Η ΝΤΟΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ

Η  Ανυπαρξία της ηθικής ή, η ηθική της Ανυπαρξίας

     Το να ζείς στον ‘κόσμο’ σου, τον ιδιαίτερο και αποκομένον, είναι δικαίωμά σου ή στο κάτω-κάτω, μέχρι εκεί μπορείς να αντιληφθείς και τόσα μπορείς να αφομοιώσεις. Το να θεωρείς όμως οτι εγώ, πρέπει να είμαι ο περίγυρός σου γιατί χρειάζεσαι την ύπαρξή μου, ενώ ταυτόχρονα αδυνατείς να υποκρύψεις (όχι την ανικανότητά σου) τουλάχιστον την αδυναμία σου ( ή την μικρότητά σου), πάνω στο σκαμνάκι που ανέβηκες, θεωρώντας οτι αυτό είναι ο θρόνος που σου άφησε κληρονομιά η τελευταία  Αυτοκράτηρα της Κίνας, έ τότε ή εγώ είμαι μικρότατος για να αντιληφθώ το μεγαλείο σου, ή εσύ είσαι καβάλα στο καλάμι και καλπάζεις πλαταγιάζοντας την γλώσσα σου, προκειμένου να κάνεις θόρυβο για να σε αντιληφθούν. Κι όλοι εδώ τριγύρω, σε μιά ‘γούρνα’ μεγαλώνουμε και γνωριζόμαστε όχι μόνον απ’ την μυρωδιά του  ιδρώτα μας, αλλά και απο τις παραπίσω 3 με 4 γενιές. Συνεπώς, εγώ γνωρίζω άν ο παππούς μου ήταν ψάλτης ή έμπορος, άν ήταν τίμιος ή ‘ελαφρόχειρ’, ή ακόμα  άν η γιαγιά μου δίδαξε  την ηθική στον πατέρα μου ή τον άκρατο σφετερισμό. Δέν χρειάζεται να μου το πείς εσύ. Κι ο κόσμος ο δικός μου, όπως και πάρα πολλών εδώ γύρω, είναι διάφανος και σαν ανοιχτό βιβλίο.

   Σε ξέρω, σε ξέρω καλά. Γι’ αυτό λοιπόν, μην βαυκαλίζεσαι οτι επειδή ευδοκίμησες ακουμπώνταςσε μιά ξύλινη βραγιά και οτι επειδή σηκώθηκες ένα μέτρο πάνω απο την γή, ντε και καλά έγινες πλατάνι. Όχι, δεν είσαι πλατάνι. Ούτε κάν αγριαπιδιά. Και θάρθει σύντομα η ώρα που θα το καταλάβεις, που θα το νοιώσεις, οτι είσαι (ήσουνα) μιά ντοματιά, χωρίς ξύλινο κορμό, που στηριζόσουνα στην βραγιά κι όλοι περίμεναν πότε θα κοκκινίσουν οι ντομάτες σου για να τις κόψουν και μετά να σε ξεριζώσουν  κι εσένα.

   Το να ζείς στον κόσμο σου λοιπόν, είναι δικαίωμά σου. Το να θεωρείς όμως οτι είμαι υποχρεωμένος να σε ανεχθώ γιατί εσύ ‘εξετέθεις’ στα κοινά και ευαγγελλίζεσαι την δια βίου (σου), εξυπηρέτησή μου (σου), έ, αυτό ξεπερνά τα όρια της λογικής και πολλές φορές, ανάλογα με την ‘πίεσή’ σου και τα  όρια της αξιοπρέπειάς μου (σου).

   Δέν μπορώ λοιπόν να ανεχθώ άλλο την ευτέλειά σου και επειδή η μικρότητά μου ενδεχομένως να έχει και δίκιο, θέλω να κάνω κι εγώ κάτι για εμένα. Θέλω να σηκώσω το παράστημά μου και να με δείς. Θέλω να σηκωθώ όρθιος και να αισθανθείς την δύναμή μου. Θέλω να αισθάνεσαι πλέον οτι σε αγνοώ και οτι εσύ μπορείς να υπάρχεις, μόνον γιατί το θέλω εγώ. Θέλω να καταλάβεις οτι είσαι μια ‘ανταλλάξιμη’ κατάσταση και οτι η δυσαρέσκεια η δική μου, δεν είναι ‘αντιπαλότητα’ για εσένα. Είναι άποψη για την ζωή. Για την δική μου ζωή. Και αυτό θα κάνω απο εδώ και πέρα

   Κάθε έθνος ανθρώπων, κατα την γνώμη μου, χαρακτηρίζεται απο 3 πράγματα:  Το ήθος, το έθος και το δέος του. Δηλαδή, την ηθική και ευνομούμενη πολιτεία του, την ιστορία τις παραδόσεις και τα έθιμά του και τέλος τί είναι αυτό που φοβάται, τον Θεό του. Και αυτό δεν αλλάζει. Και δεν πρόκειται να το αλλάξεις εσύ. Ποτέ.

Ιτέα 21-10-2011                                                                                     Επίκουρος  

ΠΗΓΗ Εφημερίδα: «Ο ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΙΤΕΑΣ»