Λίγο προτού αποχαιρετήσουμε το 2012, θυμόμαστε τα όσα μας έφερε μια εξόχως δύσκολη χρονιά και ελπίζουμε το 2013 να ανατρέψει προς το καλύτερο τα δεδομένα.
2012… τι χρονιά και αυτή; Δύσκολα να αποτυπώσεις με λέξεις όλα όσα βιώσαμε και να ανατρέξει κανείς μέσα από λίγες γραμμές στα όσα μας επιφύλαξε η χρονιά που μας αφήνει.
Βρεθήκαμε από Μνημόνιο σε Μνημόνιο και από εκλογές σε εκλογές να παλεύουμε για τη σωτηρία της χώρας, δίνοντας ουσιαστικά μία άνιση μάχη με το τέρας της κρίσης.
Από πού όμως να το πιάσεις; Από το τέλος ακόμα του 2011 είχαμε προετοιμαστεί για μία δύσκολη χρονιά. Οι προβλέψεις για το μέλλον ήταν από τότε δυσοίωνες και πράγματι οι ζωές όλων μας ανατράπηκαν δραματικά.
Λίγα χρόνια μετά τον όρο του νεόπλουτου, θα έμπαινε στο λεξιλόγιό μας αυτός του νεοάστεγου Έλληνα. Οικογενειάρχες, πνιγμένοι από τα χρέη, που θα αναγκάζονταν να βρεθούν στον δρόμο.
Αυτό στην "καλύτερη" των περιπτώσεων. Σε μία χώρα που ποτέ δεν είχε αυξημένο δείκτη αυτοκτονιών, ο αριθμός των ανθρώπων που θα επέλεγαν να προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα θα προκαλούσε ισχυρό σοκ στην ελληνική κοινωνία.
Επίσημα, οι τελεσθείσες αυτοκτονίες και μαζί οι απόπειρες το διάστημα της κρίσης, δηλαδή από 1.1.2009 έως 23.08.2012, ανήλθαν σε 3.124 πανελλαδικά.
Οι συνθήκες ανέτρεψαν τα όσα είχαμε μάθει ως δεδομένα. Τα μέτρα λιτότητας άλλωστε διαδέχονταν το ένα το άλλο, με την αύξηση των φόρων να αποτελεί την εύκολη "λύση" για να γεμίσουν τα ταμεία.
Δεδομένου ότι η οικονομία λειτουργεί σαν μία αλυσίδα, τα κομμάτια της άρχισαν σταδιακά να διαλύονται. Επιχειρήσεις θα έκλειναν, άλλες θα έδιναν μάχη για την επιβίωσή τους και το ποσοστό της ανεργίας θα έκανε άλμα ολυμπιακών διαστάσεων, με τα τελευταία στοιχεία να δίνουν 786.236 ανθρώπους εγγεγραμμένους στα μητρώα του ΟΑΕΔ.
Αυτό το τρομακτικό ποσοστό ήταν άλλωστε που θα ωθούσε και στο νέο κύμα μετανάστευσης. Η φυγή στο εξωτερικό φαντάζει πλέον για πολλούς νέους ως μόνη λύση, σε μία περίοδο που λόγω κρίσης πολλά μικρά παιδιά πηγαίνουν υποσιτισμένα στο σχολείο.
Στην Ελλάδα του 2012 όλα έμοιαζαν να καταρρέουν, με την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο και τη ρατσιστική βία να βρίσκεται σε έξαρση.
Επιθέσεις με ή χωρίς "χρώμα" θα στιγμάτιζαν την κοινωνία που άρχισε να βρίσκεται αντιμέτωπη με ανεξέλεγκτες καταστάσεις και την πολιτεία να μοιάζει πιο αδύναμη από ποτέ στο να περιορίσει αυτά τα φαινόμενα.
Στόχος η σωτηρία της χώρας. Μπορεί να είδαμε το δέντρο αλλά αδιαμφισβήτητα χάσαμε το δάσος, με τον λαό να βρίσκεται στα όρια της προσωπικής του "πτώχευσης" και όχι απαραίτητα από οικονομικής άποψης.
Όταν δεν είναι εφικτό να εξασφαλιστεί από την Πολιτεία ακόμα και ένα από τα πιο σημαντικά αγαθά όπως αυτό της Υγείας, τότε σίγουρα μιλάμε για συνθήκες πτώσης και παρακμής.
Η απογοήτευση για όλα αυτά που ζούμε είναι έκδηλη στα πρόσωπα όλων. Υπήρξε όμως μία ακόμα φορά όμως που το φιλότιμο και η συμπόνοια των Ελλήνων αποδείχτηκε περίτρανα σε αυτές τις τόσο δύσκολες για όλους στιγμές.
Απλώσαμε το χέρι στον διπλανό μας και φροντίσαμε από το υστέρημά μας να εξασφαλίσουμε και για συμπολίτες μας ανθρώπινους όρους διαβίωσης. Το αίσθημα ικανοποίησης και χαράς του να προσφέρεις άλλωστε είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Συνοδοιπόροι σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, ελπίζουμε, αφού δεν επαληθεύτηκε και η προφητεία των Μάγια για καταστροφή του κόσμου, μπαίνοντας στο 2013 να ξυπνήσουμε από αυτόν τον κακό εφιάλτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου