Η Ελλάδα αποτελεί ένα ιστορικό παράδειγμα χώρας η οποία μεγάλωσε εδαφικά μέσα σε έναν αιώνα χωρίς να έχει τεράστιους οικονομικούς πόρους. Είναι μάλιστα όχι μόνο πρόκληση για την ιστορία η ελληνική περίπτωση αλλά και για τον ίδιο τον πολιτικό ρεαλισμό ο οποίος στις διεθνείς σχέσεις, αναγνωρίζει πως η ισχύς έχει υλική βάση. Πέραν των ηγετών και της εθνικής βούλησης για να ενωθούν όλα τα κομμάτια της Ελλάδας τα οποία για χιλιετίες φιλοξενούσαν ελληνική ζωή, ήταν οι σωστές συμμαχίες τις οποίες επέλεξε η Ελλάδα για να ολοκληρώσει τα οράματά της.
Σε διεθνείς συρράξεις ένα κράτος επιλέγει με ποιούς θα πορευτεί. Τα ελληνοτουρκικά σήμερα έχουν περιφερειοποιηθεί και δεν αντιμετωπίζονται όπως κατά την προηγούμενη κρίση που είχαμε με την Τουρκία το 1996 ως ένα τοπικό, διμερές και ιδάζον ζήτημα. Η Μεσόγειος έχει πάρει φωτιά ύστερα από την μεγάλη πυρκαγιά της Μέσης Ανατολής και όλοι είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους. Θα πάρουμε ξανά τη σωστή θέση;
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατάλαβε έγκαιρα οτι οι διάφορες ''κουμπαριές'' με τη Γερμανία δε θα έχουν όφελος για την Ελλάδα. Η αδυναμία που είχε ο Έλληνας ηγέτης στον Θουκυδίδη, τον είχε οδηγήσει στο να γίνει κοινωνός της πικρής αλλά ασφαλούς και χρήσιμης κοσμοθεωρίας του ρεαλισμού. Οι ναυτικές δυνάμεις συνήθως κερδίζουν τους πολέμους έναντι στις ηπειρωτικές δυνάμεις. Χρειάστηκε να περάσουμε Εθνικό Διχασμό για να επιβληθεί η άποψη του Ελευθερίου Βενιζέλου και τελικά δικαιώθηκε στον Α' ΠΠ. Πιο πριν, είχε δικαιωθεί πανηγυρικά στους Βαλκανικούς Πολέμους οι οποίοι είχαν δύο φάσεις. Και στις δύο φάσεις η Ελλάδα έκανε σωστά τη δουλειά της, διαμορφώνοντας το πλέγμα συμμαχιών το οποίο θα την οδηγούσε στο να καταλύσει ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ταυτόχρονα, να γίνει η μόνη αδιαφιλονίκητη δύναμη στη Χερσόνησο του Αίμου.
Στον Β' ΠΠ η Ελλάδα διάλεξε πάλι την ορθή πλευρά της ιστορίας. Ο Ιωάννης Μεταξάς, παρόλο που ο ίδιος ήταν γερμανοτραφής και αριστούχος της γερμανικής στρατιωτικής ακαδημίας και ήταν προϊστάμενος ενός πολιτεύματος που έμοιαζε με αυτά των δυνάμεων του Άξονα, επέλεξε ξανά με βάση τον πολιτικό ρεαλισμό ο οποίος για την Ελλάδα, όσες φορές επελέγη σαν οδικός χάρτης, μας έδωσε οφέλη. Η Ελλάδα στον Β' ΠΠ διάλεξε τη συμμαχία των ναυτικών δυνάμεων, νίκησε την Ιταλία που έκανε τη λάθος επιλογή συμμαχίας και στο τέλος του καταστροφικού αυτού πολέμου, η Ελλάδα μπήκε στο club των χωρών που επιδίωξαν ευημερία , ανάπτυξη, πολιτισμό και συνεννόηση. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ελλάδα αναπτύχθηκε και έφτασε στις αρχές του 21ου αιώνα να είναι μέσα στις 30 πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, πρώτη δύναμη στην εμπορική ναυτιλία, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Η ηχώ της Ιστορίας μας δείχνει ότι μια μικρομεσαία δύναμη στη διεθνή πολιτική, (ακόμη και όταν αυτή μοιάζει με αρένα στην οποία οι μεγάλες δυνάμεις γνέθουν το μέλλον της διεθνούς πολιτικής) μπορεί να έχει πολλά οφέλη. Όσες φορές η Ελλάδα πήρε το λάθος μονοπάτι (επιλογή συγκρούσεων σε απομόνωση ή διχασμοί γιατί κάποιοι επιθυμούσαν την σύνταξη της Ελλάδας με άλλες, ηπειρωτικές δυνάμεις) τα συμφέροντα της Ελλάδας καταδικάστηκαν. Σήμερα για την Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα όσο νομίζουμε ότι είναι. Η Γαλλία είναι η δύναμη η οποία αυτή τη στιγμή έχει ερείσματα στη Μεσόγειο και τα συμφέροντά μας ευθυγραμμίζονται με το Παρίσι.
Η Γαλλία είναι η πιο ισχυρή χώρα της ΕΕ παρά τα θρυλούμενα που θέλουν το Βερολίνο πιο ισχυρό. Η Γαλλία είναι η δεύτερη οικονομία της ΕΕ, μόνιμο μέλος του ΣΑ των ΗΕ, πυρηνική δύναμη, με ισχυρό συμβατικό στρατό. Είναι η χώρα εκείνη της οποίας η γλώσσα αναπτύσσεται πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ήπια ισχύ της και την επιρροή της σε Ευρώπη και Αφρική. Τα ζωτικά μας συμφέροντα είναι στη Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. Τα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλία είναι στη Μεσόγειο καθώς αν απωλέσει η Γαλλία τη Μεσόγειο, τότε ο ρόλος της στην Αφρική θα είναι τουλάχιστον επισφαλής. Είναι η μόνη χώρα που μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ. Από τότε που η Τουρκία σήκωσε το γάντι στην Τουρκία, έγιναν τα εξής: Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ξαφνικά, αρχίζει να μιλά με όρους γεωπολιτικής (σ.σ κίνδυνος περικύκλωσης της Ευρώπης από την Τουρκία). Δημιουργία ''μπλόκου'' του τουρκολιβυκού μνημονίου στον ΟΗΕ. Προληπτικό χτύπημα στη Λιβύη, στη βάση Αλ Ουατίγια που είναι ουσιαστικά τουρκική. Η Γαλλία είναι μια χώρα με τεράστια επιρροή.
Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αίγυπτος είναι πολύ σημαντικά κομμάτια για τη γαλλική εξωτερική πολιτική και οφείλουμε αυτό να το έχουμε σαν οδηγό. Οι ΗΠΑ όντως απουσιάζουν ηχηρά αυτήν την περίοδο όμως θα είναι ολέθριο σφάλμα να κοιτάξουμε την αμερικανική πολιτική επιφανειακά.
Απούσες ήταν οι ΗΠΑ και στον Α' ΠΠ και στον Β' ΠΠ μέχρι να επιλέξουν το ορθό momentum για τα αμερικανικά συμφέροντα. Οι ΗΠΑ έχουν παράδοση στην ουδετερότητα και στην πολιτική φθοράς άλλων δυνάμεων. Οι Αμερικανοί είναι υπερπόντιοι εξισορροπητές και η Μεσόγειος τους είναι απαραίτητη. Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν το λάθος να διαχωρίζουν τη Μεσόγειο από την Ασία. Για να υλοποιήσουν ένα αποτελεσματικό σχέδιο για την Κίνα, οι ΗΠΑ θα χρειαστούν την υδάτινη αερογέφυρα της Μεσογείου η οποία εσχάτως, έχει γίνει εμπορική λίμνη κινεζικών συμφερόντων.
Οι ΗΠΑ δεν αποχωρούν από τη Μεσόγειο. Αλλάζουν θέσεις και τακτικές ελέγχου της. Οι ΗΠΑ ασφαλώς και θα έχουν ως κράτη-κλειδιά στην περιοχή για την προάσπιση των συμφερόντων τους. Η Γαλλία είναι δεδομένο οτι θα γίνει ο τοποτηρητής (pivotal state) των αμερικανικών συμφερόντων. Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αίγυπτος και το Ισραήλ, συμπληρώνουν σε μεγάλο βαθμό τα αμερικανικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια, επιλέγοντας την πλευρά της Γαλλίας, επιλέγουμε όχι μόνο την αύξηση της επιρροής μας στη Μεσόγειο και στην ΕΕ, αλλά και στην σύσφιξη των ατλαντικών μας σχέσεων. Δε χρειάζεται βιασύνη με την Τουρκία. Όσο το Αιγαίο είναι εστία παγωμένης σύγκρουσης, η Ελλάδα δεν έχει να μοιράσει-συζητήσει τίποτε με την Τουρκία και ο διάλογος για τον διάλογο, ή ο διάλογος για να γίνει η Τουρκία ένοικος της επικράτειάς μας, δεν έχει καμία αξία εφόσον είναι προδιαπραγματευτικό στάδιο και δεν είναι ανεπίσημος. Κάποιοι ξένοι ηγέτες, θέλουν να πάρουν Νόμπελ Ειρήνης για να το έχουν σαν παράσημο στο τέλος της πολιτικής τους δράσης. Η ''Φόρμουλα Πρεσπών'' η οποία μείωσε την αποτρεπτική φήμη της χώρας μας και έτσι οι Τούρκοι νομίζουν οτι ''διαπραγματευόμαστε ό,τι μας φέρουν'' πρέπει να αποφευχθεί. Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι Σκοπιανό σε καμία των περιπτώσεων.
* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Research Fellow - Hellenic American Leadership Council, (HALC) Ph.D. Cand. (Hellenic-American Relations after the Cold War Era)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου