τους ζητάμε ένα email κάθε φορά που ανανεώνεται ή προστίθεται κάποια πληροφορία. Και απ’ ότι φαίνεται ούτε αυτό είναι τόσο απλό.
Μάλιστα, ακούσαμε και την έκφραση από πρύτανη “που θα βρω άτομο να κάνει αυτήν την δουλειά;” Όλοι οι υπόλοιποι δεν μας είπαν τίποτα και μας κάνουν πάσα ο ένας στον άλλον κάθε φορά που παίρνουμε τηλέφωνο ή μας λένε να πάρουμε πάλι τον επόμενο μήνα.
Δεν αγχώνομαι, είμαι σίγουρος πως σε 5-10 χρόνια θα βγάλουν επίσημη εφαρμογή για τα πανεπιστήμια που θα έχει κοστίσει 10.000€ σε κάθε σχολή. Και ξέρεις γιατί δεν αγχώνομαι; Γιατί εγώ -και ο κάθε εγώ- παίρνω τα μπογαλάκια μου και πάω σ’ άλλη χώρα να είμαι δημιουργικός. Αν δε θέλετε να αλλάξετε εσείς μία, εγώ δε θέλω δέκα.
Υ.Γ. (1) Αντίστοιχη εφαρμογή στην Ολλανδία χρεώνει τα πανεπιστήμια για κάθε φοιτητή που χρησιμοποιεί την εφαρμογή.
Υ.Γ. (2) Εξαιρείται προς το παρόν μόνο ο πρύτανης από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας που μας απάντησε αμέσως και συνεργάστηκε μαζί μας μέσα σε λίγες μέρες από την επικοινωνία μας.»
Σχόλιο: Οι παραπάνω λέξεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν κι ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό μας Αλέξη Τσίπρα με υποσημείωση: Δεν ενδιαφέρει κανέναν μας αν θα μετονομάσετε το Υπουργείο Παιδείας. Σημασία έχει να λειτουργήσει σωστά για πρώτη φορά στην ιστορία του…».
Το δεύτερο παράδειγμα το βίωσα προσωπικά. Ήταν η εποχή που ασχολούμουνα με έναν Αγροτικό Συνεταιρισμό, ο οποίος, μεταξύ άλλων είχε και τη δραστηριότητα συγκέντρωσης και τυποποίησης ελιών, οι οποίες πωλούνταν όλες στο εξωτερικό.
Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, είχε ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, μέσω του οποίου έπαιρνε χρηματοδότηση για δημιουργία ή βελτίωση εγκαταστάσεων διαλογής και συσκευασίας των ελιών.
Στο πρόγραμμα αυτό εντάχθηκε το έργο κατασκευής συσκευαστηρίου ελιών σε βαζάκια. Στην περιγραφή της αίτησης ένταξης είχε αναφερθεί η κατασκευή βιομηχανικού δαπέδου, δηλαδή δαπέδου από μπετόν. Στην πορεία όμως, και επειδή η όλη διαδικασία έπρεπε να υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες υγιεινής (HACCP), αποφασίστηκε, πάνω από το βιομηχανικό δάπεδο που κατασκευάστηκε, να επικολληθούν πλακίδια.
Όταν έγινε η αίτηση καταβολής της επιχορήγησης, το κόστος των πλακιδίων δεν συμπεριλήφθηκε, αφού δεν ήταν στην αρχική αίτηση. Όταν ήρθε ο αρμόδιος υπάλληλος της Περιφέρειας να πιστοποιήσει τις εργασίες, αποφάνθηκε ότι το έργο δεν είχε γίνει σύμφωνα με την αρχική έγκριση, διότι, όπως έγραψε, δεν μπορούσε να δει «αν κάτω από τα πλακίδια υπήρχε ή όχι βιομηχανικό δάπεδο».
‘Όταν του εξηγήθηκε ότι τα πλακίδια δεν είχαν τοποθετηθεί επάνω σε χώμα, αλλά είχε προηγηθεί η κατασκευή βιομηχανικού δαπέδου, δεν αποδέχθηκε την εξήγησε αυτή αλλά ούτε και δέχθηκε να σπάσει τα πλακάκια σε κάποια σημεία, ώστε να δει τι υπήρχε από κάτω.
Το αποτέλεσμα ήταν να περικοπεί ένα σημαντικό μέρος της επιχορήγησης και φυσικά να αναγκασθεί να χρηματοδοτήσει το τμήμα αυτό του έργου ο Συνεταιρισμός με ίδιους πόρους, πράγμα που τον «έβγαλε» εκτός του προγραμματισμού του. Και όλα αυτά από μία στενοκεφαλιά ενός δημόσιου υπαλλήλου. Και δυστυχώς τέτοιες υπάρχουν πολλές.
Σαν τελευταίο παράδειγμα παραθέτω την παρακάτω είδηση των τελευταίων ημερών (14/6/2019) :
«Ακινητοποιημένοι θα μείνουν την Παρασκευή, από τις 10:00 έως τις 14:00, οι συρμοί του τραμ και από τις 12:00 έως τις 18:00 οι συρμοί του μετρό και του ΗΣΑΠ.
Την απόφαση αυτή πήρε το Δ.Σ. του Σωματείου Ηλεκτροδηγών Τραμ Αττικής για την πραγματοποίηση έκτακτης γενικής συνέλευσης.
Από την πλευρά του το Σωματείο Ηλεκτροδηγών Αττικό Μετρό και οι εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ θα πραγματοποιήσουν στάση εργασίας προκειμένου να πραγματοποιήσουν και αυτοί γενική συνέλευση των µελών τους».
Η είδηση μπορεί να μην ενδιαφέρει τη μισή Ελλάδα, που δεν επηρεάζεται από τη διακοπή λειτουργίας των ΜΜΜ της Αθήνας, ενδιαφέρει όμως και μάλιστα πολύ την άλλη μισή Ελλάδα, που ζει και εργάζεται στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας.
Εδώ φαίνεται να υπάρχει αδυναμία ταυτόχρονης ικανοποίησης των δύο κοινωνικών αναγκών, της μίας που είναι το δικαίωμα των πολιτών να έχουν μέσα μεταφοράς και της άλλης που είναι το δικαίωμα των εργαζομένων να μπορούν να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες, όπως οι συνελεύσεις των σωματείων τους.
Ποια πρόταση υπάρχει για την αντιμετώπιση αυτού του διλήμματος από τους «οδοστρωτήρες της ανάπτυξης» ; Φοβάμαι ότι απάντηση δεν θα πάρουμε, ούτε σε αυτό το ερώτημα, ούτε και σε πολλά άλλα παρόμοια. Και θα μείνουμε στη διαβεβαίωση ότι «εμείς θα σαρώσουμε όλα τα εμπόδια». Όποιοι θέλουν, ας το πιστέψουν. 
Σημείωση : Και τα τρία Σωματεία του τρίτου παραδείγματος ανήκουν στην ίδια δημόσια εταιρία (ΣΤΑΣΥ). Δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν, ώστε να μη συμπίπτουν οι στάσεις εργασίας ;


Δεν υπάρχουν σχόλια: