Αφιέρωμα στην Κινηματογραφική Λέσχη Ιτέας (από το Reel.gr)

Γράφει η Βαρβάρα Κοντονή και ο Παναγιώτης Μήτσικας

Εγχώριες παραγωγές που με το ζόρι συμπληρώνουν τα 500 εισιτήρια, πρωτιές στο box-officeμε αριθμούς που θα προκαλούσαν κλαυσίγελο πριν μερικά χρόνια, θεατές που έχουν –εδώ και καιρό- αφήσει τη μαγεία του σινεμά για το εύκολο, δωρεάν home entertainment. Όλα τα παραπάνω, διαμορφώνουν το ζοφερό τοπίο του ελληνικού κινηματογράφου στις μέρες μας. Τουλάχιστον όμως, υπάρχουν ακόμα αρκετές αίθουσες στην Ελλάδα, ώστε να μπορέσει ο καθένας να ξεφύγει για περίπου δύο ώρες από την πραγματικότητα, χάρη στο μαγικό αυτό μέσο. Είπαμε ο καθένας; Συγχωρέστε μας, παρασυρθήκαμε. Δε μιλούσαμε για το φιλμικό σκηνικό στην Ελλάδα. Αναφερθήκαμε στο αντίστοιχο αθηναϊκό. Διότι, εκτός κλεινού άστεως και Θεσσαλονίκης υπάρχουν προβολείς των οποίων οι λάμπες έχουν σιγήσει εδώ και χρόνια, «παράθυρα στον κόσμο»(κατά τον Andre Bazin) που έχουν σφιχτομανταλωθεί επ’αόριστον και φωτεινές επιγραφές που έχουν ξεθωριάσει –αντίθετα με την κινηματογραφική μνήμη των κατά τόπου κατοίκων.

Η πάσα αλήθεια είναι αυτή κι είναι λιτή, απέριττη και εκκωφαντική: μιλώντας για το σινεμά και τα προβλήματα του, εννοούμε, στην πραγματικότητα, μόνο αυτό των δύο μεγαλύτερων πόλεων. Αν κοιτάξουμε πιο ενδελεχώς, στην ουσία εξετάζουμε μόνο το αθηναϊκό σκηνικό, αφού ο ελλιπής αριθμός αιθουσών στη Θεσσαλονίκη σώζεται από τα Φεστιβάλ και τη δίψα των κατοίκων της συμπρωτεύουσας για καλό κινηματογράφο. Τι συμβαίνει όμως στην επαρχία και στα νησιά; Γιατί ο κάτοικος Γρεβενών, παραδείγματος χάρην, να μη μπορεί να δει μία ταινία στις αίθουσες; Ποιος είναι ο λόγος που ένας κάτοικος Πτολεμαϊδας «τα βάζει κάτω» για να δει αν βγαίνει οικονομικά ώστε να ταξιδέψει 30 χιλιόμετρα για να παρακολουθήσει μία –ενδεχομένως- καλή ταινία;

Πέρα από την εγκληματική αμέλεια της πολιτείας όμως –που, μη γελιόμαστε, δείχνει την ίδια αδιαφορία και για τον κινηματογράφο στην πρωτεύουσα- ίσως φταίει και η λογική που έχουν αναπτύξει οι «προνομιούχοι»: πως οι αστοί, έχουν μεγαλύτερες πολιτισμικές ανάγκες από τους επαρχιώτες.

Κι όμως. Κατά την περίοδο της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου μεταξύ ’60 και μέσα ’70, ο πλυθησμός της επαρχίας ήταν αυτός που συνέβαλε τα μέγιστα στην ενίσχυση της κινηματογραφικής παραγωγής, ενδυναμώνοντας εν γένει την ελληνική σινεματική εμπειρία, βοηθώντας παράλληλα στην δημιουργία μιας ακμάζουσας βιομηχανίας θεάματος.

Παρά το γεγονός πως η εισροή χρήματος στα ταμεία ως αποτέλεσμα των εκατομμυρίων εισιτηρίων που κόπηκαν-και κατέστησαν την Ελλάδα παγκόσμιο φαινόμενο στον συσχετισμό πληθυσμού/εισιτηρίου ανά άτομο-δεν μετουσιώθηκε σε υποστηρικτική βάση για την περαιτέρω εξέλιξη της περιορισμένης, έτσι κι αλλιώς, αγοράς της χώρας-τα περισσότερα από τα χρήματα κατέληξαν για την υποστήριξη τομέων του δημοσίου που δεν είχαν καμία σχέση με την κινηματογραφική βιομηχανία-εντούτοις, η λαχτάρα του κοινού για το μαγικό θέαμα της κινούμενης εικόνας παρέμεινε.

Αν και οι περιοδικές αυξομειώσεις στην προσέλκυση των θεατών στις αίθουσες, σίγουρα επέφεραν το δικό τους χτύπημα σε ότι αφορά στην φιλμική εμπειρία της Ελλάδας, οι ελπίδες για την διαφύλαξη και την ενθάρρυνσή του κινηματογράφου δεν έχουν πάψει, χάρη στην ακούραστη δράση, το πείσμα και την πίστη των απανταχού κινηματογραφικών λεσχών που εξακολουθούν να καλλιεργούν τον θαυμασμό και την αγάπη για την μοναδική ομορφιά της 7ης Τέχνης.

Η δουλειά των ακούραστων λεσχών είναι σημαντική και υψίστης σημασίας, καθότι το έργο που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν δεν είναι διόλου εύκολο: οργάνωση προβολών, διεκδίκηση δικαιωμάτων, εξασφάλιση χώρου φιλοξενίας, προσέλκυση κοινού και επιλογή ταινιών, αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος των ενεργειών των λεσχών, που προσπαθούν να κρατήσουν την κινηματογραφική παρουσία ενεργή σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Πολλές από τις κινηματογραφικές λέσχες της χώρας μοιράζονται μαζί μας τις δυσκολίες και την ιστορία πίσω από την δράση τους, ιστορίες που έχουν πολλά να πουν, μα κυρίως να αποδείξουν το ατόφιο μεράκι και την τεράστια συμβολή αυτών των ομάδων και αυτών των ανθρώπων στην διατήρηση της κινηματογραφικής παράδοσης

Κινηματογραφική Λέσχη Ιτέας (ιστοσελίδα)


Η περιοχή δεν διαθέτει κινηματογράφο σε απόσταση 70-90 χιλιομέτρων. Οι πλησιέστεροι κινηματογράφοι βρίσκονται στη Λαμία, Λειβαδιά, Πάτρα. Αυτό σημαίνει ότι το σινεμά δεν ήταν μία από τις συνήθειες των κατοίκων. Όσοι ενδιαφέρονταν, έβλεπαν ταινίες σε DVD στη τηλεόραση ή και στον Η/Υ. Έπρεπε λοιπόν να δημιουργηθεί η ανάγκη στους συμπολίτες μας, να βγουν από το σπίτι τους και να έρθουν στην αίθουσα προβολών.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε μηχανή προβολής. Έτσι η προβολή γίνεται με DVD και βιντεοπροβολέα. Το ένα πρόβλημα είναι ότι οι ταινίες κυκλοφορούν σε DVD 4-6 μήνες μετά την πρώτη προβολή και το άλλο ότι για πολλές ταινίες (κυρίως αμερικάνικης παραγωγής) οι ελληνικές εταιρείες διανομής δεν έχουν δικαιώματα για DVD σε δημόσια προβολή. Έτσι η επιλογή ταινιών αναγκαστικά γίνεται από λιγότερους τίτλους.

Προκειμένου να καλύψουμε τις δυσκολίες αυτές, αλλά κυρίως να συμπληρώσουμε την έλλειψη άμεσης επικοινωνίας με τους δημιουργούς πολιτισμού στην χώρα μας, δώσαμε βάρος στην παρουσία – συζήτηση με τους Έλληνες σκηνοθέτες κατά την προβολή των ταινιών τους. Έτσι μας τίμησαν με την παρουσία τους και πλουτίσαμε από τη συζήτηση μαζί τους ο Λάκης Παπαστάθης, ο Φίλιππος Τσίτος, ο Ηλίας Δημητρίου, ο Παντελής Βούλγαρης και η Ιωάννα Καρυστιάνη, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, ο Λευτέρης Ξανθόπουλος, ο Περικλής Χούρσογλου και τέλος στις 28/2 θα έχουμε τη χαρά να είναι μαζί μας ο Γιώργος Αυγερόπουλος για την προβολή της τελευταίας του ταινίας «AGORA».

Όσον αφορά και στα παιδιά, έγινε προσπάθεια να υπάρχει τακτικά προβολή παιδικής ταινίας, αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει. Είναι το στοίχημα για την επόμενη περίοδο.

Είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στη διοργάνωση προβολών και εκδηλώσεων σε συνεργασία με άλλους συλλόγους της περιοχής. Έτσι έχουμε συνεργαστεί με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Φωκίδας, τον Σύλλογο Μικρασιατών, το Σωματείο εργαζομένων Νοσοκομείου Άμφισσας, συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, τη Μονάδα Ψυχικής Υγείας, τον Αναπτυξιακό Σύλλογο Χρισσού, τον Σύλλογο Μαυρολιθαρίου (έγιναν προβολές στα αντίστοιχα χωριά).

Σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Ινστιτούτο Θερβάντες και το Ινστιτούτο Γκαίτε προβάλλουμε ταινίες από τις χώρες τους.

Οι προβολές (ή άλλες εκδηλώσεις) γίνονται σε εβδομαδιαία βάση: το χειμώνα στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου και το καλοκαίρι στη μαρίνα Ιτέας, δίπλα στο κύμα, όπου στήνουμε το πανί και γεμίζει το δροσερό παρκάκι κοινωνικότητα.
Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύλλογοι είναι γνωστές. Παρόλα αυτά προσπαθώντας να ενισχύσουμε τη συμμετοχή των συμπολιτών μας, διαθέτουμε δωρεάν κάρτες σε ανέργους, ειδικές τιμές για συνταξιούχους και προβάλλουμε κάποιες ταινίες με δωρεάν είσοδο.

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ιτέας είναι μέλος της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών (ΟΚΛΕ) και η πρόεδρος Ευαγγελία Μπεμπή είναι μέλος του ΔΣ της ΟΚΛΕ. Με αυτή την ιδιότητα παρακολουθεί το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας και το Διεθνές Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και συμμετέχει στην Επιτροπή της ΟΚΛΕ που απονέμει τα αντίστοιχα βραβεία της Ομοσπονδίας

όλο το άρθρο :
http://reel.gr/to-sinema-se-eparxia-kai-nhsia-ekpempei-sos/