ΔΕΛΦΟΙ : Μια κοινωνία και «δαρμένη και ζημιωμένη..»

         

            Σε «και δαρμένη  και ζημιωμένη»   και ότι άλλο παθαίνει  όποιος κάνει τα ίδια λάθη φαίνεται να  εξελίσσεται η  κοινωνία του Δήμου Δελφών από τις εξελίξεις στην εκμετάλλευση του βωξίτη.   Ενώ είχαν «θυσιασθεί» πολλές και καινοτόμες θέσεις εργασίας σε άλλους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας στο βωμό των συνεχώς μειούμενων θέσεων εργασίας στους βωξίτες, τώρα φαίνεται πως έρχεται και η «χαριστική βολή» με τις μαζικές καταγγελίες συμβάσεων των Φ.Ι.Χ . Και αναρωτιέται κανείς , τι θα μείνει;

            Επί δεκαετίες το μόνο που επιτρεπόταν, το μόνο που έπαιρνε  άδειες  ή δεν ζήταγε καν άδειες λειτουργίας και έκανε ότι ήθελε στον σημερινό Δήμο Δελφών  ήταν η δραστηριότητα του βωξίτη.  Στον τουρισμό, από πανελλαδικά πρωτοπόρα η περιοχή μας , του ενός εκ των τριών κορυφαίων αρχαιολογικών μνημείων της Ελλάδας,  με εκρηκτική ανάπτυξη τις δεκαετίες 60, 70,  έφτασε σε μηδενικό σχεδόν επίπεδο σήμερα.  Στον τομέα της καλλιέργειας της ελιάς τα ίδια.  Ο Νόμος για το Δελφικό Τοπίο  απαγόρευσε από τις χρυσές εποχές του 80 την ανάπτυξη του τουρισμού εκτός πόλεων που ανέπτυξε η υπόλοιπη Ελλάδα. Οι τοπικοί μικρομεσαίοι παραγωγοί  ελιάς δεν είχαν που να επιχειρήσουν να αναπτύξουν μια μονάδα τυποποίησης  του προϊόντος όπως έκαναν  αλλού οι συνάδελφοί τους  στα ίδια τους τα χωράφια πραγματοποιώντας σήμερα εξαγωγές  σε όλο τον κόσμο (Αγρίνιο-Κατερίνη-Λάρισα-κ.α). Η εξόρυξη βωξίτη βέβαια δεν είχε ποτέ πρόβλημα. Δεν κατέθετε καν αίτηση έγκρισης για δραστηριότητα στο Δελφικό Τοπίο. Όποτε χρειαζόταν  «ξεχνούσε»  να το γράψει στις Μελέτες  και  παρόλα αυτά έπαιρνε έγκριση.  Οι εκλεκτοί πάντα των βωξιτών τοπικοί άρχοντες, επί τριάντα χρόνια δεν κατάφεραν να  διευθετήσουν το Δελφικό Τοπίο ώστε  να μην είναι απαξιωτικό για τον τουρισμό και την ελιά! 

          Τα χωράφια όσο τόλμησαν να ξεφύγουν την δεκαετία του 70 από την καλλιέργεια των   βουνών   και να προσπαθήσουν κάτι καλύτερο, στους Δελφούς τα έχασαν. Τόλμησαν  οι ραγιάδες να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον και ο Πασάς που ποτέ δεν έφυγε τους τιμώρησε.  Σε όλη την Ελλάδα το τι είναι δάσος και τι χωράφι ξεκαθάρισε νωρίς. Σήμερα καμαρώνουμε σαν χώρα για τους μοναδικούς τουριστικούς προορισμούς μας με αξιοθαύμαστες υποδομές εκτός πόλεων.  Στο Δήμο Δελφών χαρακτηρίστηκαν αδιάκριτα    τα πάντα  δάσος. Όπου φύτρωσε ένας θάμνος  ο μικρομεσαίος ιδιοκτήτης έπρεπε να μαζέψει   λεφτά και να ξεκινήσει ένα πολυετή και πολυδάπανο δικαστικό αγώνα και αν έφτανε ποτέ να βγάλει άκρη να συμβάλλει στην ανάπτυξη. Αν δεν ήταν το χωράφι μέσα στο Δελφικό Τοπίο... Για την εξόρυξη βωξίτη δεν υπήρχε πάλι κανένα πρόβλημα. Αιωνόβια παρθένα  δάση το καθένα με μια αναγνωρισμένη μοναδικότητα έγιναν και γίνονται  σεληνιακά τοπία χωρίς  κόπο. Απλά  καταθέτοντας την αίτηση και παίρνοντας  σχεδόν πάντα θετική  απάντηση. Πολλές φορές δεν ρωτούσαν καν (και πάλι).    

           Χωρίς ντροπή ονομάσαμε τον σεισμό που ποτέ δεν μας σκότωσε «σωσμό»   προκαλώντας με πλήρη ασέβεια  την τύχη μας να μας δείξει τι σημαίνει πραγματικά σεισμός. Ήταν όμως τριάντα χρόνια έτοιμα λεφτά από τα σεισμόπληκτα. Ανάξια, χωρίς προοπτική, χωρίς να τα εκτιμήσουμε ποτέ  ανανεώνοντας  τις υποδομές μας οργανωμένα προς ένα καλύτερο μέλλον. Απλά φάγαμε τα έτοιμα.

           Απαγόρευση στο Δελφικό Τοπίο για τους κοινούς θνητούς, απαγόρευση γιατί όλα έγιναν  ξαφνικά δάσος για τους κοινούς θνητούς και αν κάποιος το πάλευε παραπέρα έπρεπε να βρει και  κτήμα με 100 μέτρα φάτσα στον δρόμο για να φτιάξει οδικό κόμβο. Και πάλι μόνο για τους κοινούς θνητούς. , Η δραστηριότητα βωξίτη  δεν εμπίπτει στην Ελληνική Νομοθεσία ούτε  για οδικούς κόμβους. Με την απόφαση ενός «χαρτογιακά» ανοίγουν οι μπάρες της Εθνικής Οδού και ο επιχειρηματίας κάνει ότι θέλει. Αρκεί που είναι επιχειρηματίας του βωξίτη. Εκεί όλα τα «γιουσουφάκια»   σκύβουν και ότι προκύψει.

         

         Με αυτά και με αυτά μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε μείνει ήδη λίγοι. Οι τριακόσιοι που δουλεύουν στους βωξίτες και καμία εκατοστή  περιφερειακοί βολεμένοι στις παράπλευρες δραστηριότητες, πολλές  εκατοντάδες  εργαζόμενοι  στο υπέρογκο για τον πληθυσμό της περιοχής Δημόσιο ,  κάποιοι  διορισμένοι αξιοκρατικά αλλά οι περισσότεροι από τους πολιτικούς  μαριονέτες που έλεγχαν και πάλι  οι κύκλοι των βωξιτών,  και κάποιες χιλιάδες  που  ο καθένας για την πάρτη του   περίμενε  μυστικά από τον φίλο του στην σειρά είτε να διοριστεί στο Δημόσιο είτε να πεθάνει ή να απολύσουν τον γείτονα που δουλεύει στους βωξίτες για να διορίσουν αυτόν.  Έτσι απλά ξεπέσαμε και με το «διαίρει και βασίλευε» δεν τόλμαγε και κανένας να πει ότι κάτι δεν πάει καλά.

       Η φτώχια ήρθε για όλη την Ελλάδα και για εμάς αναπάντεχα ακόμη χειρότερα από όλους. Ο «σωσμός» μας ξέχασε και καλύτερα να μην μας ξαναθυμηθεί γιατί τέλος τα έτοιμα και μπορεί να είναι και πραγματικός αυτή την φορά. Το Δημόσιο κατέρρευσε, ο ελαιώνας εγκαταλείφτηκε, ο δε τουρισμός που αναπτύσσεται σε κάθε παραθαλάσσια γωνιά της Ελλάδας , θέλει μεγάλη προσπάθεια από μέρους μας ώστε να αναπτυχθεί και πάλι. Δεν έρχονται πια οι «κουτόφραγκοι» από  μόνοι τους για «τα όμορφά μας μάτια» . 

         Τελικά δεν είναι καταραμένος ο τόπος. Αντιθέτως, ανακαλύπτουμε μέσα στο σοκ της κρίσης , μέρα με την μέρα ότι ζούμε σε ένα ευλογημένο τόπο που κάτι άλλο φταίει .  «Ευνουχισμένοι» από την απραξία δεκαετιών και ξαφνιασμένοι από τις εξελίξεις σκεφτόμαστε ότι τελικά τα παιδιά μας δεν θα ήταν καλό να φύγουν από εδώ. Έρχονται  δύσκολες μέρες για την παγκόσμια κοινότητα  και θα διαρκέσουν  χρόνια. Αν τολμήσουν τα παιδιά μας να ψάξουν μια καλύτερη μέρα, θα βρεθούν από «πρώτοι στο χωριό» όχι μόνο «τελευταίοι στην πόλη» αλλά στην ίδια μοίρα με τα εκατομμύρια συναδέλφων μεταναστών  της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής  που πιέζουν όλο και περισσότερο της «πλούσιες χώρες» όπου  ο Εθνικισμός φουντώνει και βάζει όλους τους ξένους στην ίδια μοίρα. Το αν ήρθε κολυμπώντας την μεσόγειο ή με αεροπλάνο και διαβατήριο για τα «παιδιά κουμπιά» σε όλο τον κόσμο δεν παίζει ρόλο. Ο ξένος είναι ξένος.

Και εδώ στους βωξίτες; Τι; Από το 2010 έψαχνε να πουλήσει ο Κυριακόπουλος και πούλησε  επιτέλους  για αυτόν. Και για να το μάθουμε εμείς το 2010 σημαίνει σύμφωνα με την επιχειρηματική πραγματικότητα  σε όλο τον κόσμο ότι το κρυφοσυζητούσαν πολύ πριν.  Την εποχή που  παραλίγο να αγοράσει ο Μυτιληναίος,   ταυτόχρονα ο Παπαϊωάννου προσπαθούσε να πάρει εργολαβία το σύνολο της μεταφοράς βωξίτη πετώντας στον δρόμο 60 οικογένειες ιδιοκτητών φορτηγών μεταφοράς μεταλλεύματος. Το από πού θα ήταν οι δικοί του οδηγοί κανείς δεν ήξερε, σίγουρα όμως από κάπου που θα πλήρωνε τον μικρότερο μισθό.   Αν τελικά η Δελφοί Δίστομο αγόραζε την S&B τότε προέκυπτε ένα επιπλέον ερώτημα. Θα πήγαιναν σπίτι τους οι φορτηγατζήδες της Δελφοί Δίστομο και θα κρατούσαν άραγε τους φορτηγατζήδες της S&B; Ή ήταν αυτονόητο ότι θα είχαν όλοι την ίδια τύχη; Σε παγκόσμια πρακτική, όταν μία εταιρία εξαγοράσει μία άλλη, οι απολύσεις αφορούν αυτούς που πουλήθηκαν και ποτέ εργαζόμενους αυτού που αγόρασε. Με τι ψυχή θα συνεχίσουν να δουλεύουν    οι εργαζόμενοι που θα μείνουν;  Για να κάνει πλούτο το αφεντικό να αγοράσει και άλλη εταιρία να απολύσει και άλλους;  Το αυτονόητο ήταν ότι ο προγραμματισμός ήταν ότι θα σταματήσουν όλοι οι φορτηγατζήδες από την δουλειά. Οι κατασκευαστικές εταιρίες άλλωστε που έχασαν την δουλειά τους με την κρίση (π.χ. γκρούπ Παπαϊωάννου) , έμειναν με εκατοντάδες φορτηγά να κάθονται  και  γεμάτος ο τόπος άνεργους ή αλλοδαπούς υποψήφιους υπαλλήλους οδηγούς από χώρες των 200 ευρώ το μήνα. Και όμως η απελπισία δημιουργεί άρνηση στο να δεχτεί κάποιος την πραγματικότητα. Πολλά έγιναν, πολλά άλλαξαν και τελικά την πρώην S&B την αγόρασε η ΕΛΜΙΝ ΚΕΡΝΕΟΣ το δε αποτέλεσμα όσον αφορά στην τύχη των 60 ιδιοκτητών Φ.Ι.Χ είναι ακριβώς το ίδιο , δηλαδή καταγγελία σύμβασης και παύση εργασιών μεταφοράς μεταλλεύματος.

               Αυτή την πικρή αλήθεια ζούμε τελευταία στον Δήμο Δελφών. Αυτοί που θα μείνουν  δεν προορίζεται σύμφωνα με την παγκόσμια πραγματικότητα να είναι κάτοικοι της περιοχής.  Αυτοί δούλευσαν στην S&B και αυτή μετά από 5 χρόνια προσπαθειών κατάφερε και πούλησε.  Και ερχόμαστε,  όλοι μαζί πια, να ανακαλύψουμε ότι  μένουμε στον ίδιο τόπο και έχουμε κοινό  συμφέρον  στην γενική ευημερία του τόπου όσο και στην ατομική μας ευημερία.  Οι εξελίξεις από τους επιχειρηματίες έχουν δρομολογηθεί πριν ακόμη εμείς ξυπνήσουμε και καταλάβουμε ότι κάτι τρέχει. Η βωξιτική δραστηριότητα  είναι υποχρεωτικό να προσαρμοστεί στις  απαιτήσεις της Νομοθεσίας  και με τρόπο που να μπορέσουν να  αναπτυχθούν και οι άλλες κύριες δραστηριότητες του Δήμου Δελφών για να βρούμε δουλειά όλοι . Για να μην τρέμουμε όταν ένα επιχειρηματίας πουλάει σε ένα άλλο. Για να έχουμε επιλογές και να μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα.  Η δραστηριότητα του βωξίτη δεν πρέπει να διακοπεί και δεν ζήτησε ποτέ κάποιος κάτι τέτοιο. Παρά την συκοφαντία και τους ψεύτες παπαγάλους που έδρασαν  τα τελευταία χρόνια  συστηματικά  για να  στηρίξουν το «διαίρει και βασίλευε», ποτέ κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο και πουθενά στις  πολλές εκατοντάδες επίσημων  και επώνυμων κειμένων δεν έχει γραφτεί κάτι τέτοιο.   Αυτό όμως ισχύει  εάν πρόκειται να εξακολουθήσουν να έχουν δουλειά οι δικοί μας άνθρωποι. Γιατί όσο νόμιμα, όσο υπόγεια και όσο αόρατα και αν  γίνεται η εξόρυξη,   κάτι  γίνεται, κάτι αλλοιώνεται και αν ψάξουμε με διάθεση να κλείσει εντελώς η δραστηριότητα, πιθανότατα θα βρούμε πάνω από ένα λόγους.

           Υπάρχει  νόημα να δεχτούμε την καταστροφή του  υπεδάφους μας, όσο αόρατα και όσο υπόγεια και αν είναι, για να φέρουν εδώ   κάποιοι τους σκλάβους τους για ένα κομμάτι ψωμί;

           Πολλά μπορούν να  γίνουν και  θα πρέπει επιτέλους οι επίσημοι εκπρόσωποι του Δημοσίου συμφέροντος να ασκήσουν κάθε βέτο που μπορούν και να μην κατρακυλήσουν και πάλι σε λίγο καιρό στο παραμύθι ότι αν τους ζορίσουμε θα φύγουνε  και τι να κάνουμε, οπότε « ας λέμε σε όλα ναι». Γιατί  «τους ζορίζουμε» αλλά   κάθε χρόνο παρουσιάζουν  αύξηση κερδών από πέρυσι γιατί έτσι πρέπει να κάνει μια «αξιοπρεπής»  εισηγμένη εταιρία δεν στέκει. Το «ναι σε όλα»  και υπερκέρδη κάθε χρόνο , σημαίνει ότι ο εκπρόσωπός μας τα πιάνει στην τσέπη και μας πουλάει  κανονικά όλους μαζί.   Όλη την κοινωνία του Δήμου Δελφών που μετά από  πολλές δεκαετίες  απόλυτης υπακοής και δεκτικότητας, βγήκε και δαρμένη και ζημιωμένη και ότι παθαίνει όποια εκδίδεται και κάνει τα ίδια λάθη.    

           Το να εκδίδεσαι είναι και αυτό τέχνη και είναι σίγουρο ότι δεν την κατέχουμε. Όσο και να μας ζορίζουν να παίξουμε αυτό το  ρόλο δεν  μας πάει. Δεν αποδίδουμε τελικά. Άσε που  υπάρχει και σκέψη ότι ,εδώ, μπορούμε  να αντιστρέψουμε τους ρόλους.  Κάποιοι  κάνουν απλά την δουλειά τους. Μεγιστοποιούν τα κέρδη τους χωρίς κανένα ενδοιασμό. «Προστασία» και «οικογένεια» είναι φούμαρα που συστηματικά χρησιμοποιούν όλοι τους σε όλο τον κόσμο για να κάνουν τους υπαλλήλους τους να αποδίδουν όσο περισσότερο μπορούν. Μέχρι οι υπάλληλοι «να περισσέψουν». Κάποιοι   άλλοι όμως στην περίπτωσή μας, «κοινοί θνητοί» που «περίσσεψαν»,  γνωρίζουν σοβαρότατα «πράγματα και καταστάσεις»    για το πόσο εκτεθειμένο είναι το παρελθόν  της εξόρυξης βωξίτη   στις καταγγελίες που εκκρεμούν   από το 2010 για το τι έχουν κάνει στα βουνά μας τόσα χρόνια και που αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να ελέγξει η Ελληνική Πολιτεία.  Μήπως θα έπρεπε να   σκεφτούμε ότι τελικά ο ευθύς και Νόμιμος δρόμος  είναι και  μονόδρομος; Για όλους;