Πώς είναι να ξυπνάς κάθε μέρα για δουλειά γνωρίζοντας την ακριβή ημερομηνία «θανάτου» -δηλαδή λύσης και εκκαθάρισης- της εταιρείας στην οποία εργάζεσαι εδώ και 10-15 χρόνια;
Οι περίπου 70 εργαζόμενοι στα οκτώ υποκαταστήματα Presspoint – Παπασωτηρίου του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών (ΔΑΑ) γνωρίζουν, επίσημα πλέον καθώς τους κοινοποιήθηκε πρόσφατα, ότι από τις 10 Δεκεμβρίου η δουλειά τους όπως την ξέρουν παύει να υφίσταται, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών».
Τα οκτώ υποκαταστήματα διανομής Τύπου – βιβλιοχαρτοπωλεία βάζουν λουκέτο. Για την ακρίβεια, αλλάζουν χέρια, αφού το συμβόλαιο παραχώρησης των καταστημάτων Τύπου περνάει σε πολυεθνική εταιρεία έπειτα από διεθνή διαγωνισμό.
«Ολοι είναι στον αέρα. Το κλίμα που επικρατεί είναι ότι χάνουμε όλοι τις δουλειές μας και τίποτα δεν μας εξασφαλίζει», μας λέει εργαζόμενη στην εταιρεία – μέλλουσα απολυμένη.
«Aπό τους υπόλοιπους συναδέλφους στα καταστήματα και επιχειρήσεις του αεροδρομίου, που κινούνται εντελώς σε γκρίζα ζώνη, υπάρχει έστω η ελπίδα ότι αν ακουστεί η δική μας υπόθεση θα μπορέσουν κι αυτοί να αποκτήσουν φωνή. Να μαθευτεί ότι και άλλοι βρίσκονται στην ίδια θέση. Η εικόνα που χαρακτηρίζει τον χώρο του αεροδρομίου είναι αυτή της απόλυτης επισφάλειας. Οταν έρχεται μια εταιρεία με διεθνή διαγωνισμό, εξυπακούεται ότι θα σε προσλάβει με τους εργατικούς νόμους που ισχύουν τώρα, με τον κατώτατο μισθό. Αρα χάνονται επιχειρησιακές συμβάσεις και τριετίες και κεκτημένα».
Η τραγική ειρωνεία με τους εργαζόμενους στα Παπασωτηρίου – Presspoint είναι ότι, αν και σε δυσμενή θέση, βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από συναδέλφους τους σε άλλες επιχειρήσεις που κινδυνεύουν επίσης να βρεθούν στον δρόμο.
«Ζητάμε τη στήριξη του συνόλου των πληττόμενων εργαζομένων και των σωματείων και την έμπρακτη συμβολή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας», μας λέει η Κατερίνα Κοτσόργιου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα Καταστήματα Τύπου του ΔΑΑ.
Σύμφωνα με τους εργαζόμενους, η διεύθυνση του ΔΑΑ μέχρι στιγμής νίπτει τας χείρας της για το τι θα απογίνουν οι εργαζόμενοι, αφού η επίσημη απάντηση που τους έχει δοθεί είναι ότι«είναι αποκλειστική ευθύνη του νέου υπερθεματιστή πόσους υπαλλήλους θα προσλάβει και με τι συνθήκες».
Πολυεθνική
Αύριο, Παρασκευή, έχει προγραμματιστεί τριμερής συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας, παρουσία εκπροσώπων των εργαζομένων, του Παπασωτηρίου-Presspoint, της διεύθυνσης του ΔΑΑ, αλλά και του νέου υπερθεματιστή, δηλαδή του νόμιμου εκπροσώπου της εταιρείας που πλειοδότησε στον διαγωνισμό.
Με τη διαφορά ότι ακόμα και σήμερα κανένας δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς είναι αυτός.
Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι η εταιρεία που κέρδισε το συμβόλαιο είναι η Μiller Distributors LTD με έδρα τη Μάλτα.
Η Μiller Distributors εκπροσωπεί το πολυεθνικό μεγαθήριο της WHSmith, τη μεγαλύτερη αλυσίδα διανομής Τύπου της Μεγάλης Βρετανίας, που διαθέτει εκατοντάδες υποκαταστήματα σε αεροδρόμια σε όλο τον κόσμο.
Καταγγελίες
Τις συνθήκες αδιαφάνειας που επικρατούν στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών έχει καταγγείλει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΥΙΕ):
«Κανείς δεν ξέρει πότε και με ποιο περιεχόμενο προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ενοικίαση των χώρων του Αεροδρομίου σε εταιρεία Τύπου. Κανείς δεν ξέρει τα κριτήρια επιλογής του νέου μειοδότη από την εταιρεία του ΔΑΑ. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο νέος μειοδότης και εάν έχει ή όχι οποιαδήποτε είδους σχέση ή διασύνδεση με την Presspoint ή με κάποιον εκ των μετόχων της», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της ΟΥΙΕ.
Το ΔΑΑ πάντως επιμένει ότι ο διαγωνισμός έγινε με απόλυτη διαφάνεια και ότι τηρήθηκαν όλες οι νόμιμες προδιαγραφές.
Μόνο που, όπως σημειώνουν οι εργαζόμενοι, στο παρά πέντε πριν από τη συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας, «δεν ξέρουμε αν ο εκπρόσωπος της εταιρείας θα εμφανιστεί. Δεν ξέρουμε καν ποιος είναι και αν υπάρχει τέτοιος στην Ελλάδα», αφού ουδέποτε τους κοινοποιήθηκε το ονοματεπώνυμο και η έδρα του νόμιμου εκπροσώπου της Μiller Ltd στην Ελλάδα και αν διατηρεί υποκαταστήματα στη χώρα μας.
Οι εργαζόμενοι καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το υπουργείο Εργασίας αύριο στις 2 το μεσημέρι, ενώ μέχρι στιγμής πολλά σωματεία εργαζομένων και εργατικές συλλογικότητες έχουν εκδώσει ψηφίσματα και ανακοινώσεις συμπαράστασης.
Ο αγώνας των εργαζομένων στα Παπασωτηρίου – Presspoint, που έπειτα από διαπραγματεύσεις πέτυχαν μια πρώτη νίκη, να τους δοθεί εκτός από τη νόμιμη αποζημίωση και εφάπαξ ποσόν 30.000 ευρώ και να σταλούν λίστες προς τη διάδοχη εταιρεία ώστε να προσληφθούν, είναι η φωτεινή εξαίρεση σε ένα γκρίζο εργασιακό τοπίο.
Αδιαφανείς συνθήκες
Το «Ελευθέριος Βενιζέλος» απασχολεί από 18.000 εργαζόμενους έως 22.000 στους μήνες αιχμής.
«Δεν είναι μόνο το δικό μας συμβόλαιο που ακυρώθηκε. Ολη τη χρονιά γίνονται διαγωνισμοί και αλλαγές στα συμβόλαια, αλλά σπάνια κάποιος από εμάς τους εργαζόμενους μαθαίνει το τι και πώς. Οι πρώτοι διαγωνισμοί είχαν γίνει το 2000 που άνοιξε το αεροδρόμιο. Συνήθως από τότε γίνονταν ανανεώσεις στις συμβάσεις. Τώρα γίνεται το “μπαμ”. Ακούμε συνεχώς για νέα ονόματα εταιρειών, ότι μπαίνουν στο αεροδρόμιο Zara, Public, Βενέτης, Mikel. Αρα κάποιοι φεύγουν. Αλλάζει όλη η Β’ πτέρυγα του αεροδρομίου, που είναι κλειστή για έργα. Οσα καταστήματα έχουν κλείσει δεν ξέρουμε αν θα ξανανοίξουν και με ποιο καθεστώς. Πάρα πολλοί εργαζόμενοι φεύγουν, άλλοι με άδεια άνευ αποδοχών και άλλοι απολύονται. Με την υπόσχεση “αν ξανανοίξουμε θα σας ξαναπροσλάβουμε”. Αλλά με τι σύμβαση, όταν ο άλλος δουλεύει εκεί δέκα χρόνια…», αναρωτιέται μία από τις υπαλλήλους του Παπασωτηρίου – Presspoint, που νιώθει, όπως και χιλιάδες συνάδελφοί της στο αεροδρόμιο, εργαζόμενη με ημερομηνία λήξης.
Εργολαβικοί στο «Ελ. Βενιζέλος»
Ενδεικτικές του εργασιακού Μεσαίωνα που επικρατεί στις διάφορες ιδιωτικές εργολαβικές εταιρείες που έχουν συνάψει συμβάσεις με τον Διεθνή Αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος» στις υπηρεσίες εδάφους είναι οι διηγήσεις στην «Εφ.Συν.» πρώην και νυν εργαζομένων σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, την έλλειψη κάθε είδους προστασίας που νιώθουν ειδικά οι εποχικοί εργαζόμενοι.
Σύμφωνα με στοιχεία του ρεπορτάζ, οι πιο επισφαλείς και κακοπληρωμένοι είναι οι εργάτες πίστας του αεροδρομίου, των οποίων συχνά κινδυνεύει ακόμα και η προσωπική ασφάλειά τους.
Εκτεθειμένοι στις πιο ακραίες καιρικές συνθήκες (οι θερμοκρασίες στην πίστα το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 45 βαθμούς, δίπλα στις τουρμπίνες προσεγγίζει τους 50, ενώ τον χειμώνα ο άνεμος δυσχεραίνει απίστευτα το έργο τους), δουλεύουν υπό συνεχή ψυχολογική πίεση χρόνου (ειδικά με την αύξηση των τουριστικών αφίξεων), είναι οι πιο κακοπληρωμένοι (πολλοί εποχικοί υπογράφουν συμβάσεις για 400 ευρώ μεικτά τον μήνα), έχοντας την υποχρέωση να εκπληρώσουν πλήθος καθηκόντων.
«Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τραγικές φιγούρες, φορτοεκφορτώνουν βαλίτσες συνεχώς προσπαθώντας να εξισορροπήσουν σωστά το βάρος των αποσκευών στο αεροπλάνο, εισπνέουν επικίνδυνα για την υγεία τους αέρια, δουλεύουν δίπλα στις τουρμπίνες. Το καλοκαίρι είδα μπροστά μου πολλές λιποθυμίες. Οι εκπαιδευτές της ιδιωτικής εταιρείας στην περίοδο της (απλήρωτης) εκπαίδευσής μας τονίζουν δικαίως τα ζητήματα ασφάλειας. Ομως πρόκειται για υποκρισία, καθώς μόνο η απαρίθμηση των υποχρεώσεων των εργαζομένων σε συνδυασμό με την αφόρητη πίεση που τους ασκείται και ενώ δουλεύουν 10ωρα σε συνεχόμενες μέρες, με ελάχιστη ξεκούραση, θέτει σε κίνδυνο τόσο τους ίδιους όσο και σε όσους άλλους βρίσκονται στην πίστα, ακόμα και τους ίδιους τους επιβάτες του αεροδρομίου», μας λέει εργαζόμενος σε ιδιωτική εταιρεία εξυπηρέτησης εδάφους.
«Πολλοί συνάδελφοι προσπαθούν να πάρουν τη δουλειά και βάζουν βύσμα όποιον ξέρουν ακόμα και για δίμηνες συμβάσεις με τις πιο εξευτελιστικές συνθήκες.
Οι εταιρείες εκμεταλλεύονται την πληθώρα ανέργων και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και δεν τους νοιάζει αν οι εργαζόμενοι φτάνουν στα όριά τους καθώς υπάρχει ουρά απελπισμένων που περιμένουν.
Κανονικά θα έπρεπε να παραιτηθώ, είμαι όμως 50 χρόνων, έχω δύο παιδιά, ήμουν 3 χρόνια άνεργος και έχω άμεση ανάγκη ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα», εξηγεί άλλος.
Ο Κ.Ν. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) είναι μηχανολόγος μηχανικός, με μεταπτυχιακό στην ΑΣΟΕΕ, πλήθος προσόντων και εργασιακής εμπειρίας σε πολλές διαφορετικές δουλειές άσχετες με το αντικείμενό του.
Εργάστηκε στο αεροδρόμιο στην εταιρεία Goldair για λίγους μήνες (εποχικός) ως οδηγός πίστας.
«Οταν υπέγραψα για 430 ευρώ μεικτά τον μήνα για πεντάωρη εργασία με βάρδιες όλο το 24ωρο, μας έλεγαν, μην ανησυχείτε, μαζί με τις υπερωρίες και τα Σ/Κ θα ανεβούν οι απολαβές σας, όμως επρόκειτο για παγίδα, απολύτως νόμιμη βέβαια. Ενα μήνα δούλεψα 38 ώρες υπερωρίες, με 9 μέρες σερί, 10ωρο στην πίστα, τελικά εισέπραξα 500 ευρώ, με ωρομίσθιο λίγο παραπάνω από 2 ευρώ. Το χειρότερο ήταν οι συνθήκες: όταν χάλασε το aircondition του οδηγού των λεωφορείων πίστας, δεν επισκευάστηκε παρά τον καύσωνα».
Τελικά, ο ίδιος αποφάσισε να παραιτηθεί για λόγους αξιοπρέπειας, όπως είπε.
Πηγή: «Εφημερίδα των Συντακτών» – Ρεπορτάζ: Αφροδίτη Τζιαντζή – Κώστας Ζαφειρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου