Μια φορά κι ένα καιρό, ένας άνεμος της αλλαγής έσπειρε
υποσχέσεις στα κεφάλια όλων των μεθυσμένων κατοίκων αυτής της χώρας. Ένας
άνεμος που θα σάρωνε τα πάντα και που τελικά θα αποδεικνυόταν πως δεν ήταν
αλλαγής αλλά η κάθοδος της λαίλαπας. Μια λαίλαπα που είτε σαν άνεμο την
μεταφράσουμε, είτε σαν μυθολογικό τέρας, η ουσία είναι η ίδια. Πείναγε. Πείναγε
πολύ.
Αυτό που έχουμε κληθεί να σεβαστούμε, δεν είναι η διάσωση
μιας χώρας αλλά η καταβρόχθιση της. Κι είμαστε ακόμα εδώ. Να το συζητάμε. Έτσι
απλά να το συζητάμε. Κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, ερήμωσαν τα ταμεία, μπήκαν
απίστευτοι και παρανοϊκοί φόροι, καταλήξαμε να ζούμε μόνο με υποχρεώσεις με το
οποιοδήποτε δικαίωμα διαγραμμένο, φτάσαμε στο σημείο να κοιτάμε σύνταγμα,
νόμους, Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη να μετατρέπονται σε άβουλα όργανα του θηρίου,
εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ρίχτηκαν σαν μεζές στο στόμα του, γεμίσαμε
άστεγους, συσσίτια κι αυτοκτονημένους, κι είμαστε ακόμα εδώ, θεατές ακούνητοι,
αμίλητοι κι αγέλαστοι κάποιας φάρσας, πολύ πικρής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου