ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΕΝΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΑΤΥΧΗΜΑ.

  Σχολιάζοντας

    Απευχόμαστε την κατάληξη του τίτλου μας και ελπίζουμε ποτέ να μην ξανά-αναφερθούμε στο θέμα. Αυτό όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από ευχολόγιο και
τίποτε λιγότερο από μια ανησυχία. Βάσιμη ή όχι, θα φανεί στο μέλλον.

   Αναφερόμαστε στην μοναδική είσοδο του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ιτέας, η οποία ευρίσκεται επί της οδού Αγίας Ευθυμίας. Την οδό ακολουθούν και διασχίζουν όλοι οι μαθητές του εν λόγω Σχολείου, τόσον κατά την προσέλευσή των, όσον και κατά την αποχώρησή των. Και δεν είναι ελάχιστοι.

  Πέραν των μαθητών τους οποίους μεταφέρουν με ίδια μέσα οι γονείς των, ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα παιδιά, χρησιμοποιεί πεζή την οδό Αγίας Ευθυμίας προκειμένου να φθάσουν ή να αποχωρήσουν από το Σχολείο. Με αποτέλεσμα, κάποιες συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, η οδός και τα γύρω πεζοδρόμια να καταλαμβάνονται σχεδόν, από παιδιά ηλικίας 6 έως 12 ετών.

  Όμως η εν λόγω οδός, είναι κύρια αρτηρία εισόδου και εξόδου στην πόλη, το δε πλάτος της, δεν είναι μεγάλο. Περνούν από εκεί, πέραν των μικρών Ι.Χ. αυτοκινήτων και πλήθος φορτηγών, των οποίων το εκτόπισμα και η ταχύτητα διελεύσεως, προσθέτουν φορτίο επικινδυνότητος σε εκείνο το σημείο.

  Διαγράμμιση επί του οδοστρώματος για διάβαση πεζών, δεν υπάρχει. Σχολικός Τροχονόμος, δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει κι η παρουσία της Τροχαίας κατά την ώρα προσελεύσεως τουλάχιστον, των μαθητών.

Γονείς έχουν διαμαρτυρηθεί για αρκετά περιστατικά και ο Σύλλογός τους είναι ενήμερος. Και κάτι θα πρέπει να γίνει εκεί και μάλιστα σύντομα. Κάτι το οποίο να εξασφαλίζει την άνευ κινδύνου προσέλευση και αποχώρηση των παιδιών από το Σχολείο των. Άμεσα, τώρα και όχι αύριο.

Και αυτό, δεν το ευχόμεθα : Το ζητούμε επίμονα!

http://epikourositeas.blogspot.gr