Είναι τρομερό να γράφει κανείς ένα άρθρο (είτε με αγαθά, είτε με ταπεινά κίνητρα) και επειδή διαφωνείς, να σπεύδεις να αποδομήσεις τον αρθρογράφο με ύβρεις και όχι το άρθρο με επιχειρήματα.
ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ να γράφει κανείς ένα άρθρο (είτε με αγαθά, είτε με ταπεινά κίνητρα) και επειδή διαφωνείς, να σπεύδεις να αποδομήσεις τον αρθρογράφο με ύβρεις και όχι το άρθρο με επιχειρήματα.
Αυτό συμβαίνει επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ψυχραιμία, οι οπαδοί των κομμάτων εξουσίας είναι ακριβώς αυτό: οπαδοί και μετέρχονται ανάλογες μεθόδους. Την κριτική την εκλαμβάνουν ως επίθεση που θέτει σε κίνδυνο αυτά που υποστηρίζουν ή -ακόμα πιο κυνικά- τα συμφέροντα τους.
Το τουίτερ είναι η ιδανική αρένα για τους κομματικούς στρατούς, καθώς επιτρέπει τον κανιβαλισμό, αν δεν τον διευκολύνει κιόλας.
Αν είσαι ένας δημοσιογράφος που υπηρετεί μία συγκεκριμένη ατζέντα, όταν “χτυπήσεις” την αντίθετη πλευρά, θα σου επιτεθεί ο όχλος που την υποστηρίζει. Θα σε στηρίξει όμως, ο όχλος που βρίσκεται στην δική σου πλευρά. Οπότε το ματς θα λήξει περίπου ισοπαλία, παρότι θα έχεις φάει πολύ ξύλο μέχρι να τελειώσει. Αντιστρόφως, το ίδιο συμβαίνει και με τον δημοσιογράφο που θα “χτυπήσει” την δική σου πλευρά. Θα τον τραμπουκίσουν αυτοί που σε υποστήριζαν, ενώ θα τον στηρίξουν αυτοί που σου είχαν επιτεθεί.
Αν είσαι ανεξάρτητος δημοσιογράφος, θα σε στοχοποιεί και θα σε κανιβαλίζει και η μία και η άλλη πλευρά, ενώ δεν θα σε υποστηρίζει κανένας. Σε αυτή την περίπτωση έχεις τρεις επιλογές: α) συνεχίζεις και δεν δίνεις σημασία, β) τα παρατάς γ) συνεχίζεις αλλά αυτολογοκρίνεσαι/συμβιβάζεσαι για να μην τρως μπούλινγκ (αλλά τότε θα έχουν νικήσει οι “στρατοί”).
Η μεγαλύτερη και πιο βαθιά υποκρισία είναι εκείνων που κάθε φορά καταγγέλλουν το φαινόμενο αυτό και ζητούν παρεμβάσεις μόνο όταν το θύμα είναι “δικό” τους. Οταν ανήκει στην άλλη πλευρά δεν βλέπουν πρόβλημα και αντιμετωπίζουν το μπούλινγκ περίπου ως απόδοση λαϊκής δικαιοσύνης.
Όταν ο δημοσιογράφος είναι ανεξάρτητος και δεν ανήκει σε καμία αυλή, δεν ενδιαφέρεται κανείς για να τον προστατεύσει.
Θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά, όταν την επόμενη φορά που θα λιντσαριστεί ένας δημοσιογράφος, θα σπεύσουν να καταγγείλουν το γεγονός αυτοί που διαφωνούν μαζί του.
Υ.Γ1 Η γραμμή ή οι σκοπιμότητες ενός μέσου είναι άλλο ζήτημα. Τα ΜΜΕ ανήκουν συνήθως σε επιχειρηματίες ή fund (αν μιλάμε για διεθνή μέσα) και καλό θα ήταν όταν υπερασπίζεστε ή κατηγορείτε ένα μέσο, να γνωρίζετε σε ποιον ανήκει.
Υ.Γ2 Εννοείται ότι η αμφισβήτηση των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ είναι θεμιτή (αλλά όχι ο κανιβαλισμός).
Υ.Γ3 Ως δημοσιογράφους δεν εννοούμε αυτούς που χρησιμοποιούν το επάγγελμα ως μέσο για να βγάλουν χρήματα ή να αποκτήσουν εξουσία με αθέμιτους τρόπους, ούτε κάποιους που πρωτοστατούν στα λιντσαρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου