Ο πατέρας του ήταν διαπρεπής νομικός και σημαντικός παράγοντας της Σμύρνης. Με την έναρξη του πρώτου παγκόσμιου πολέμου η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, ο πατέρας του έγινε πρύτανης του πανεπιστημίου.
Ο Γιώργος τέλειωσε το γυμνάσιο και στάλθηκε στη Γαλλία, να σπουδάσει νομικά στην Σορβόνη.
Αποφοίτησε το 1924 παίρνοντας διδακτορικό έχοντας συγχρόνως ανακαλύψει την αγάπη του για το γράψιμο.
«Έχω μια μεγάλη διάθεση να γράψω κάθε ώρα• καθετί μου φέρνει ένα θέμα, μια τραγικότητα για να εκφράσω. Δυστυχώς, μόνο τις ιδέες μου βάζω απάνω στο χαρτί και τις κοιμίζω τον ύπνο τον αξύπνητο ίσως».
Ένα χρόνο πριν την αποφοίτηση του, έχει γνωρίσει την Ζακλίν, μια γαλλίδα πιανίστρια η οποία θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή του για μια δεκαετία περίπου και πηγή έμπνευσης μεγάλου μέρους της ερωτικής του ποίησης. Το 1925 επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε στο διπλωματικό σώμα. Το 1931 δημοσίευσε την συλλογή ποιημάτων Στροφή όπου περιέχεται και ο Ερωτικός λόγος. Διορίζεται υποπρόξενος στο Προξενείο του Λονδίνου και μαζί με τα καθήκοντα του εκεί, γράφει και δημοσιεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. «Μυθιστορήμα» το 1935, «Γυμνοπαιδία» το 1936, το «Tετράδιο γυμνασμάτων» το 1940, «Hμερολόγια Kαταστρώματος A΄» το 1940, «Hμερολόγια Kαταστρώματος B΄» το 1944, «Kίχλη» το 1947, όπου περιγράφει τον σπαραγμό της χώρας.
Αμέσως μετά την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ο Σεφέρης είχε παντρευτεί την Μαρώ και είχαν πάει μαζί με την ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο ενώ μετά τον πόλεμο και παράλληλα με την ποίηση εξακολούθησε την διπλωματική του καριέρα μετακινούμενος σε διάφορους τόπους: Λονδίνο, Kορυτσά, Aλεξάνδρεια, Nότια Aφρική, Άγκυρα, Λίβανος και πάλι Λονδίνο ως πρέσβης από το 1957 ως το 1962.
Η φήμη του εν τω μεταξύ ως ποιητή έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και το 1963 του απονέμεται το βραβείο νόμπελ.
Στην ομιλία του κατά την απονομή, ο Σεφέρης μεταξύ άλλων είπε:
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται […] Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται»
Τον επόμενο χρόνο έγινε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ και το 1966 εξέδωσε τα «Τρία κρυφά ποιήματα» το οποίο θεωρείται από τα κορυφαία έργα του. Το 1969 δημοσίευσε μια δήλωση κατά της χούντας και παύτηκε από πρέσβης επί τιμής. Πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 μετά από μια εγχείρηση στο δωδεκαδάχτυλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου