Το περιβάλλον είναι ένα άγνωστο πεδίο για τους πολίτες της χώρας. Κι ενώ η λύση σε μια τόσο σύνθετη κρίση απαιτεί διεθνή συντονισμό και αποφάσεις σε υψηλό επίπεδο, όλοι μας μπορούμε να παίξουμε ρόλο στα πράγματα.
Η «ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ» είναι φράση που κολλάει παντού. Κάτι που λες με προβληματισμένο ύφος και όλοι κάνουν πως καταλαβαίνουν. Δεν χρειάζεται να μπεις στην ουσία των πραγμάτων.
Οι κακές ειδήσεις σχετικά με το περιβάλλον καθημερινές. Φωτιές, πλημμύρες, καύσωνας. Πρέπει απλώς να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά πίνοντας νερό από πλαστικό μπουκάλι με πλαστικό καπάκι και καφέ σε πλαστικό με πλαστικό καλαμάκι.
Ανταποκρίσεις από τις θάλασσες που αδειάζουν από ψάρια και γεμίζουν σκουπίδια έρχονται συχνά. Η κατάσταση ίσως και να συνηθίζεται. Φοβάμαι ότι μπορεί όντως να εθιστούμε σ’ αυτήν τη ρουτινιάρικη αναφορά σε όσα χάνονται, χωρίς να μπούμε στην ουσία, και έτσι να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση όπως με τους «ρατσιστές», που μαθαίνεις από το σχολείο ήδη ότι είναι μια κακή λέξη και κάτι που δεν πρέπει να σου συμβεί, αλλά δυσκολεύεσαι πολύ να κατανοήσεις πραγματικά και που καταλήγεις να είσαι, εάν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Κάπως αηδιάζω με το είδος μας όταν είμαστε αυτά τα θορυβώδη και επεκτατικά πλάσματα που εισβάλλουν ενοχλητικά στο περιβάλλον άλλων ζώων, όπως και μ’ αυτούς τους «λάτρεις της φύσης» που παρκάρουν το τζιπ μες στο δάσος.
Το περιβάλλον είναι ένα άγνωστο πεδίο για τους πολίτες της χώρας. Κι ενώ η λύση σε μια τόσο σύνθετη κρίση απαιτεί διεθνή συντονισμό και αποφάσεις σε υψηλό επίπεδο, όλοι μας μπορούμε να παίξουμε ρόλο στα πράγματα. Για αρχή, απαιτώντας απ’ τους πολιτικούς που εκλέγουμε να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτό δεν έχει συμβεί. Μπορεί πλέον οι πολιτικοί να μεταχειρίζονται την κλιματική κρίση ως μόνιμη επωδό, όμως εύκολα κατανοεί κανείς ότι έχουν αποτύχει να ενημερωθούν επαρκώς για το θέμα ή να προτείνουν και να εφαρμόσουν κάτι βγαλμένο από τωρινά στοιχεία και όχι από τη δεκαετία του ’80.
Έτσι, μερικοί ακόμα συσχετίζουν την ανάπτυξη με θορυβώδεις και ενεργοβόρες δράσεις «αναβάθμισης» κάποιας αμόλυντης παραθαλάσσιας ή δασικής έκτασης, για την οποία η μόνη πιθανή αναβάθμιση είναι η προστασία της. Ευτυχώς έχει αρχίσει κι εδώ η συζήτηση για τις πράσινες τεχνολογίες.
Δεν φτάνει να φυτέψεις δυο δέντρα όταν το οικονομικό σου μοντέλο είναι παλιακό και οδηγεί μακροπρόθεσμα στο στέγνωμα των φυσικών πόρων. Ούτε ωφελεί να προτρέπεις τον κόσμο να καταναλώνει υπεύθυνα, ενώ οι πολίτες εργάζονται χωρίς ωράριο και διαλείμματα, επομένως κάνουν καθημερινά μια αστραπιαία εκτίμηση κόστους/οφέλους που τους υπαγορεύει να τρώνε κάτι νόστιμο και φθηνό με κρέας και πολλή ενέργεια.
Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας και βλέπω αυτά τα ξεραμένα φυτά μες στις ογκώδεις αντιαισθητικές γλάστρες τους, αυτή την ξεβαμμένη μπογιά που αποκαλείται πεζοδρόμιο-ποδηλατόδρομος και σκέφτομαι πόσο νερό σπαταλιέται σ’ αυτά τα μίζερα, ασύνδετα με το έδαφος φυτά και πόσο άσχημο είναι που ίσως κάποιοι τώρα να μη θέλουν να ξανακούσουν τις λέξεις «πεζοδρόμιο», «ποδηλατόδρομος».
Εν τω μεταξύ, η έρευνα σε θέματα περιβάλλοντος και βιώσιμου σχεδιασμού πόλεων είναι οργιαστική. Ο όγκος της βιβλιογραφίας εντυπωσιακός. Όλοι αυτοί οι ειδικοί έχουν προτάσεις. Όμως, όχι, στην Αθήνα κι αλλού πρέπει να πειστούμε ότι, αντί για δέντρα, θα έχουμε φίλτρα που ενεργούν σαν δέντρα κι αντί για ρίζες στο χώμα, γλάστρες, κι αντί για καθαρό αέρα, αυτό το μολυσμένο μείγμα από μόνιμο θόρυβο, αποπνικτικές θερμοκρασίες και αναθυμιάσεις αυτοκινήτων.
Πιο μετρημένες παρεμβάσεις (όπως η περιποίηση στον σαφώς βελτιωμένο Εθνικό Κήπο ή ο επιτέλους συστηματικός καθαρισμός της πόλης) είναι στη σωστή λογική. Χρειάζεται σοβαρή ευαισθητοποίηση ώστε όλοι μας να αναλάβουμε δράση, απ’ το να απαιτούμε λιγότερο θόρυβο και περισσότερα δέντρα μέχρι να υποστηρίζουμε πρωτοβουλίες για τα αδέσποτα ή να ζητάμε τον καφέ μας στο ίδιο κάθε φορά ποτήρι.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι η οικολογία ως lifestyle. Θυμάμαι ακόμα την παρέα κουλ κατασκηνωτών σε μια απομακρυσμένη παραλία, που νόμιζε πως είχε πετύχει την απόλυτη ένωση με φύκια και ψάρια, ενώ πλενόταν στη θάλασσα με πλαστικά μπουκάλια πόσιμου νερού και χημικό σαμπουάν. Στην άμμο είχαν φυτέψει φιλτράκια τσιγάρου.
Κάπως αηδιάζω με το είδος μας όταν είμαστε αυτά τα θορυβώδη και επεκτατικά πλάσματα που εισβάλλουν ενοχλητικά στο περιβάλλον άλλων ζώων, όπως και μ’ αυτούς τους «λάτρεις της φύσης» που παρκάρουν το τζιπ μες στο δάσος. Συχνά, στο πλαίσιο του «πράσινου» lifestyle, έχουμε πλήρη άγνοια για τις βλαβερές μας επιλογές, όπως όταν αποθεώνουμε το αβοκάντο ως απόλυτο σύμβολο ενός υγιεινού τρόπου ζωής, χωρίς να ξέρουμε πόσο νερό σπαταλιέται για την παρασκευή ενός χίπστερ σάντουιτς-αβοκάντο.
Έχουμε ξεπεράσει το στάδιο που πρέπει απλώς να κάνουμε κάτι. Σε λίγο θα ξεμείνουμε από περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου