Επίκαιρο θέμα λόγω της επετείου του εορτασμού του Πολυτεχνείου
Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι μου για την εμμονή μου αυτή, αλλά το θέμα είναι στην ημερήσια διάταξη και μάλιστα με ιδιαίτερη βαρύτητα, λόγω του εορτασμού για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Τα παρακάτω τα άκουσα με τα αυτιά μου και τα είδα με τα μάτια μου σε εκπομπή στην τηλεόραση (Παρασκευή 15.11.2019).
Μάρκου, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ : Μπορεί να πάω στις πορείες με κράνος για να μη μου σπάσουν το κεφάλι τα ΜΑΤ. Μπορεί και να κρατώ ένα κοντάρι με κάποια σημαία και μπορεί να το χρησιμοποιήσω και σαν άμυνα. Η απόφαση της Πρυτανείας του ΟΠΕ ήταν παράνομη διότι εμπόδισε στους φοιτητές να μπουν στο σπίτι τους. Σημείωση : Ο κ. Μάρκου είναι καθηγητής Πανεπιστημίου.
Λαμπαδάς, εκπρόσωπος Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ : Κάναμε μία ακτιβιστική ενέργεια να κολλήσουμε στα τρόλεϊ αφίσες που έγραφαν «Λαέ, χτυπούν τα παιδιά σου», διότι θέλαμε να μεταφέρουμε το μήνυμα αυτό σε όλους τους πολίτες, όπως το 1973 οι φοιτητές έκαναν κάτι αντίστοιχο γράφοντας συνθήματα επάνω στα τρόλεϊ.
Πριν σχολιάσω τα παραπάνω, θέλω να διευκρινίσω κάτι. Κάποιοι γνωστοί και φίλοι μου ίσως αναρωτηθούν γιατί ασχολούμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν ασχολούμαι με τη ΝΔ. Και η απάντηση είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού και επίσης προβάλλεται σαν ο κύριος εκφραστής της «δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης». Όποιοι λοιπόν θεωρούν ότι ανήκουν και αυτοί σε αυτή την παράταξη, το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι το κατά πόσο η έκφραση αυτής της παράταξης συνάδει με τον χαρακτήρα της και προωθεί την επάνοδό της στη διακυβέρνηση της χώρας, ώστε να εφαρμοστούν οι δικές της προοδευτικές πολιτικές.
Όταν όμως βλέπει οι πολιτικές και πρακτικές αυτής της προοδευτικής παράταξης να είναι αναντίστοιχες με αυτά που η κοινή λογική προσδιορίζει και κυρίως να μην αφουγκράζεται αυτό που πολύ μεγάλη μερίδα του λαού πιστεύει ή θέλει, τότε υπάρχει πραγματικό πρόβλημα και φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει, για να μην πω αυτό που ευρέως λέγεται, ότι δηλαδή «στρώνει τον δρόμο» στη νεοφιλελεύθερη παράταξη.
Εγώ έχω πολλές φορές μιλήσει για τον αυταρχισμό που εξέφραζε μέσω του Πρωθυπουργού Σαμαρά η κυβέρνηση εκείνης της εποχής που έκλεινε την ΕΡΤ και επιστράτευε τους υπαλλήλους των Αστικών Συγκοινωνιών, όσο και αν οι τελευταίοι έδειχναν ένα πρόσωπο κραυγαλέα αντικοινωνικό. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρακάμπτουμε σήμερα κάποια πράγματα που αντικειμενικά δεν εκφράζουν την κοινωνία και να εστιάζουμε μόνο σε μία κριτική της σημερινής κυβέρνησης.
Η τελευταία είναι αυτή που είναι, εκλέχτηκε από τον λαό και αξιολογείται καθημερινά, με βάση τα πεπραγμένα της και με τα κριτήρια που ο κάθε πολίτης βάζει. Παράλληλα όμως με αυτό, αξιολογούνται και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, επίσης με τα κριτήρια που οι υποστηρικτές τους έχουν επιλέξει, με βάση τις ιδεολογικές τους επιλογές.
Υπό την έννοια αυτή, εμένα με απασχολεί και με ανησυχεί μία κυβερνητική στάση, που ξεφεύγει, κατά την κρίση μου, από την καλώς εννοούμενη δημοκρατική τάξη, αλλά εξίσου με νοιάζει, για να μη πω ότι με νοιάζει περισσότερο, πως αντιδρά η αντιπολίτευση σε τέτοιου είδους δείγματα αυταρχισμού.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, ο εκπρόσωπος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να παραλληλίζει τον δικό του ακτιβισμό με την εξέγερση των φοιτητών ενάντια σε μία στυγνή δικτατορία. Ούτε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για το «σπίτι των φοιτητών» και όχι για την περιουσία του ελληνικού λαού.
Η ύπαρξη εξωφοιτητικών δράσεων μέσα στα πανεπιστήμια είναι ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο μάλιστα το κόμμα της ΝΔ αξιοποίησε προεκλογικά, ακριβώς διότι κάποιες αναλύσεις της κοινής γνώμης έδειχναν ότι οι δράσεις αυτές δεν ήταν αποδεκτές από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Αντί λοιπόν να χαρακτηρίζεται «παράνομη ενέργεια» μία απόφαση Συγκλήτου και «δικαίωμα» του φοιτητικού κινήματος να την αγνοήσει, θα ήταν καλύτερα οι ίδιοι αυτοί παράγοντες της εκπαίδευσης (φοιτητές, καθηγητές, κλπ.) να πρωτοστατούν στο ξεκαθάρισμα των πανεπιστημίων και έτσι να μη δίνουν έδαφος για «νομιμοποίηση» αλλαγής του νόμου για το άσυλο και βέβαια για παρουσία αστυνομικών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Πόσο θα χαιρόμουν αν έβλεπα κάποια στιγμή εθελοντές φοιτητές να ανασηκώνουν τα μανίκια και να βάφουν τους τοίχους των Πανεπιστημίων, και για καλλωπισμό αλλά και για εξαφάνιση συνθημάτων, που, ούτε τους ίδιους, αλλά ούτε και τους περισσότερους πολίτες εκφράζουν, ακριβώς όπως βλέπω εθελοντές να φυτεύουν δένδρα ή να καθαρίζουν ακτές.
Πόσο θα χαιρόμουν αν οι φοιτητές ζητούσαν και επέβαλλαν, ακόμη και με αγώνες και καταλήψεις, μία διαφάνεια για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμιά τους, όπως αποφάσεις των πρυτανικών αρχών, μαζί όμως με το σκεπτικό τους (και όχι να λέμε ότι η Πρυτανεία του ΟΠΑ αποφάσισε το κλείσιμο του Πανεπιστημίου, σε αντίθεση με τα άλλα ΑΕΙ που αποφάσισαν ακριβώς το αντίθετο).
Πόσο θα χαιρόμουν αν όλοι οι φοιτητές νοιάζονταν να μάθουν και στο τέλος γνώριζαν, και το συνολικό κατά «κεφαλή» κόστος φοίτησης, αλλά και την επιμέρους ανάλυση των βασικών συντελεστών κόστους (προσωπικό, κόστος λειτουργίας και συντήρησης, συγγράμματα, κλπ.) που η κοινωνία πληρώνει για να έχουν εκείνοι τη δυνατότητα και της μόρφωσης αλλά και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.
Πόσο θα χαιρόμουν αν όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και η Πολιτεία αναγνώριζαν σαν απαράβατη υποχρέωση όλων να κάνουν και φυσικά να δημοσιοποιούν κάθε χρόνο έναν απολογισμό πεπραγμένων, όπως κάνουν οι επιχειρήσεις προς τους μετόχους τους. Διότι η Παιδεία δεν είναι υπόθεση μόνο της, υπό τη στενή έννοια, Ακαδημαϊκής Κοινότητας. Είναι υπόθεση όλων των πολιτών. Και όποιος θέλει να προσδιορίζεται σαν προοδευτικός και κοινωνικά ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μη σκέφτεται και να μην αγωνίζεται για όλα αυτά τα θέματα που έθεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου