Από τους μίμους του
Ιπποδρόμου στην Κομέντια ντελ Αρτε
Κανένας δεν γνωρίζει
με βεβαιότητα πότε και πώς ξεκίνησε αυτό το έθιμο. Βέβαια το αλεύρι και το
φούμο για πολλούς λαούς πρωταγωνιστούν στις παγανιστικές εκδηλώσεις της άνοιξης
για τη γονιμότητα της γης. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η ανοιξιάτικη γιορτή
«Χόλι» της Ινδίας, όπου πετούν στάχτες και χρωματιστές σκόνες ο ένας στον άλλον
οι συμμετέχοντες. Ενας από τους πολλούς μύθους που συνοδεύει τη γιορτή αυτή
μιλάει για τον άτακτο Κρίσνα (μετενσάρκωση του θεού Βισνού) που είχε γαλάζιο
πρόσωπο επειδή κατάπιε το φίδι που θα τον σκότωνε.
Ο Θεός επειδή ζήλευε το
κατάλευκο πρόσωπο της αγαπημένης του βοσκοπούλας Ράντα της έριξε σκόνη για να
μαυρίσει. Κάποιοι λαογράφοι τοποθετούν τις ρίζες του εθίμου στη βυζαντινή
περίοδο και δη στους μίμους του Ιπποδρόμου που συνήθιζαν να βάφουν τα πρόσωπά
τους με λευκό χρώμα, ενώ άλλοι στους περιοδεύοντες θιάσους της Κομέντια ντελ
Αρτε, της οποίας οι ηθοποιοί έβαφαν τα πρόσωπά τους με αλεύρι με το οποίο
αλεύρωναν ο ένας τον άλλον σε κάποια κωμικά σκετσάκια. Στο Γαλαξίδι το έθιμο
πήρε μεγάλη ακμή μετά το 1840, την εποχή της ιστιοφόρου ναυτιλίας. Λέγεται ότι
ήταν ένα είδος αποχαιρετιστήριας γιορτής για το καλό των ιστιοφόρων που θα
ταξίδευαν τον Μάρτιο. Εδώ πρωταγωνιστούν το αλεύρι και το φούμο. Και τα δύο,
ωσάν πολεμοφόδια, κρέμονται σε σακούλες απ' όσους «μπαίνουν» στο
αλευρωμουτζούρωμα.
Αν και σε οποιοδήποτε σημείο μπορεί να γίνει μια μάχη, το
πεδίον της είναι κυρίως ο παραλιακός δρόμος και η Πέρα-Πάντα, άλσος φυτεμένο το
1930, στη νότια πλευρά του λιμανιού. Από εκεί ξεκινάει και η παρέλαση των
αρμάτων, συνήθεια που υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Πηγές: Το Βήμα – Συλλεκτικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου