Ο Σπύρος μίλησε στο AmfissaFace για τα συναισθήματά του για αυτή του την επιτυχία, αποκαλύπτει τους τρόπους διαχείρισης του άγχους που συνεπάγεται για κάθε μαθητή η δοκιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων, ενώ δίνει τη δική του εκδοχή στο αν υπάρχει κάποιο μυστικό πίσω από την επιτυχία σε αυτό τον ψυχοφθόρο θεσμό. Παράλληλα, αναφέρεται στον κλάδο σπουδών που επέλεξε να ακολουθήσει, ενώ δεν παραλείπει να καταθέσει τη δική του προσέγγιση στο δικαίωμα ψήφου που φαίνεται να παραχωρείται από την Πολιτεία στους 17χρονους.Συνέντευξη στους Γ. Σκόκα και Ηλ. Τσίγκα
– Κατ αρχάς, συγχαρητήρια κι από εμάς για αυτή σου την επιτυχία!
Σας ευχαριστώ πολύ
– Σπύρο, ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσες μόλις πληροφορήθηκες τους βαθμούς σου;
Ένιωσα σίγουρα χαρά και ικανοποίηση, αλλά και έκπληξη γιατί δεν περίμενα να τα έχω πάει τόσο καλά.
– Τι στερήθηκες και ποια πράγματα θυσίασες όλη τη διάρκεια της χρονιάς, προκειμένου να κατορθώσεις το στόχο σου;
Στερήθηκα,σαφώς, αρκετό ελεύθερο χρόνο και δεν είχα το χρόνο να ασχοληθώ με κάποια από τα χόμπι μου, αλλά τα πράγματα λόγω των 4 μαθημάτων δεν ήταν τόσο πιεσμένα όσο φαντάζομαι ότι ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Απλά προσπάθησα να το δω σαν μια πρόκληση και να διαβάζω όσο το δυνατόν πιο σωστά κατά την γνώμη μου χωρίς να χάσω πολύ χρόνο.
– Βλέποντας τα πράγματα πια από μια σχετική απόσταση, σε ποιους παράγοντες αποδίδεις την επίδοσή σου στις πανελλαδικές εξετάσεις; Τελικά, υπάρχει «μυστικό της επιτυχίας» στις πανελλήνιες ή μήπως είναι ένα από τα αναρίθμητα κλισέ της εποχής μας;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μυστικό. Αυτό που θα έλεγα εγώ ότι είναι το πιο σημαντικό, ειδικά στην κατεύθυνση που ήμουν εγώ, είναι η καλή κατανόηση των μαθημάτων και από εκεί και πέρα να μην βλέπουμε τα μαθήματα κεφάλαιο-κεφάλαιο που τελειώνουμε με το ένα και πάμε στο άλλο, αλλά να ασχολείται το παιδί παράλληλα με όλα τα κεφάλαια σαν να είναι ενιαίο το βιβλίο. Δηλαδή μην ξεχνάει όσα έκανε στην αρχή αλλά που και που να γυρνάει πίσω και να φρεσκάρει τις γνώσεις του. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο και σίγουρα την ώρα των εξετάσεων ψυχραιμία και συγκέντρωση. Το άγχος δεν είναι κακό αρκεί να μην είναι υπερβολικό.
– Είχες σκεφτεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς το ενδεχόμενο αποτυχίας, τουλάχιστον σε σχέση με τους στόχους που είχες θέσει εσύ για τον εαυτό σου;
Εγώ είχα θέσει από την αρχή αρκετά χαμηλούς στόχους, ώστε να μην απογοητευτώ σε περίπτωση αποτυχίας. Σίγουρα πάντως το σκέφτεσαι, ειδικά όσο πλησιάζουν οι εξετάσεις
– Γενικότερα, με ποιους τρόπους προσπάθησες να διαχειριστείς το άγχος και την ανασφάλεια που μπορεί να προκαλεί μια πρωτόγνωρη διαδικασία, πράγμα που είναι φυσιολογικό να διακατέχει κάθε υποψήφιο που έχει προβεί σε μια επίπονη προσπάθεια προετοιμασίας για τις εξετάσεις;
Το άγχος μέσα στην χρονιά για εμένα δεν ήταν έντονο. Απλά κοιτούσα την επόμενη μέρα ή εβδομάδα και δεν σκεφτόμουν ότι σε λίγους μήνες έρχονται οι εξετάσεις. Λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις, όταν συνειδητοποιείς ότι φτάνουν, σίγουρα μεγαλώνει το άγχος αλλά πλέον εκεί ό,τι έκανες έκανες. Μπαίνεις μέσα να γράψεις και κοιτάς απλά πως θα χάσεις τις λιγότερες δυνατόν μονάδες.
– Οι υποψήφιοι των φετινών εξετάσεων κλήθηκαν να λάβουν μέρος σε αυτές μέσα από μια διαδικασία διαφοροποιημένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια (πχ 4 μαθήματα αντί 6, κ.α.). Πιστεύεις ότι το σύστημα αυτό είναι δυσκολότερο ή ευκολότερο από πριν;
Δεν θα το έλεγα ευκολότερο. Θα το έλεγα σίγουρα πιο δίκαιο και πιο σωστό. Υπάρχει καλύτερος διαχωρισμός των μαθητών και μπορείς να ακολουθήσεις μόνο σχολές που ταιριάζουν στη κατεύθυνση σου και βέβαια δεν γίνεται να περνάς πχ. μαθηματικό από θεωρητική κατεύθυνση. Οπότε θα έλεγα καλύτερο σαν σύστημα με ίσως βέβαια περισσότερο άγχος για τους μαθητές γιατί πλέον η αποτυχία σε ένα μάθημα δεν διορθώνεται τόσο εύκολα.
– Τώρα πλέον που έχεις βιώσει τη δοκιμασία που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις», ποιο είναι το καταστάλαγμα από αυτή την εμπειρία;
Είναι μια εμπειρία, που σου στερεί πολλά, αλλά σου δίνει και κάποια άλλα πράγματα. Καταλαβαίνεις ποιος είσαι και μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι γενικά άδικο σαν σύστημα και δημιουργεί άγχος αλλά δύσκολα θα χαθείς αν είσαι καλός.
– Σπύρο, ποια είναι η επιλογή σου αναφορικά με τον επιστημονικό κλάδο και τη σχολή που αποφάσισες μέσω του μηχανογραφικού δελτίου να ακολουθήσεις; Και γιατί;
Η επιλογή μου αφορά πιο πολύ τον τομέα της τεχνολογίας και έχω ως πρώτη την σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Πήγα προς τα εκεί γιατί με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τους υπολογιστές και την τεχνολογία, αλλά και με την διαδικασία κατασκευής ενός υπολογιστή ή μιας μονάδας γενικά. Οπότε, για μένα δεν ήταν δύσκολη επιλογή.
– Και μια τελευταία ερώτηση, λίγο διαφορετική αυτή. Κατά τα φαινόμενα, οι νέοι αποκτούν δικαίωμα ψήφου από τα 17 τους χρόνια. Ποια είναι η γνώμη σου;
-Η ψήφος, κατά τη γνώμη μου, δεν σχετίζεται με την ηλικία αλλά με την ωριμότητα του ατόμου πνευματικά. Αν ένα παιδί στα 17 έχει κατασταλάξει και έχει μια τεκμηριωμένη πολιτική άποψη γιατί να μην ψηφίζει; Όπως, όμως, δεν βλέπω λόγο να μην γίνει, δεν βλέπω και ξεκάθαρο λόγο να γίνει. Είτε στα 17 είτε στα 18 ξεκινά να ψηφίζει κάποιος το θεωρώ ότι είναι το ίδιο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να μεγαλώσεις την βάση των νέων που ψηφίζουν που θεωρητικά είναι σωστό, αλλά όχι και σωτήριο. Πιστεύω, δηλαδή, ότι είναι σωστό μεν αλλά πρέπει πρώτα να φροντίσει το σχολείο και η πολιτεία για την ομαλή πολιτικοποίηση και όχι κομματικοποίηση, βέβαια, των νέων, δίνοντάς τους αντικειμενικές και πολύπλευρες πληροφορίες.
– Σπύρο, σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή μας τη συνομιλία και καλή επιστημονική σταδιοδρομία!
Κι εγώ σας ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου